Στα φετινά Οσκαρ οι σταρ δεν φορούσαν μαύρα, όπως έκαναν στις Χρυσές Σφαίρες τον περασμένο Ιανουάριο. Ούτε κρατούσαν λευκά τριαντάφυλλα, όπως έκαναν στην απονομή των Βρετανικών Βραβείων Κινηματογράφου, τον περασμένο Φεβρουάριο.
Την Κυριακή που μας πέρασε τα πρώτα ονόματα του Χόλιγουντ εμφανίστηκαν και φωτογραφήθηκαν στο Dolby Theatre με πλουμιστά φορέματα, βαθιά ντεκολτέ και σκισίματα που άφηναν απολύτως ακάλυπτα τα πόδια – όπως έκαναν πάντα. Η κανονικότητα επανήλθε.
Ο παρουσιαστής της βραδιάς απονομής, ο κωμικός Τζίμι Κίμελ, πέταξε δυο – τρεις ατάκες του τύπου: «Ο κύριος Οσκαρ είναι ο ιδανικός άνδρας για το Χόλιγουντ, κοιτάξτε, δεν έχει πέος και τα χέρια του τα έχει ψηλά» ή «έτσι όπως τα καταφέραμε εμείς οι άνδρες οι γυναίκες προτιμούν να βγαίνουν με ένα ψάρι». Το τελευταίο ήταν έμμεση αναφορά στην βραβευμένη ως Καλύτερη Ταινία «Η μορφή του νερού» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Μία ακόμη αναφορά του Τζίμι Κίμελ, η οποία είναι και η πιο αληθινή, ήταν η εξής: «Αν εξαλείψουμε την κακοποίηση των γυναικών στο Χόλιγουντ, αυτές θα έχουν να την αντιμετωπίσουν παντού αλλού».
Πράγματι. Οταν είσαι γυναίκα, πάντα υπάρχει η περίπτωση να βρεθείς σε έναν εργοδότη που σου την πέφτει. Και όχι μόνο σε εργοδότη, αλλά τώρα μιλάμε για τη σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο γενικώς. Αλλά τι σημαίνει σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο; Γιατί έγινε ξαφνικά τόσο μεγάλο θέμα; Και γιατί αυτή αφορά μόνο τις γυναίκες ως θύματα;
Οι τύποι που παρενοχλούν σεξουαλικά στις δουλειές ξέρουμε πώς είναι. Είναι άρρωστοι. Γλοιώδεις. Πεινασμένοι. Την πέφτουν σε ό,τι κινείται και μερικές φορές εκβιάζουν, άλλες όχι, για να τους καθίσεις. Πάντα βεβαίως μπορείς να τους πεις «όχι», ρισκάροντας να χάσεις τη δουλειά – την οποία όμως μπορεί και να μην χάσεις τελικά. Διότι αυτοί οι τύποι είναι συνήθως και φοβισμένοι, όπως είναι οι επιδειξίες στα πάρκα.
Γιατί λοιπόν, όλες αυτές οι σταρ και πρώην στάρλετ καταγγέλλουν τώρα τα παθήματά τους και δεν το έκαναν τότε, τη στιγμή που συνέβαινε, πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια πριν; Ή γιατί δεν το έκαναν αμέσως μετά, όταν ήταν στα ντουζένια τους και έβγαζαν λεφτά με τη σέσουλα;
Προφανώς διότι τότε, ίσως, με αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να ανεβάσουν τα κασέ τους και να κάνουν καριέρα. Σήμερα, αν προσέξετε τις καταγγέλλουσες, είναι οι περισσότερες εκτός παιχνιδιού και προσπαθούν επί ματαίω να αναδείξουν τα κάλλη τους στο Instagram, τίγκα στα μπότοξ. Ημίγυμνες, με σέξι μαγιό και δεν συμμαζεύεται…
Από την άλλη, μάλλον σήμερα όλη αυτή η hashtag ιστορία (#MeToo, #NeverAgain, #MeNext) είναι ένα ακόμη μιντιακό παιχνίδι, απότοκο και της τοξικής ατμόσφαιρας που έφερε στη δημόσια σφαίρα η έλευση του Τραμπ και η προεκλογική μάχη χαρακωμάτων για τη σεξουαλική του συμπεριφορά. Οπως όμως και αυτή η συμπεριφορά ξεχάστηκε όταν πια δεν υπήρχε στην απέναντι πλευρά η Χίλαρι Κλίντον, έτσι μπορεί να ξεφουσκώσουν και τα διάφορα hashtags όταν δεν θα μπορούν να στοιχειοθετηθούν πραγματικές κατηγορίες προς τους «πέφτουλες» στα όποια δικαστήρια. Ακόμα και για τον Νο 1 «πέφτουλα», μέγα κινηματογραφικό παραγωγό της Miramax, Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, δεν έχουν ακόμη στοιχειοθετηθεί κατηγορίες.
Ομως «πέφτουλες» είναι μόνο οι ισχυροί ετεροφυλόφιλοι άνδρες στη σόουμπιζ; Δεν είναι οι ισχυρές γυναίκες; Δεν είναι οι ισχυροί ομοφυλόφιλοι; Είναι.
Τυγχάνει να έχω δει με τα μάτια μου διάσημη Ελληνίδα, γύρω στα πενήντα, να την πέφτει αγρίως σε νεαρό κομμωτή, με σαφείς σεξουαλικές απαιτήσεις, προκειμένου να του δώσει δουλειά σε φωτογράφιση. Το θέαμα ήταν αηδιαστικό. Και το θύμα της παρενόχλησης ήταν αδύναμο και τρομαγμένο – όπως θα ήταν ένα κορίτσι αν του την έπεφτε με τον ίδιο τρόπο έναν μεσήλικας εργοδότης.
Επίσης έχω δει ετεροφυλόφιλους φιλόδοξους νέους στα πρώτα επαγγελματικά τους βήματα να υποκύπτουν στο φλερτ ομοφυλόφιλων ισχυρών επαγγελματιών στη σόουμπιζ προκειμένου να μπουν στα κυκλώματα. Βασικά όλοι έχουμε δει τέτοιες περιπτώσεις. Πόσοι σταρ, τραγουδιστές και ηθοποιοί, δεν πρωτοεμφανίστηκαν ως γκέι, και μετά όταν καθιερώθηκαν ή βαρέθηκαν αυτό το βιολί, παντρεύτηκαν και πλέον φωτογραφίζονται ως χαρούμενοι οικογενειάρχες;
Δεν συμβαίνουν λοιπόν τέτοια περιστατικά στο Χόλιγουντ; Φυσικά και συμβαίνουν. Είναι, ενδεχομένως, ο κανόνας. Γιατί δεν μιλάει λοιπόν κανείς γι’ αυτά; Επειδή οι, έστω ισχυρές, γυναίκες εργοδότριες και οι, ισχυροί, ομοφυλόφιλοι εργοδότες, εντάσσονται στους ευνοημένους κύκλους της «διαφορετικότητας»; Αυτό λέγεται και φαρισαϊσμός.