Εργάζεται με μερική απασχόληση ως καθηγητής σε Σχολή Εμπορικών Σπουδών, σε μια φτωχική συνοικία της Χάγης, όπου διδάσκει κάθε Πέμπτη μια ώρα. Οδηγεί μεταχειρισμένο αυτοκίνητο και χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο παλιάς τεχνολογίας. Εξακολουθεί να μένει στο διαμέρισμα που αγόρασε όταν αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο. Συνήθως φοράει τζιν, φούτερ και αθλητικά παπούτσια. Γευματίζει σε πιτσαρία, στο κέντρο της Χάγης.
Αυτές είναι μερικές από τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας του Μαρκ Ρούτε, στις οποίες επίμονα αναφέρθηκαν οι εν Ελλάδι εφημερίδες και το Διαδίκτυο. Ενσκύψαμε, είναι η αλήθεια, με μεγάλη περιέργεια στην προσωπική ζωή του νικητή των βουλευτικών εκλογών στην Ολλανδία. Μια ζωή λιτή και ρουτινιάρικη, που όμως φάνηκε να μας εκπλήσσει σχεδόν όσο και η επικράτησή του στις κάλπες.
«Ο εργένης πρωθυπουργός που παίζει πιάνο» παρουσιάστηκε ως ένα σπάνιο είδος πολιτικού (ασχολείται ως και με την τέχνη!), διαφορετικό από το πρότυπο που ευδοκιμεί στα δικά μας χώματα.
Ο άνδρας που δραστηροποιείται μεν στα κοινά αλλά που κυρίως δουλεύει όπως όλοι οι άνθρωποι για να κερδίσει τα προς το ζην και που απολαμβάνει μια ήσυχη και διακριτική ζωή, απέχει, φοβάμαι, πολύ από το made in Greece μοντέλο για τους δημόσιους άνδρες και γυναίκες: για τους πολιτικούς καριέρας (κάποιοι προερχόμενοι από πολιτικά τζάκια), που κάνουν πολυτελή διαβίωση, που απολαμβάνουν ενίοτε σκανδαλώδεις παροχές και διευκολύνσεις, που κυκλοφορούν με πανάκριβα υπηρεσιακά αυτοκίνητα, και που τα παχυλά Πόθεν Εσχες τους δίνουν άφθονο υλικό για κουβέντα στις παρέες.
Η εξ Ολλανδίας λιτότητα και διαφάνεια, η πρακτικότητα, ο μινιμαλισμός στην καθημερινή ζωή των πολιτών και των πολιτικών τους, φάνηκαν παράξενα σε μια κοινωνία που και στον πολιτικό στίβο χαρακτηρίζεται από αμετροέπεια και έπαρση και αδυνατεί να ξεπεράσει τον συμπλεγματισμό της και το σύνδρομο του αρχοντοχωριάτη.
Οσο για τις επίμονες, συγκαλυμμένα ειρωνικές, αναφορές στη στενή σχέση του Ρούτε με τη «90αχρονη μητέρα του, με την οποία δειπνεί τα Σαββατοκύριακα», είναι επιεικώς αστείες όταν προέρχονται από μια χώρα όπου οι περισσότεροι άρρενες, ανάμεσά τους και οι πολιτικοί τους, δεν απογαλακτίζονται ποτέ.