Eνα είναι σίγουρο, πως δεν βαριόμαστε σ’ αυτή τη χώρα. Μόλις πάει να κοπάσει η πλάκα με το περίφημο πλέον «Μνημείο ΕΡΤ», και λες ας χαλαρώσω μια στιγμή να απολαύσω το μεγάλο γεγονός του ημιτελικού και του τελικού του Survivor, εμφανίζεται κάτι καινούργιο που διεκδικεί την προσοχή σου και μια θέση στα trending topings στα σόσιαλ. Αυτή τη φορά, ήταν ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος και η δήλωσή του περί «πρώην συντρόφων» του Πρωθυπουργού, πίσω απ’ το τρομοκρατικό χτύπημα στον Παπαδήμο.
Τον τηλεοπτικό Μπογδάνο, τον αγαπάς ή τον μισείς. Για την ακρίβεια, αντέχεις να τον παρακολουθήσεις ή όχι. Σίγουρα δεν είναι το τυπικό δείγμα δημοσιογράφου που βλέπεις σε ενημερωτικές εκπομπές, είναι ιδιαίτερος. Και πρέπει να σηκώνεις το στιλ του για να μείνεις συντονισμένος μαζί του. Αυτό όμως είναι κι ένα βασικό χαρακτηριστικό του, ό,τι τον ξεχωρίζει απ’ τους άλλους.
Κάποιες φορές ξεφεύγει βέβαια, και τώρα ξέφυγε εντελώς. Ηταν όντως υπερβολικό να συνδέσει on air τον Πρωθυπουργό με τρομοκράτες και ήταν τουλάχιστον άγαρμπο να το κάνει απ’ το βήμα μιας ενημερωτικής εκπομπής, και με τρόπο που μοιάζει με τουιτερο-συζήτηση. Γιατί συνήθως, μόνο σε τέτοιες, τουιτερο-συζητήσεις, αρχίζουμε να μιλάμε έτσι και να αραδιάζουμε υποθέσεις χωρίς στοιχεία στην καλύτερη περίπτωση, εικασίες και φαντασιώσεις ως γεγονότα κι αποδείξεις, στην χειρότερη.
Στατιστικά και σύμφωνα με τη μεθοδολογία, είναι λογικό και συνειρμικά δίκαιο να υποθέσουμε ότι τη βόμβα στο αυτοκίνητο ενός πρώην Πρωθυπουργού, την τοποθέτησε μια ακροαριστερή οργάνωση, εξωκοινοβουλευτική, αναρχική, μπαχαλακική, αντιεξουσιαστική κτλ. Είναι κάτι που λες θεωρητικά, ακαδημαϊκά και καφενειακά. Σε δημοσιογραφική εκπομπή όμως, «πρώην σύντροφοι Τσίπρα» δεν το λες, γιατί παραμένει εικασία και αναπόδεικτη πεποίθηση. Η σοβαρότητα, απαιτεί από αυτόν που βγάζει το σπαθί από το θηκάρι, να το χρησιμοποιήσει. Άμα πεις «πρώην σύντροφοι Τσίπρα» δημοσίως, θα πρέπει να πεις και τα ονόματα. Αλλιώς, έχεις ήδη μοιάσει του κίτρινου τέρατος της λάσπης, που καταγγέλλεις.
Το Μαξίμου απ’ την πλευρά του, ευφυώς και παραδόξως, δεν ζήτησε απόλυση ή αποπομπή του παρουσιαστή και δεν ενήργησε ως ταύρος εν υαλοπωλείω. Ίσως διότι ήταν προφανές και χοντρό το λάθος του Μπογδάνου. Ίσως όμως και γιατί συγκυβερνά με τον αρχηγό της συνωμοσιολογίας και των ανυπόστατων κατηγοριών. Όταν συγκυβερνάς με τον συγγραφέα του πονήματος «Τρομοκρατία. Θεωρία και πράξη», Πάνο Καμμένο, (Αθήνα 1992, Ελληνική Ευρωεκδοτική), που υποστήριζε μέσω πρόχειρων και κυρίως ανεπιβεβαίωτων «συρραφών» από διάφορες πληροφορίες που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου βρισκόταν πίσω από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη», τότε διάολε, κρείττον του λαλείν το σιγάν.
Φυσικά, κάτι τέτοια δεν αθωώνουν, ούτε δικαιώνουν κανέναν, ώστε να τα επαναλαμβάνουν στο δημόσιο πολιτικό λόγο. Όχι τίποτα δηλαδή, αλλά αν νομιμοποιήσουμε τις τερατολογίες και τα φαντασιουργήματα και τ’ αφήσουμε να πρωταγωνιστούν ως θέματα, σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων και δημοσιογραφικών εκπομπών πρώτης γραμμής, τι θ’ αφήσουμε να συζητάει στα καφενεία, στα τουίτερ και στα ταξί εμείς, ο απλός λαός;
ΥΓ. Πάντως, ο ΣΚΑΪ κατάφερε το απόλυτο ρεκόρ: να κονταροχτυπιούνται στα top trends του τουίτερ, ο Μπογδάνος και το Survivor, δηλαδή δύο δικά του θέματα.