Oταν προ ετών έγινε γνωστό ότι κάποιος Σαββίδης αγόρασε τον ΠΑΟΚ, μια φίλη από τη Θεσσαλονίκη μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν ήμουν εγώ αυτός. Γνώριζε ότι αν και Αθηναίος (και μάλιστα εγγονός προέδρου του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου), εγώ συμπαθούσα τον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Oμιλο Κωνσταντινουπολιτών και είχα επανειλημμένα επισκεφτεί την Τούμπα με τον γιο μου για να παρακολουθήσουμε αγώνες. Όχι πως θα ήταν και δύσκολο να αγοράσεις τον ΠΑΟΚ τότε: με τους κατάλληλους χειρισμούς θα μπορούσε κάποιος να τον πάρει με τα χρήματα που θα ξόδευε ένα βράδυ στον Καρά. Αλλά εγώ είχα κόψει τα μπουζούκια από καιρό. Κι έτσι στην ερώτηση αν πήρα τον ΠΑΟΚ απάντησα γελώντας «Όχι ακόμα, αυτός που τον πήρε λέγεται Ιβάν, και είναι ο λάθος Σαββίδης».
Το πόσο λάθος ήταν αυτός ο Σαββίδης δεν φάνηκε αμέσως, παρ’ όλο που μια από τις πρώτες κινήσεις του ήταν να αλλάξει και το σήμα και το λογότυπο της ομάδας. Είχε όμως την αρχική ανοχή των πολυπληθών οπαδών του ΠΑΟΚ, που στο πρόσωπό του είδαν τον πλούσιο πρόεδρο που θα μπορούσε να κάνει τις απαραίτητες επενδύσεις και τις σχετικές διευθετήσεις ώστε να πρωταγωνιστήσει η ομάδα, και την ανοχή των Θεσσαλονικέων εν γένει που ονειρεύονται παγίως να κοντράρουν το αθηναϊκό κατεστημένο.
Ο κ. Ιβάν δεν ήταν ούτε Θεσσαλονικιός ούτε Πολίτης. Επαρχιώτης Πόντιος ήτανε, που πρόκοψε στη Ρωσία επί Πούτιν. Oμως ο κ. Ιβάν άρχισε να υπόσχεται και, εν πολλοίς, να ρίχνει εισαγόμενο χρήμα στην αγορά της βόρειας Ελλάδας, και έτσι ξεπεράστηκαν εύκολα οι όποιες αναστολές υπήρχαν για έναν επιχειρηματία εισαγωγής που ούτε ήξερε ελληνικά ούτε έδειχνε να τα μαθαίνει. Ήταν σχετικώς δικός μας, δηλαδή ποντιακής καταγωγής και ορθόδοξος, ένα είδος Πανίκα Ψωμιάδη εξωτερικού. Μην ξεχνάτε ότι ο κ. Ψωμιάδης διετέλεσε Νομάρχης Θεσσαλονίκης επί επτά συναπτά έτη και στη συνέχεια Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας επί δύο. Εκλεγμένος.
Ο κ. Ιβάν πάλι διετέλεσε βουλευτής και μάλλον επιτυχημένος επιχειρηματίας στη Ρωσία, μια χώρα όπου για να επιτύχεις πρέπει να έχεις στήριξη του κράτους και του Βλαδίμηρου Πούτιν προσωπικά. Αυτή ήταν μια παράμετρος που δεν τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή στους ευρωπαίους εταίρους και (κυρίως) στους αμερικανούς συμμάχους μας. Στην Ελλάδα, αφού έκαμε τις αρχικές του επενδύσεις, ο κ. Ιβάν άρχισε να ομιλεί πολιτικά για ένα πιθανό ποντιακό κόμμα, με αποτέλεσμα να αρχίσει να αποξενώνει και τους παραδοσιακούς έλληνες πολιτικούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι δεν ήταν παραδοσιακό κόμμα. Είχε πιθανώς μια κάποια ιδεολογική συνάφεια με τον εν λόγω επιχειρηματία, και όταν ήρθε στα πράγματα προσπάθησε να βρει τρόπους και μορφές συνεργασίας με τον κ. Ιβάν. Όχι μόνο στο αθλητικό πεδίο (αυτό ήταν η βιτρίνα), αλλά και στο πολιτικό και το επιχειρηματικό και το ενημερωτικό. Ναι, καλά καταλάβατε. Όλες αυτές οι λέξεις στην ίδια πρόταση συνοψίζονται εν συντομία με τη λέξη «διαπλοκή».
