Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν σημειωθεί κάμποσα κρούσματα «υπερπατριωτισμού» (καμιά σχέση με τον πατριωτισμό, για όσους καταλαβαίνουν τη διαφορά). Οι «υπερπατριώτες» έχουν για ψωμοτύρι τη λέξη «προδοσία». Γι’ αυτούς, οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί δεν είναι ικανοί ή ανίκανοι, δεν πράττουν σωστά ή λάθος, είναι «προδότες» και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φαντασθεί.
Παλιότερα «προδότες» ήταν ο Σημίτης και ο Πάγκαλος (στην κρίση των Ιμίων και στην υπόθεση Οτσαλάν) και ο Γιώργος Παπανδρέου για το γνωστό ζεϊμπέκικο με τον, μακαρίτη πια, Τούρκο ομόλογό του Ισμαήλ Τζεμ. Ακόμα και ο Κώστας Καραμανλής άκουγε διάφορα επειδή είχε «κουμπαριάσει» με τον Ερντογάν.
Σήμερα, με αφορμή την υπόθεση των Τούρκων στρατιωτικών, ήρθε η ώρα του Αλέξη Τσίπρα να υποστεί τον «υπερπατριωτισμό». Εγινε κι αυτός «προδότης», «χανούμισσα», «κότα», «γιουσουφάκι του Ερντογάν» και τα παρόμοια (εδώ ένα απάνθισμα).
Θα μπορούσε κανείς να πει «καλά να πάθει», διότι έχει για συνεταίρο έναν τύπο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει βγάλει «προδότες» όλους τους πολιτικούς αντιπάλους του (εδώ). Μέχρι που ήρθε η ώρα ο ίδιος να πέσει «στα τέσσερα» και να διαπράξει τη δική του «προδοσία», υπογράφοντας το δικό του Μνημόνιο (εδώ).
Να πούμε, λοιπόν, «καλά να πάθει» και ο Τσίπρας; Οχι, σε καμιά περίπτωση. Διότι ο υπερπατριωτισμός είναι επικίνδυνος, ειδικά σε ευαίσθητα θέματα, όπως το σημερινό με τους Τούρκους στρατιωτικούς. Την Τουρκία έχουμε απέναντί μας, όχι το Λουξεμβούργο.
Ο παλιός «υπερπατριωτισμός» ήταν ακρο-δεξιάς κοπής. Ο σημερινός συγκεντρώνει ποικίλα χαρακτηριστικά, στο Twitter «πρωταγωνιστεί» κάθε καρυδιάς καρύδι. Δυστυχώς, παρατηρήθηκε κι ένας υφέρπων «υπερπατριωτισμός» από την άλλη πλευρά, την «προοδευτική», τη «φιλελεύθερη» κτλ, που είχε ως αφετηρία το αντιπολιτευτικό μένος εναντίον του Τσίπρα.
Για παράδειγμα, ο πολύ δραστήριος στα social media Aνδρέας Λοβέδρος εξέπεμψε δύο εορταστικά αντιπολιτευτικά μηνύματα. Στο ένα εμφανίστηκε βέβαιος ότι ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί στον Ερντογάν να του παραδώσει τους στρατιωτικούς «μέσα σε 15 ημέρες». Στο άλλο μήνυμα –και επειδή εν τω μεταξύ οι Τούρκοι απειλούσαν θεούς και δαίμονες, αφού κατέστη απολύτως σαφές ότι δεν θα τους παραδοθούν– είπε να ισορροπήσει λίγο. Και έγραψε:
«Οι Τούρκοι διατυπώνουν πρωτοφανείς απειλές σε βάρος της Ελλάδας.
Η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όφειλε να είχε διαμορφώσει εκείνο το πλέγμα των διεθνών σχέσεων και ερεισμάτων που θα απέκλειε κάθε απειλή από την Τουρκία ή από οποιοδήποτε άλλο εν δυνάμει εχθρικό παράγοντα.
Η σπουδή της Κυβέρνησης να προσβάλει με ένδικα μέσα την απόφαση χορήγησης ασύλου σε Τούρκο στρατιωτικό ελάχιστες ώρες μετά την έκδοσή της προκαλεί την όχι απλώς αλγεινή αλλά οδυνηρή εντύπωση είτε ότι έχουν αναληφθεί ανομολόγητες δεσμεύσεις είτε ότι υπάρχει φόβος και υποτέλεια.
Σε κάθε περίπτωση η ΔΗΣΥ θεωρεί τις απειλές Τσαβούσογλου αποτέλεσμα θρασυδειλίας και εκτός ευρωπαϊκού πνεύματος και η Ελλάδα προφανώς τις αποκρούει».
Δύο μόνο ερωτήματα:
1. Θυμάται ο κ. Λοβέδρος ότι ο παλιός (ακρο-δεξιός) «υπερπατριωτισμός» κατηγορούσε, με την ίδια φρασεολογία («υποτέλεια»), κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς του δικού του κόμματος; Γιατί σήμερα τον μιμείται; Για να «συντρίψει» τον Τσίπρα;
2. Λέει ο κ. Λοβέρδος ότι η Τουρκία απειλεί, επειδή η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει διαμορφώσει το κατάλληλο «πλέγμα διεθνών σχέσεων και ερεισμάτων». Σοβαρά; Μπορεί να μας πει αν υπάρχει περίοδος , έστω στα τελευταία 40 χρόνια, που να μην μας απειλούσε η Τουρκία; Όταν είχαμε κυβερνήσεις του δικού του κόμματος και η Ελλάδα είχε πολλά διεθνή και ευρωπαϊκά ερείσματα είχε πάψει η Τουρκία να προκαλεί; Ο ισχυρισμός δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.
Γενικεύοντας, πρέπει να πούμε ότι το αντιπολιτευτικό μένος (εναντίον του Τσίπρα σήμερα, του Μητσοτάκη και οποιουδήποτε άλλου αύριο) δεν είναι καθόλου ασφαλής οδηγός για την αντιμετώπιση ευαίσθητων θεμάτων εθνικής σημασίας. Απαιτείται αυτοσυγκράτηση, νηφαλιότητα και υπευθυνότητα.
Εν κατακλείδι, ο «υπερπατριωτισμός» του Twitter είναι αχρείαστος και, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να γίνει επιζήμιος και επικίνδυνος. Ας μην τον υιοθετούν και πολιτικοί που κατέχουν υπεύθυνες θέσεις.