Περάσαμε ένα σαρανταοκτάωρο εντατικού διαλόγου για τα υπέρ και τα κατά της παραχώρησης του Ηρωδείου στους Foo Fighters για την σκληρά ροκ συναυλίας τους. Πολλοί επέμεναν ότι ποτέ άλλοτε τόσοι νέοι δεν βρέθηκαν στο Ηρώδειο. Οk. Και έρχεται ξάφνου ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο 70+ συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής, αφηγητής και με μια βραχνή κορώνα-βρυχηθμό γκρεμίζει τα στρογγυλά κλισεδάκια μας για τη σχέση των νέων με την ελληνική μουσική.
Περιηγείται η κάμερα μπροστά από τη σκηνή στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο όπου ο Διονύσης Σαββόπουλος και οι φίλοι του τραγουδάνε για τις ανάγκες του «Ολοι μαζί Μπορούμε». Και βλέπεις πεδιάδες από πρόσωπα εφήβων, εικοσάρηδων. Πεδιάδες όμως. Πρόσωπα άγουρα, δέρμα άγουρο, με την ακμή να σβήνει, ιδρώτα στο μέτωπο, σκουλαρίκια, πίρσινγκ, τα πρώτα τατού στον αυχένα ή πίσω από τα αυτιά, έξυπνα κινητά στον αέρα καταγράφουν «αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα πήγα στον Σαββόπουλο». Και τραγουδάνε οι εικοσάρηδες «που πας παλικάρι ωραίος σαν μύθος και ολόισια στον θάνατο βουτάς», τραγουδάνε «σαν βγω από αυτή τη φυλακή». Εξω φωνή, έξω καρδιά.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος πάνω στη σκηνή είναι ο ιδανικός γητευτής. Πάνω στη σκηνή, ο Νιόνιος των γονιών μας είναι ένας καλλιτέχνης που στάζει «ερωτισμό», έλκει, συναρπάζει, παραμυθιάζει, τσιγκλάει. Ακόμα και τώρα τα τραγούδια του φέρουν από πίσω έναν νέο λόγο, ένα νέο μήνυμα. Ιδιες λέξεις, τις ξεφλουδίζεις και διαβάζεις κάτι καινούριο, δικό σου, βιωματικό. Αυτό είναι που εισπράττουν οι νέοι – πώς γίνεται εγώ και ο 18αρης γιος μου δίπλα να τραγουδάμε μαζί, με το ίδιο ρυθμό; Συνομήλικοι όσο κρατά ένα τραγούδι.
Και μετά ρίχνεις μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είναι σαν να γίνεται διαδήλωση που έχει κόψει κάθε δράση στην πόλη. Στην χώρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης το βράδυ της Τετάρτης επελαύνει ο Διονύσης Σαββόπουλος. Μηνύματα αγάπης και νοσταλγίας. Ο κάθε ένας ανεβάζει ένα σχόλιο για την προσωπική του σύνδεση με συγκεκριμένα τραγούδια του Νιόνιου. Κλεισίματα ματιού και συνωμοτικές ατάκες κάτω από την καλπάζουσα στιχουργική του Σαββόπουλου. Κατακλυσμιαίες αναρτήσεις, όπως και οι δημιουργίες του.
Εν κατακλείδι, και καθώς ο Διονύσης τραγουδά «φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια», αυτό που μένει ως γεύση είναι πως η βραδιά στο Καλλιμάρμαρο δεν ήταν μια συνάντηση πολιτισμού. Ηταν μια επανασυγκρότηση ταυτότητας. Ενώθηκαν θραύσματα αδέσποτα αυτού που ζήσαμε όλοι μαζί, που μοιραστήκαμε. Η παράγκα μας, το τραγούδι μας, η φωνή μας. Ευχαριστούμε Διονύση Σαββόπουλε, επαναστατημένε έφηβε.