Ο κ. Ιβάν συμμετείχε στον περίφημο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες (όπως και ο έτερος φιλοκυβερνητικός επιχειρηματίας κ. Καλογρίτσας), με σκοπό να ανεβάσει το τίμημα του πλειστηριασμού προς όφελος του κράτους και ζημία των άλλων επιχειρηματιών ― ή πάντως κάτι τέτοιο δήλωσε δημόσια. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να ελέγξει και την ιδιωτική ενημέρωση, μεθόδευσε τη λογιστική εξαφάνιση των χρεών του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, ώστε να μπορέσει να τον αποκτήσει ο κ. Ιβάν. Κάτι στράβωσε στη συνεννόηση, και ο κ. Ιβάν μειοδότησε ενώ ο κ. Μαρινάκης, που δεν ήταν φίλος του ΣΥΡΙΖΑ, πλειοδότησε στο σχετικό διαγωνισμό.
Η κυβέρνηση, στη συνεχιζόμενη προσπάθειά της να ελέγξει και την ιδιωτική ενημέρωση, δεν εμπόδισε τον κ. Φώτη Μπόμπολα να πουλήσει στον κ. Ιβάν το ποσοστό που κατείχε προσωπικώς στο Mega Channel. Oμως ανάλογο ποσοστό στο κανάλι είχε αποκτήσει ο κ. Μαρινάκης μέσω της αγοράς του ΔΟΛ, και οι λοιποί μέτοχοι δεν έδειξαν διάθεση να σνεργαστούν με τον κ. Ιβάν. Η αντίστροφη μέτρηση για το κανάλι είχε αρχίσει. Έτσι ο κ. Ιβάν το εγκατέλειψε, και απέκτησε το εν λειτουργία περιθωριακό κανάλι Έψιλον.
Η κυβέρνηση, στη διαρκή προσπάθειά της να ελέγξει και την ιδιωτική ενημέρωση, μεθόδευσε τη λογιστική εξαφάνιση των χρεών του Πήγασου, ώστε να μπορέσει να τον αποκτήσει ο κ. Ιβάν. Αυτή τη φορά ο κ. Ιβάν τα κατάφερε, κι έτσι εκτός από επιχειρηματίας, πρόεδρος ΠΑΕ και καναλάρχης, έγινε και εκδότης του «Έθνους».
Δεν είναι εύκολο να παριστάνεις τον εκδότη όταν δεν είσαι, όπως διαπίστωσε ο κ. Ιβάν, και ζήτησε τη συνδρομή του επιχειρηματία των ηλεκτρονικών media κ. Δημήτρη Μάρη, σε μια προσπάθεια που δεν ευτύχησε. Το πρόσφατο επεισόδιο στο γήπεδο έδειξε σαφώς πως ο κ. Ιβάν έχει μια άλλη άποψη για τα πράγματα και τις διαδικασίες γενικότερα, και η συνεργασία μαζί του δεν είναι πάντα εύκολη για ανθρώπους που μεγάλωσαν από την άλλη πλευρά του παραπετάσματος.
Στον ΠΑΟΚ παρατηρήθηκαν δυσλειτουργίες πολιτισμικής φύσεως, όχι τόσο με την εφαρμογή του Ποντιακού μοντέλου σε Πολίτικη ομάδα, αλλά με την προσαρμογή του στο ελληνικό περιβάλλον, που δεν ήταν τόσο Ευρωπαϊκό όσο Εδεσσαϊκό. Η Θύρα 4 και οι λοιποί οπαδοί της ομάδας δεν καλωσόρισαν τις νέες εξωαγωνιστικές πρακτικές που εισήγαγε η διοίκηση του κ. Ιβάν, και αρκετοί έχουν αρχίσει να καίνε τα κασκόλ τους, μεταφορικά και κυριολεκτικά
Oλα αυτά (και οι επιχειρήσεις, και τα media, και η ομάδα) θα διατηρηθούν ρευστά ως τις επόμενες εκλογές, και στη συνέχεια θα λυθούν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο αναλόγως του αποτελέσματος. Εν τω μεταξύ ο ΠΑΟΚ, με πρόεδρο τον λάθος Σαββίδη, μπορεί να μη βρίσκεται καν στην πρώτη αγωνιστική κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία του. Επισημαίνω ότι ο κ. Ιβάν δεν είναι ο πρώτος Σαββίδης που διετέλεσε πρόεδρος της ΠΑΕ: προηγήθηκε ο Χάρης Σαββίδης πριν από περίπου τριάντα χρόνια (1986-1988). Και ίσως ο ΠΑΟΚ να χρειαστεί να περιμένει άλλα τριάντα χρόνια για τον τρίτο Σαββίδη, τον σωστό, γιατί πρέπει πρώτα να μεγαλώσει ο γιος μου.