Δεν ξέρω αν ο Βερναρδάκης, ο υπουργός αρμόδιος για τον συντονισμού κυβερνητικού έργου, είναι λάτρης του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, αλλά δεν μπορεί, τον «Ατσίδα» κάπου θα τον έχει πετύχει.
Ο «Ατσίδας» του Δαλιανίδη είναι μια από τις καλές στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν ήταν μόνο το χειρουργικά κωμικό στοιχείο του Ντίνου Ηλιόπουλου, η φρεσκάδα της Ζωής Λάσκαρη, το ναΐφ στιλ του Θανάση Βέγγου ή το αρχοντοχωριάτικο του Παντελή Ζερβού που έκαναν την ταινία να αγαπηθεί τόσο – αν και αυτά μόνο θα ήταν αρκετά. Ηταν και οι σπαρταριστές ατάκες με τις οποίες προίκισε το σενάριο ο Δαλιανίδης. «Στρίβειν διά του αρραβώνος». «Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» «“Η ζωή εισερχομένη από την πόρτα, ο θάνατος παραμονεύει στο παράθυρο”, Θρασύβουλας». Διαμάντια της σεναριογραφίας που είναι μέρος πια της κουλτούρας μας.
Αλλο ένα διαμάντι ήταν στην περίφημη σκηνή που ο Ζερβός απαιτεί από τον γιο του, τον Ηλιόπουλο, να αναλάβει ως άνδρας να υπερασπιστεί την τιμή της αδελφής του, την οποία παίζει η Λάσκαρη. Στην ίδια σκηνή όμως ο Ηλιόπουλος του ανακοινώνει ότι θέλει και αυτός ως άνδρας να παντρευτεί. «Τι άντρας; Μα εσύ είσαι παιδί!» του λέει ο Ζερβός. Για να πάρει την ανταπάντηση του Ηλιόπουλου: «Ε, τι είμαι; Πτυσσόμενος είμαι;»
Αυτό σκέφτηκα όταν ο Βερναρδάκης είπε ότι δεν πρέπει να χτυπούν τον Τσίπρα για τα όσα συνέβησαν στο Μάτι γιατί είναι 44 ετών. «Παιδάκι» σε σχέση με τις δεκαετίες κατά τις οποίες έλαβε χώρα το «πολεοδομικό και χωροταξικό έγκλημα» στην Ανατολική Αττική, σύμφωνα με το σκεπτικό του υπουργού Επικρατείας.
Εντάξει, το εμπεδώσαμε. Για τους δεκάδες νεκρούς, για τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν, για τους ανθρώπους που εξαϋλώθηκαν στους 650 βαθμούς C, για τα πτώματα που ξεβράζει η θάλασσα, δεν φταίνε ο κρατικός μηχανισμός, η αβελτηρία της άφαντης Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας, η απουσία της Περιφέρειας, τα επιχειρησιακά λάθη της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας· φταίει, κατά τους κυβερνώντες, μόνο το πολεοδομικό. Και από τη στιγμή που φταίει το πολεοδομικό, δεν μπορεί να φταίει ο κ. Τσίπρας. Αυτός είναι μικρούλης.
Εχει πλάκα αλλά αγγίζει πια τα όρια του γελοίου αυτή η α λα καρτ επίκληση της ηλικίας του Πρωθυπουργού. Οταν βολεύει –είτε για να τον περάσουν ως κομιστή του καινούργιου είτε για να τεθεί εκτός κάδρου ευθυνών– είναι μικρός. Ομως κατά τα άλλα ο πιτσιρίκος Πρωθυπουργός έχτισε μια καριέρα με αναφορές στον Εμφύλιο, στον Μπελογιάννη, στο Πολυτεχνείο και στον αφορισμό ότι οι Αριστεροί είναι εξ ορισμού «από άλλο μέταλλο», σχήματα που παρά το νεαρόν της ηλικίας του με άνεση υιοθέτησε και υπηρέτησε μολονότι η μόνη σχέση που μπορεί να έχει με αυτά είναι από εγχειρίδια στις βιβλιοθήκες της ΚΝΕ.
Οταν επικαλείται τον Μπελογιάννη δεν είναι μικρός, αλλά είναι όταν μιλάμε για τα αυθαίρετα στο Μάτι;
Για να το τελειώνουμε.
Ο κ. Τσίπρας είναι Πρωθυπουργός της χώρας. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την οποία μίλησε την Παρασκευή είναι ένας ανούσιος πλεονασμός· ως Πρωθυπουργός οφείλει ούτως ή άλλως να έχει την πολιτική ευθύνη για οτιδήποτε συμβαίνει στη χώρα, και για τα καλά της αλλά και για τα κακά της. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι το Μάτι ήταν ένας πολεοδομικός λαβύρινθος όφειλε ως Πρωθυπουργος να έχει προστατεύσει τους πολίτες που βρίσκονταν εκεί ένα καλοκαιρινό απόγευμα.
Ως Πρωθυπουργός δεν έχει κανένα άλλοθι. Κανένα. Ούτε φυσικά ότι στην ταυτότητά του γράφει ημερομηνία γέννησης 28 Ιουλίου 1974.
Και στην τελική, αν είναι μικρός για να διαχειριστεί τη χώρα –με τα καλά της και τα στραβά της–, μια χώρα τα ηνία της οποίας με τόση υστερία απαίτησε να αναλάβει, υπάρχει και το στρίβειν διά των εκλογών.