Μπορεί η Ελλάδα να βρίσκεται στον κυκεώνα μιας πιθανής χρεοκοπίας και της απειλής εξόδου από την Ευρωζώνη με τις παλινωδίες της κυβέρνησης για το κλείσιμο της αξιολόγησης αλλά το σημερινό πολιτικό σύστημα συνεχίζει τον χαβά του. Δεν αλλάζει αντιλήψεις και δεν προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα που έχει διαμορφώσει η επταετής κρίση ο κόσμος να χαλάσει κι ας καταστραφεί η χώρα. Το χούι, χούι. Ο πελάτης ψηφοφόρος πάνω απ όλα.
Προς επίρρωση τούτου παραθέτω τρία γεγονότα των τελευταίων ημερών. Τι κοινό γνώρισμα θα μπορούσαν να έχουν: η ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για τα αρχαία στο Ελληνικό, των βουλευτών της ΝΔ που ζητούσαν την αναβίωση του χουντικού Τάματος (οι βουλευτές της ΝΔ απέσυραν τις υπογραφές τους κατόπιν εντολής του Κυριάκου Μητσοτάκη) και η ψήφιση ΚΑΙ από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη πριν από λίγες μέρες διάταξης για προσλήψεις στην εταιρεία Κτηριακές Υποδομές ΑΕ; Εκ πρώτης όψεως κανένα. Κι όμως έχουν. Είναι η εκδήλωση μιας καταστροφικής πολιτικής νοοτροπίας και η εξυπηρέτηση της εκλογικής πελατείας τους.
Οι μεν «συριζαίοι», πέραν του «τζαρτζαρίσματος» στο Μέγαρο Μαξίμου για να στρίψει το τιμόνι από την πολιτική που ακολουθεί, δεν μπορούν να διανοηθούν ότι ιδιωτικοποιείται το Ελληνικό. Είναι έξω από τον ιδεολογικό τους καμβά. Ως κρατιστές δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η ανάπτυξη απαιτεί επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα και πως ένα κράτος πάμπτωχο, με άδεια ταμεία, θα πρέπει να αξιοποιήσει οποιεσδήποτε δυνατότητες έχει για να φέρει χρήματα στη χώρα και να ανοίξουν δουλειές. Συνάμα θα πρέπει να ικανοποιήσουν τον εμμονικό αγώνα τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι –ναι, ακριβώς όπως στα «αστικά» κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ- είναι στην επιρροή πολλών από τους υπογράφοντες βουλευτές. Βλέπουν ότι «χάνουν» από τους νεοφιλελεύθερους δανειστές και στροβιλίζει μέσα τους η ιδέα του αδικαίωτου αγώνα.
Οι βουλευτές της ΝΔ, από την άλλη, με την παλαιοκομματική κουτοπονηριά που τους διακρίνει διαχρονικά, ζητώντας την αναβίωση του «Τάματος των χουνταίων» κλείνουν πονηρά το μάτι στα ταπεινά ένστικτα μιας συντηρητικής θρησκευόμενης κοινωνίας, με σκοπό την ανταμοιβή τους στην κάλπη των εκλογών. Σιγά μην νοιαστούν για τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της χώρας – ούτε για να μην επαναληφθούν οι αβαρίες του παρελθόντος που οδήγησαν στη δημοσιονομική κατάρρευση. Οι ψήφοι της Εκκλησίας είναι πολύτιμες για την επανεκλογή τους. Αλλωστε πρόκειται για τον μόνο σταθερό μηχανισμό που έχει τη δυνατότητα να κατευθύνει ψηφοφόρους. Το βλέπει αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τι κάνει; Αφήνει να σέρνεται το κόμμα που θέλει αύριο να κυβερνήσει από τη λαϊκή Δεξιά και τον συγχρωτισμό της με τον Νίκο Νικολόπουλο και τον Δημήτρη Καμμένο των ΑΝΕΛ; Και πόσο πείθει έτσι η ΝΔ ότι μπορεί να εφαρμόσει ένα σχέδιο εξόδου της χώρας από τη κρίση; Ή μήπως η κίνηση των 16 βουλευτών της καραμανλικής πτέρυγας, στην οποία πρόσκεινται οι περισσότεροι, αποτελεί μήνυμά της προς στην ηγεσία να αφήσει τον πολύ εκσυγχρονισμό και να μείνει σταθερή στα διαχρονικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά της παράταξης;
Οσο για τη στάση των βουλευτών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης τι να πει κανείς; Η δικαιολογία ότι εξαπατήθηκαν από την κυβέρνηση, ότι δεν επρόκειτο για κάτι γενικότερο αλλά για μεμονωμένες περιπτώσεις είναι τουλάχιστον αφελής. Δεν κατανοούν φαίνεται ότι το πελατειακό κράτος, που μαζί με τη ΝΔ από το 1974 ενίσχυσαν, είναι μία από τις κυριότερες αιτίες για να ξεσπάσει η κρίση; Αλήθεια τι λένε για αυτό οι του ΚΙΔΗΣΟ που έχουν πρώτο στόχο την εκρίζωση του πελατειασμού;
Είναι συνεπώς σαφές ότι το σαράκι των κομματικών αλληλοεξυπηρετήσεων παραμένει ανθεκτικό παρά την «επιθετική θεραπεία» των Μνημονίων. Εάν δεν αποβληθεί, τότε η Ελλάδα δεν έχει ούτε γιατρειά ούτε μέλλον. Θα τρώει τις σάρκες της πότε με το Μνημόνιο – αντιμνημόνιο, πότε με τη πρόοδο ή τη συντήρηση, πότε με δεξιά ή αριστερή πολιτική.