Οταν ασχολείσαι με πρόσωπα που έχουν περάσει στο πολιτικό περιθώριο και επιδιώκουν να βγουν από αυτό δια του θορύβου παίζεις το παιχνίδι τους. Αλλά καμιά φορά δεν γίνεται να το αποφύγεις, διότι ξεχειλίζει η υποκρισία τους.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έγινε σταρ της πολιτικής ελέω Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, ανίδεος ων, την τοποθέτησε στη θέση της Προέδρου της Βουλής, για την οποία μάλιστα την ψήφισαν και πολλοί βουλευτές της αντιπολίτευσης. Αλλοι ανίδεοι αυτοί.
Στην αρχή, όταν τα σόου που έδινε στρέφονταν αποκλειστικά εναντίον της αντιπολίτευσης (του Σαμαρά, του Μεϊμαράκη, του Βενιζέλου), οι ελαφρόμυαλοι του ΣΥΡΙΖΑ το απολάμβαναν. Ηταν τέτοιος ο αρχικός οίστρος που η ασυγκράτητη πρώην πρόεδρος είχε καταφέρει να τραβολογήσει σε συνεδρίαση μιας επιτροπής που έφτιαξε για τη διαγραφή του χρέους ακόμα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μέχρι να καταλάβει και αυτός και ο Τσίπρας πού το πήγαινε και να απομακρυνθούν διακριτικά. Πού να ήξεραν ότι ο ναρκισσισμός, η εγωπάθεια, η αμετροέπεια και η άκρατη επιθυμία για συνεχή προβολή θα στρεφόταν κάποια στιγμή και εναντίον τους. Και εστράφη. Για μεν τον Παυλόπουλο έχει πει ότι είναι (απλός!) προδότης (εδώ), για δε τον δε Τσίπρα ότι είναι (επιπλέον) και «εξευτελισμένος»! (εδώ). Ο κατήφορος δεν έχει τέλος.
Οταν εκστομίζει τέτοιες ύβρεις για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, σιγά που θα κώλωνε να παίξει άλλο ένα σόου σε μια εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (εδώ). Αλλά το θράσος ή η άγνοια της Ιστορίας (όπως το πάρει κανείς) την οδήγησε στο σημείο να κραυγάζει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει επιβάλει… δικτατορία στην Ελλάδα!
Βεβαίως, η παριστάμενη επίτροπος τής απάντησε ότι, αν δεν της αρέσει η Ελλάδα, να πάει στην πατρίδα της (είναι Ρουμάνα), για να δει πώς ζουν εκεί οι άνθρωποι. Θα μπορούσε να της πει επίσης ότι, αν θέλει να μάθει πώς είναι οι δικτατορίες, να της γνωρίσει μερικούς συμπατριώτες της, οι οποίοι έχουν ζήσει το καθεστώς Νικολάε και Ελενας Τσαουσέσκου.
Ομως, η «καταπιεζόμενη» από την ΕΕ και πλέουσα στη θάλασσα του λαϊκισμού πρόεδρος της «Πλεύσης Ελευθερίας», ίσως δεν χρειάζεται να φτάσει μέχρι την Ρουμανία για να μάθει τι είναι δικτατορία. Θα μπορούσε να ρωτήσει τόσους και τόσους Ελληνες που την έχουν ζήσει. Και πριν απ’ όλους τον πατέρα της Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ολοι θα της έλεγαν ότι στην πραγματική δικτατορία δεν προλάβαινες να ανοίξεις το στόμα σου και βρισκόσουν είτε στις φυλακές Αβέρωφ είτε εξορία στη Γυάρο, αφού είχες περάσει από τη ταράτσα της Ασφάλειας για μια «περιποίηση».
Μπορεί, επίσης, να της έλεγαν ότι το να φωνάζει σε μια ανοιχτή εκδήλωση «κάτω η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης» δεν την καθιστά «αντιστασιακή», αλλά πρωταγωνίστρια σε μια παράσταση προς άγραν ψήφων. Και για την ικανοποίηση της ακόρεστης επιθυμίας της για διαρκή προβολή.
Πάντως, είναι φθηνές παραστάσεις. Στημένα σόου με υλικό την υποκρισία. Για την οποία ο Λένιν είχε πει ότι «είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας».