Σ’ αυτή τη χώρα, τον διχασμό τον έχουμε στο τσεπάκι μας. Μαλώνουμε για τα μικρά, μαλώνουμε για τα μεγάλα, και πάντα βρίσκουμε μια αφορμή για να χωριστούμε σε στρατόπεδα. Τις τελευταίες μέρες, παράλληλα με το Σκοπιανό, μας έχει διχάσει και η απόφαση του δημιουργού της σειράς «Τατουάζ», Ανδρέα Γεωργίου, να εντάξει στο καστ τον Ντάνο. Έξαλλοι είναι σου λέει κάποιοι ηθοποιοί με το συγκεκριμένο, όπως ο Μέμος Μπεγνής, ο οποίος δήλωσε ότι ντρέπεται με την κατάντια. Η τηλεόραση έχει γίνει μπάτε σκύλοι αλέστε, είπε.
Η αλήθεια είναι κ. Μπεγνή μου, ότι η τηλεόραση πάντα ήταν μπάτε σκύλοι αλέστε. Το ίδιο όμως μπορεί να ισχυριστεί κανείς και για την Τέχνη. Μια κυρία ρώτησε κάποτε τον Μπαλζάκ : «Πώς γίνεται να γίνει κανείς συγγραφέας;». «Είναι πολύ εύκολο κυρία μου, απλώς παίρνεις ένα μολύβι και ξεκινάς να γράφεις», της απάντησε.
Κι έτσι είναι. Πιάνω ένα πινέλο και ζωγραφίζω, γράφω ένα ποίημα, παίζω στο θέατρο, τραγουδάω… Μπορεί κάποιος να μου απαγορεύσει να το κάνω ή να με εμποδίσει να δηλώσω ζωγράφος, ποιητής, ηθοποιός, τραγουδιστής; Όχι. Στην τελική, στην Τέχνη κρίνεται το ταλέντο και το καλλιτεχνικό δημιούργημα, το αποτέλεσμα. Και μπορεί ο ψιλικατζής της γειτονιάς να είναι ο επόμενος Πικάσο. Βέβαια, μπορεί και να μην είναι, αλλά να μοιάζει. Και πάλι, κανένα πρόβλημα.
Ακούγεται πολύ συχνά η άποψη «μα, γιατί ο τάδε δεν πήρε ηθοποιό για το ρόλο αλλά μοντέλο-παρουσιαστή-τραγουδιστή-παίκτη Survivor-μανικιουρίστα»; Συνδυάζεται δε και με το ότι «τόσοι άνεργοι ηθοποιοί στη χώρα, δεν θα έπρεπε να προτιμούν αυτούς και όχι τους άσχετους;». Ηθοποιός είμαι κι εγώ, και πονάω που βλέπω άνεργους συναδέλφους, αλλά αφενός η δουλειά δεν είναι φιλανθρωπία, αφετέρου η Τέχνη δεν είναι επιστήμη, μπορεί ο καθένας να πειραματίζεται μ’ αυτήν χωρίς φόβο για απώλειες.
Θέλω να πω, αν ο Ντάνος στο «Τατουάζ» δεν βλέπεται, δεν τρέχει και τίποτα, δεν τον έβαλαν να κάνει και εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Και τη Μήδεια με την Κατερίνα Καινούργιου μπορεί κάποιος να οραματιστεί ν’ ανεβάσει. Ας την ανεβάσει, το πολύ-πολύ να χάσεις δυο ώρες απ’ τη ζωή σου σ’ ένα θέατρο. Μπορεί βέβαια να συμβεί και το αντίθετο, η Κατερίνα ν’ αποδειχτεί τεράστιο υποκριτικό ταλέντο. Κι άμα ο σκηνοθέτης είχε προτιμήσει έναν «δηλωμένο» ηθοποιό αντί γι’ αυτήν, να μη το μαθαίναμε ποτέ.
Βεβαίως, οι επιλογές των «άσχετων» δεν γίνονται πάντα με αμιγώς καλλιτεχνικά κριτήρια, επειδή το οραματίστηκε ο σκηνοθέτης. Ο Ντάνος στο «Τατουάζ» μπήκε για να προκαλέσει αίσθηση, να συζητηθεί και να φέρει κοινό. Τι τον νοιάζει τον σκηνοθέτη αν ο κ. Αγγελόπουλος έχει σπουδάσει ηθοποιός, τι τον νοιάζει αν ξέρει τη μέθοδο Στανισλάβσκι, το θέμα είναι να του φέρει τηλεθέαση. Του έφερε; Καλώς έκανε και τον έβαλε στο καστ. Όλοι το ξέρουμε ότι έτσι κινείται ο χώρος. Ο κόσμος έρχεται να σε δει και για το ταλέντο σου, αλλά και γιατί είσαι ο νικητής του Survivor.
Καλώς ή κακώς, εδώ παίζει ρόλο και η φήμη, η θέση σου στο διασημόμετρο των σοουμπίζνες. Οχι μόνο στην τηλεόραση, και στην Επίδαυρο ακόμα. Πόσες θέσεις είχαν γεμίσει στο αρχαίο θέατρο από φαν του Σάκη Ρουβά που πήγαν να τον δουν να κάνει τον Διόνυσο στις «Βάκχες»; Υποπτεύομαι, αρκετές. Και αντιστρόφως. Ξέρω καλούς ηθοποιούς που όταν έκαναν πραγματική Τέχνη, τους έβλεπαν στο θέατρο τρεις κι ο κούκος. Μόλις μπήκαν στις σοουμπίζνες και ήρθαν τα εξώφυλλα και τα γκεστ, γέμισε και το θέατρο. Μερικές φορές ο κόσμος, ούτε που ξέρει σε ποιο έργο πάει, απλώς πάει να δει τον σταρ.
Οπότε, ειρήνη υμίν… Κανείς δεν πέθανε, ούτε καν κινδύνεψε απ την κακή ή αδιάφορη Τέχνη. Τους σκιτζήδες επιστήμονες και πολιτικούς να φοβάστε. Αυτοί καταστρέφουν ζωές. Και ολόκληρους λαούς ενίοτε.