Θεωρητικά η δημοσιογραφία έχει να κάνει με την πραγματικότητα. Το συδικαλιστικό της όργανο όμως θεωρεί πως ένας γνωστός παρουσιαστής που ανήκει στην κατηγορία «household name» (σ.σ.: τον ξέρουν δηλαδή και οι νοικοκυρές, σύμφωνα με τον διεθνή όρο του marketing) όταν τον πλησιάσει μια εταιρεία ζητώντας του να σταθεί μπροστά στην κάμερα για να διαφημίσει ένα προϊόν της πρέπει να πει ένα υπερήφανο όχι. Και να τους πετάξει τα χρήματα στο πρόσωπο. Σαν ήρωας ταινίας του ’60. Που δεν λες ότι αντανακλά κι πολλή πραγματικότητα. Ειδικά σήμερα.
Ε, δεν είπε όχι. Το έκανε. Και εδώ που τα λέμε, δεν έχασε τίποτα από την αξιοπιστία του επειδή δάγκωσε ένα κομμάτι τυρί. Μόνο την ιδιότητα του «δημοσιογράφου» για 18 μήνες. Αλλά πάλι, υπάρχουν δημοσιογράφοι που έχουν χάσει την αξιοπιστία τους δια βίου μεταδίδοντας ειδήσεις (σ.σ.: ή τέλος πάντων, κάτι σαν ειδήσεις που περισσότερο μοιάζει με δελτίο τύπου κόμματος) Και δεν έχουν χάσει καμμία δημοσιογραφική ιδιότητα.
Και εδώ προκύπτει το παράδοξο. Δηλαδή: αν ο Γιώργος Λιάγκας είχε σπόνσορα και μετέδιδε από την εκπομπή του μια είδηση π.χ. για το Eurogroup ή για τον Φρανσουά Φιγιόν και ξαφνικά, σα να έμπαινε μέσα του ο Βελζεβούλ άρχιζε να μιλάει με ενθουσιασμό για ένα τυρί, κανείς δεν θα ανησυχούσε. Κανείς δεν θα καλούσε εξορκιστή. Και όλοι θα το θεωρούσαν φυσιολογικό (σ.σ.: γεγονός που εδώ που τα λέμε δεν είναι πολύ κολακευτικό για τον Γιώργο Λιάγκα…). Αλλά τουλάχιστον δεν θα του κόστιζε 18μηνη διαγραφή από την ΕΣΗΕΑ. Γιατί θα έδειχνε ανοχή.
Αντίθετα, αν έχοντας σώας τας φρένας του, βγει και πει – χωρίς συνοδεία καμιάς είδησης – ότι συστήνει το τάδε τυρί γιατί δεν παχαίνει π.χ. κρίνεται πειθαρχικά ελεγκτέος. Και μάλιστα χωρίς κανείς να έχει ελέγξει αν το συγκεκριμένο τυρί αδυνατίζει όντως. Δηλαδή αν λέει αλήθεια ή ψέμματα. Γιατί αν έλεγε ψέμματα και το τυρί δεν αδυνάτιζε στην πραγματικότητα, τότε όντως θα έπρεπε να τον εγκαλέσουν. Θα είχε καταπατήσει την βασική αρχή του δημοσιογραφικού λειτουργήματος που είναι να υπηρετεί την αλήθεια.
Βέβαια η ΕΣΗΕΑ έχει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση: Σύμφωνα με την ανακοίνωσή της ο Γιώργος Λιάγκας «επιλέγει τα οικονομικά ωφελήματα παρότι έχει διασφαλισμένη την οικονομική ευμάρεια από την πολύπλευρη επαγγελματική του δραστηριότητα». Με άλλα λόγια τον κατηγορεί ότι δεν ζει ασκητική ζωή. Κάτι σαν αυτό που κάνει ο Ντάισελμπλουμ για τις χώρες του Νότου.
Με τη μόνη διαφορά ότι οι χώρες του Νότου εξαρτώνται από την Ευρώπη πολύ περισσότερο από όσο εξαρτάται ο Γιώργος Λιάγκας από την ΕΣΗΕΑ κι τις ποινές της. Και προφανώς το κέρδος από μια τέτοια διαφήμιση είναι μεγαλύτερο από τη ζημία της διαγραφής του. Που δεν είναι καν η απώλεια των ασφαλιστικών του δικαιωμάτων. Απλώς κάποιοι του λένε ότι δεν είναι καλός συνάδελφος γιατί πούλησε κάτι άλλο εκτός από ειδήσεις. Οι οποίες ως γνωστόν δεν πωλούνται.
Εκτός αν είσαι στο payroll κάποιου υπουργείου…