Ο Αλέξης Τσίπρας είχε «αυταπάτες», όπως παραδέχτηκε ο ίδιος. Το βέβαιο είναι ότι είπε και πολλά ψέματα. Τι από τα δύο υπερισχύει δεν είναι εύκολα ανιχνεύσιμο και δεν έχει νόημα πλέον. Το ένα είναι χειρότερο από το άλλο. Αλλά με τη συζήτηση αυτή δεν βγαίνει άκρη.
Υπάρχει, όμως, ένα ερώτημα: ο Τσίπρας και οι συν αυτώ στον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι μόνοι που είχαν «αυταπάτες» ή είπαν ψέματα; Μόνοι τους τα επέβαλαν στο 36% του εκλογικού σώματος; Μήπως υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα σε όλο το φάσμα της πολιτικής, πνευματικής και κοινωνικής ζωής, που τους σιγοντάρισαν, καλλιέργησαν «αυταπάτες» και, σήμερα που αυτές αποκαλύπτονται, οι περισσότεροι σιωπούν, σαν να μην έχουν καμιά συμμετοχή στην πολλαπλή ζημιά που έχει επέλθει;
Τι σημαίνει «αυταπάτες»; Για να πάρουμε την καλή εκδοχή της έννοιας, όλοι όσοι ακολούθησαν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτές, πίστευαν χοντρικά σε τρία πράγματα:
- Οτι θα σκίσει τα παλιά Μνημόνια και δεν θα υπογράψει νέο, δικό του. Κι αν το δεύτερο είναι εν μέρει θεμιτό να το πίστευαν (ένα αριστερό κόμμα θα κάνει το παν, ώστε να μην φέρει νέα δεσμά), το πρώτο αγγίζει τα όρια της αφέλειας, για να μην πούμε της βλακείας.
- Οτι θα διαγράψει μονομερώς ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος του χρέους. Πρόκειται για την καουμπόικη αντίληψη της πολιτικής, που δεν ευδοκιμεί στον σύγχρονο κόσμο, πόσο μάλλον όταν αφορά μια μικρή χώρα, που ανήκει σε μια παγκόσμια νομισματική ένωση.
- Οτι, παρόλα αυτά, οι Ευρωπαίοι, θα αποδεχθούν τις απαιτήσεις της νέας κυβέρνησης, όπως εκφράστηκε με εκείνο το αμίμητο του Τσίπρα «αποκλείεται να μην το δεχθεί η κυρία Μέρκελ».
- Oτι, παρόλα αυτά, θα μπορεί να ασκήσει απλόχερη οικονομική πολιτική, με αυξήσεις μισθών και συντάξεων, με κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, με μετατροπή της εργασιακής ζούγκλας σε όαση. Κι αν το δεύτερο είναι μια θεμιτή αυταπάτη(μια αριστερή κυβέρνηση επιβάλλεται να επαναφέρει, για παράδειγμα, τις συλλογικές συμβάσεις), το πρώτο ήταν εκτός τόπου και χρόνου για όποιον γνώριζε την κατάσταση του ταμείου του κράτους. Και ο κ. Τσίπρας γνώριζε, είχε προειδοποιηθεί (εδώ).
Ποιοι, λοιπόν, τα πίστευαν ή έκαναν ότι τα πίστευαν όλα αυτά, εκτός από τον κ. Τσίπρα και τους συν αυτώ; Ας δούμε σκόρπια παραδείγματα:
- Ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως βουλευτής της αντιπολίτευσης, ήταν σταθερά στο «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο. Ηταν ένας από τους κατ’ εξοχήν πολιτικούς-διανοούμενους, που καλλιεργούσαν την αντίληψη ότι τα Μνημόνια ήταν αντισυνταγματικά και ότι η Τρόϊκα ήταν αντιθεσμική εξουσία. Βεβαίως, αυτά τα έλεγε κυρίως επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου (εδώ), διότι μετά, ως βουλευτής της ΝΔ, ψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο, της κυβέρνησης Παπαδήμου, για να μη διακινδυνεύσει τη διαγραφή από το κόμμα του. Αλήθεια, σήμερα, που η κυβέρνηση Τσίπρα υπογράφει το τρίτο (και είναι στα σκαριά τέταρτο…) Μνημόνιο και η Τρόικα, μετονομασμένη σε «Θεσμούς», συμπεριφέρεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, γιατί ο κ. Παυλόπουλος έχει καταπιεί τη γλώσσα του; Η απάντηση είναι απλή: διότι ο κ. Παυλόπουλος ανήκει σε εκείνο το ευρύτερο πλέγμα εξουσίας, που έφεραν τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Είτε συμμεριζόμενοι τις «αυταπάτες» του(η αθώα εκδοχή) είτε λέγοντας τα ίδια ψέματα. Μόλις πρόσφατα, άλλωστε, ως Πρόεδρος πλέον, είπε στον Πρωθυπουργό ότι του χρόνου θα φορέσει γραβάτα, διότι δεν θα έχουμε Μνημόνιο (εδώ). Δηλαδή, ακριβώς ό,τι και ο Πάνος Καμμένος (εδώ).
