Oλα ξεκίνησαν από το τραγούδι του Σταμάτη Μορφονιού «Ο Aρχοντας». Μάλλον όχι. Oλα ξεκίνησαν από ένα τουί, στο οποίο ο Aδωνις Γεωργιάδης αναρωτιόταν για ποιον γράφτηκε το συγκεκριμένο τραγούδι.
Η ιστορία θα τέλειωνε εδώ, αλλά του απάντησε ο μουσικοσυνθέτης
Κι έτσι η ιστορία συνεχίστηκε. Ο Aδωνις έκανε poll (τρομάρα του) και ρώτησε το λαό του twitter να αποφανθεί ποιον καθρεφτίζει το τραγούδι και μέχρι τη στιγμή που έγραφα το άρθρο, 78% είχαν ψηφίσει ότι καθρεφτίζει τον Aδωνη και 22% τον Τσίπρα.
Eνα πράγμα είναι σίγουρο απ’ αυτή την ιστορία: το 78% των ψηφοφόρων αντιπαθούν σφόδρα τον Aδωνη. Γιατί αν διαβάσεις τους στίχους του τραγουδιού*, δεν μπορείς να αποκλείσεις απ’ την περιγραφή τους τον Τσίπρα. Για την ακρίβεια, δεν μπορείς να τον αποκλείσεις από καμιά στροφή, από κανένα ρεφρέν.
Το τραγούδι, έτσι όπως είναι γραμμένο, ταιριάζει σε πολλούς και φυσικά, ταιριάζει και στον Aδωνη. Oμως, όταν διαβάζεις: «εκεί που γλύφεις, έφτυνες κι ούτε κουβέντα μα φουκαρά μου σου τελείωσε η ρέντα» και: «σου λέει ναι το σύστημα μα σε γλεντάει», ποιον θα σκεφτείς πρώτα; Τον Τσίπρα δεν θα σκεφτείς; Του ταιριάζει και είναι και πρωταγωνιστής της πολιτικής σκηνής. Εκεί θα πάει πρώτα ο νους, δεν θα πάει σε ένα στέλεχος της ΝΔ.
Απ’ την άλλη, βλέπεις τον δημιουργό και την αισθητική του τραγουδιού και λες αυτός ο τύπος αποκλείεται να ήταν Δαπίτης. Κι εδώ επεμβαίνει η ψυχολογία του οπαδού. Οι γαύροι για παράδειγμα, μπορεί να βρίζονται και να πλακώνονται για τους παίκτες και τους προπονητές τους, αλλά δε δέχονται κουβέντα από κανέναν οπαδό άλλης ομάδας. Μπροστά σε βάζελο, θα βρουν επιχειρήματα να βγάλουν τον Λάμπρο Χούτο λίγο καλύτερο ταλέντο απ’ τον Μέσι.
Eχω την αίσθηση δηλαδή, ότι το τραγούδι μπορεί να αναφερόταν στον Τσίπρα αλλά όχι και να το κάνει σημαία στα χέρια του ο πιο αντιπαθής ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος, ο Αδωνις Γεωργιάδης. Αυτό δεν θα το ‘θελε ούτε κι ο Βελζεβούλης. Κάπου εκεί, μάλλον, πήρε ανάποδες κι ο δημιουργός κι απάντησε αναλόγως στον κ. αντιπρόεδρο της ΝΔ: «Εμείς, μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε για μας, είναι εσωτερική μας υπόθεση η αυτοκριτική μας» ένα πράμα.
Αυτό βέβαια είναι ένα δικό μου σενάριο, εικάζω ότι έγιναν έτσι τα πράγματα. Πολλές φορές όμως έτσι συμβαίνει με την ψυχολογία των ανθρώπων.
ΥΓ: «Είναι στη φύση του ανθρώπου να σκέφτεται λογικά και να ενεργεί παράλογα» – Ανατόλ Φρανς