«Ζητάμε την άμεση ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματος του Δ. Κουφοντίνα για μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού». Με τη φράση αυτή ολοκληρώνεται ένα κείμενο φιλοσοφικής αναζήτησης του καλού σε ένα κόσμο σκληρό και άκαρδο, μια πραγματεία για την αξία της σιωπής σε ένα κόσμο που βυθίζεται στη βουή. Με απλά λόγια, πολύ κακό για το τίποτα.
Διότι αυτή η τελευταία φράση έρχεται να ακυρώσει όλους τους συλλογισμούς και την «επιχειρηματολογία» περί σωφρονισμού κλπ.
Πρώτον, δεν μπορούν οι σεβαστοί 68 καθηγητές που υπογράφουν την επιστολή συμπαράστασης προς τον Κουφοντίνα, να γνωρίζουν εάν πράγματι είναι δίκαιο το αίτημα του Κουφοντίνα.
Πόσο δίκαιο είναι δηλαδή; Είναι τόσο δίκαιο, ας πούμε, όσο το 45άρι του, το οποίο, by the way (που θα έλεγε κι ο Κίμων), ακόμα αγνοείται; Ή σαν την ρουκέτα που «έφαγε» τον Αξαρλιάν, δυό στενά κάτω από τη Βουλή;
Δεύτερον, γιατί στον Κορυδαλλό; Τι έχει αυτή η φυλακή και τη λατρεύουν όλοι; Είναι μυστήριο. Μην μου πείτε «για να είναι κοντά στην οικογένειά του». Γιατί δεν ισχυρίστηκε το ίδιο όταν τον έστειλαν στην φυλακές Κασσαβέτειας; Και αν λέμε ναι στην Κασσαβέτεια, γιατί λέμε όχι στον Δομοκό; Απ’ ότι λέει ο χάρτης, είναι καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα πιο κοντά στην Αθήνα. Α, επειδή στη Μαγνησία ήταν αγροτικές φυλακές… Κάτι σαν «rooms to let» στην Ικαριά. Ναι, αλλά ο Κορυδαλλός δεν είναι έτσι. Δεν ξέρω εάν προβλέπεται να γίνει, αλλά μάλλον όχι. Ισως με την επικείμενη μετεγκατάσταση των φυλακών στον Ασπρόπυργο να μπορούσαμε να το ξαναδούμε, αλλά θα σας γελάσω και δεν το θέλω, πιστέψτε με!
Σε κάθε περίπτωση οφείλω να εκφράσω την χαρά μου, ειλικρινώς, που υπάρχουν άνθρωποι ευαίσθητοι σε αυτή την κοινωνία. Ανθρωποι που δεν τους νοιάζει εάν κάποιος υπήρξε σκληρός, ίσως άδικος, ενδεχομένως λίγο ή περισσότερο βίαιος στον κοινωνικό του βίο. Νοιάζονται και για το μαύρο πρόβατο, πώς να το πω; Βεβαίως, καλό θα ήταν, πού και πού, να νοιάζονταν και για το λευκό, αλλά δε βαριέσαι. Θα μου πεις, γι’ αυτό νοιάζονται τόσοι και τόσοι, ε;
Η ανάγκη του να ξεχωρίζει κάποιος είναι μεγαλύτερη από το να ανήκει κάπου, σε ένα σύνολο, δυστυχώς. Βλέπετε, τροφοδοτείται από τη ματαιοδοξία, η οποία με τη σειρά της τρέφεται από τη Γνώση. Οσο περισσότερη η Γνώση, τόσο μεγαλύτερο το Εγώ. Πώς να χωρέσει στο Εμείς; Και γιατί; Ετσι δεν είναι;
Η συσσώρευση Γνώσης, όμως, δεν σημαίνει Σοφία, όπως και η συσσώρευση πλούτου δεν σημαίνει ευημερία. Μη γελιέστε. Δεν έχουν όλοι την τύχη του γερο-Εμπενίζερ. Γι’ αυτόν φρόντισε ο Ντίκενς. Για εσάς δεν πρόκειται να φροντίσει κανείς. Αν σας είπαν, ξέρετε, ότι η ζωή είναι δίκαιη, σας κορόιδεψαν. Μόνο η κοινωνία, η οργανωμένη, η συντεταγμένη Πολιτεία, με τους θεσμούς της, μπορεί να παράγει Δικαιοσύνη, στο μέτρο του δυνατού κάθε φορά. Το 45άρι παράγει μόνο θάνατο. Και τρόμο.
Το θέμα είναι να μην πουλάς την ψυχή σου στον διάβολο, κ. καθηγητά, για δυο δράμια δημοσιότητας ή γιατί έτσι λέει η χρεοκοπημένη από κάθε άποψη, ιδεοληψία σου. Οσο πιο πολλά νταραβέρια έχει κανείς μαζί του, τόσο αρχίζει και του μοιάζει.
Είχε γράψει σχετικά, πολύ παλιά, ο Γκαίτε στους πρώτους στίχους ενός ποιήματος για κάποιον Φάουστ, αν έχετε ακουστά…
«Αχ! Σπούδασα φιλοσοφία
και νομική και γιατρική,
και αλί μου και θεολογία
με κόπο και μ’ επιμονή·
και να με ‘δω με τόσα φώτα,
εγώ μωρός, όσο και πρώτα!»