- Τι συνδέει τους κυρίους Παυλόπουλο και Καμμένο, εκτός από τις αντιμνημονιακές «αυταπάτες»; Και οι δύο ανήκουν σ’ αυτό το ευρύτερο πλέγμα εξουσίας, που υποστήριξε τον κ. Τσίπρα. Λέγεται «καραμανλισμός». Ο Κώστας Καραμανλής, είναι αλήθεια, δεν εκτίθεται, διότι δεν μιλάει δημοσίως. Πάντως, δικοί του άνθρωποι διοχέτευαν στα μέσα ενημέρωσης πόσο «πάει» τον κ. Τσίπρα(εδώ). Σ’ αυτόν αποδίδεται η φράση «τα πάει καλά ο μικρός». Γι’ αυτό το πλέγμα εξουσίας μίλησε χαρακτηριστικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος (εδώ).
- Αλλά δεν είναι μόνον οι πολιτικοί. Πόσοι από τους λεγόμενους «πνευματικούς ανθρώπους» (ή «των γραμμάτων και των τεχνών») συντάχθηκαν με τις «αυταπάτες» και με πύρινες διακηρύξεις καλλιέργησαν ένα κλίμα που δεν αντιστοιχούσε με την πραγματικότητα; Ολοι αυτοί «εξαπατήθηκαν» από τον κ. Τσίπρα ή μήπως συνειδητά έπαιξαν το παιχνίδι του, για διάφορους λόγους ο καθένας; Πώς μπορεί κανείς να δεχθεί ότι άνθρωποι με κρίση πάνω από το μέσο όρο «παρασύρθηκαν» και υποστήριξαν αθώα κάτι που για τον κοινό νου φαινόταν ανέφικτο; Χαρακτηριστικά παραδείγματα εδώ και εδώ. Το ότι αρκετοί από αυτούς είναι σήμερα σε κρατικές θέσεις, ας εκτιμηθεί δεόντως.
- Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, παράδειγμα τα μέσα ενημέρωσης. Πολλά από τα οποία, ακόμα και από τα λεγόμενα αστικά ή συστημικά, καλλιέργησαν αυταπάτες είτε για την ικανότητα Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ να …αλλάξουν την Ευρώπη είτε για τους κακούς ξένους, στους οποίους αποδίδουν σταθερά την κακοδαιμονία μας (ενδεικτικά εδώ, εδώκαι εδώ).
Το συμπέρασμα είναι προφανές. Εκτός από τον κ. Τσίπρα και τους συν αυτώ, πλήθος άλλων ανθρώπων με δημόσια παρουσία και επιρροή «παραπλανήθηκαν» και, με το δημόσιο λόγο τους, παραπλάνησαν χιλιάδες ή και εκατομμύρια ψηφοφόρους, καλλιεργώντας τους «αυταπάτες», τις οποίες σήμερα οι πολλοί πληρώνουν.
Ασφαλώς ο ηγέτης και οι περί αυτόν έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη. Αλλά και οι άλλοι, που τους σιγοντάρισαν ή απέκρυψαν συνειδητά την αλήθεια, είναι συνυπεύθυνοι. Φέρθηκαν-και αυτοί- τυχοδιωκτικά. Ανεύθυνος δεν είναι κανένας ούτε για τις αυταπάτες και τα ψέματα ούτε για την ψήφο του. Οπως έλεγε ο Ζαν Πολ Σαρτρ «δεν υπάρχουν αθώα θύματα”.