Κανένας δεν γνωρίζει πόσοι ακριβώς είχαν μπει, ως καταληψίες, στο Πολυτεχνείο, ζητώντας μάλιστα και ενισχύσεις σε τσιγάρα και πολεμοφόδια. Είναι πάντως βέβαιο ότι υπήρχαν και καμιά εκατοστή αλλοδαποί που ήρθαν στην πατρίδα μας για επαναστατικό τουρισμό.
Α, ναι, για έναν ξένο θα είναι υπέροχο να κάνει τον αντάρτη πόλεων στη σκιά της Ακρόπολης. Να πετάει τη μολότοφ του τόσο ψηλά, ώστε η φλόγα της να αναμετράται με τη λάμψη του Παρθενώνα. Και μετά να χάνεται στα στενά των Εξαρχείων, απολαμβάνοντας την ελληνική φιλοξενία. Αυτό κάποια στιγμή πρέπει να το αξιοποιήσουμε τουριστικά. Και -γιατί όχι;- να εξετάσουμε τη δημιουργία ενός θεματικού πάρκου το οποίο θα φιλοξενεί αντιεξουσιαστές από όλο τον κόσμο που θα έρχονται για πραγματικές μάχες με μία Αστυνομία που σέβεται το ρόλο της.
Δυστυχώς μέχρι να γίνουν όλα αυτά, τα πλάνα από τις οδομαχίες θα παίζουν λούπα στις οθόνες και δεν θα ξέρεις αν πρόκειται για καινούργια ή βγήκαν από τα αρχεία. Δεν έχει καμία σημασία, ούτως ή άλλως οι ζημιές θα χρεωθούν στο εκκαθαριστικό σου.
Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, βρισκόταν μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης υπό κατάληψη. Και οι Αρχές φοβόντουσαν ότι μετά την πορεία θα αποτελούσε και πάλι ορμητήριο και κέντρο ανεφοδιασμού των «παιδιών». Εδώ μπαίνει ένα αυθόρμητο ερώτημα: για ποιο λόγο δεν περιφρουρήθηκε το Πολυτεχνείο προκειμένου να αποφευχθεί η κατάληψή του; Του κερατά, Νοέμβριος μήνας, λίγο πριν από την επέτειο. Δεν θέλει ούτε ίχνος αστυνομικού δαιμονίου. Η προφανής απάντηση εδώ είναι ότι η Αστυνομία δεν θέλει να πάει να ανάψει μόνη της το φιτίλι. Ναι, αλλά έτσι επιτρέπει στους άλλους να φορτώσουν τη δυναμίτιδα.
Χρόνο με το χρόνο τα επεισόδια και αυτοί που τα προκαλούν εντάσσονται στην καθημερινότητα της πόλης, των Αρχών και των πολιτών. Και αντιμετωπίζονται, περίπου, ως καιρικό φαινόμενο, ως κάτι για το οποίο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, εκτός από το να περιμένεις να περάσει.