Διαβάζω ξανά και ξανά την ανακοίνωση του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τις αντιδράσεις, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μετά το ρεπορτάζ της Καθημερινής και της Γιούλης Επτακοίλη ότι ο Γιώργος Κιμούλης προορίζεται για επικεφαλής στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Και διαβάζοντας βεβαιώνομαι ότι όσο κακό δεν έκαναν τα αστεία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι comme il faut προβληματισμοί στα μέσα ενημέρωσης, το κάνει το ίδιο το τμήμα Πολιτισμού. Το τρολάρισμα δεν παγιώνει καμία κατάσταση, η ανακοίνωση βάζει σφραγίδα πάνω στην «υπόθεση Κιμούλης».
Βγαίνει μπροστά για να καταγγείλει μπούλινγκ (πραγματικά όμως…) και ωμοφαγία (περί ορέξεως…) σε βάρος ενός ηθοποιού σημαντικού. Προσωπικότητα εκρηκτική, που δεν έκρυψε ποτέ το ταπεραμέντο του, τις ιδέες του. Τις εξέφρασε συχνά εντόνως. Με πάθος. Είτε σε πείθει είτε όχι. Γιατί άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ ένιωσε πως έχει την ανάγκη να τον προστατεύσει με μια τέτοια ανακοίνωση; Εναν καλλιτέχνη στιβαρό που δεν έχει ανάγκη δεκανίκια στον δημόσιο λόγο του; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το τμήμα Πολιτισμού για την ακρίβεια, εθίγη περισσότερο από τις αντιδράσεις απ’ ότι ο ίδιος ο Γιώργος Κιμούλης;
Διαβάζω: «εδώ και λίγες μέρες, τόσο από τον έντυπο όσο και από τον διαδικτυακό Τύπο, αλλά και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιχειρείται ένα απίστευτο φαινόμενο μπούλινγκ και δολοφονίας χαρακτήρα του Γιώργου Κιμούλη, με αφορμή δημοσίευμα της “Καθημερινής”, όπου ο γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης φέρεται ως πιθανός υποψήφιος για τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου του ΚΠΙΣΝ.
Από τη μία χλευασμός, άγριος επαγγελματικός και κοινωνικός ρατσισμός απέναντι στον ίδιο τον Γ. Κιμούλη (λες και δεν έχουν διοικήσει άλλοι καλλιτέχνες στο παρελθόν μεγάλους καλλιτεχνικούς οργανισμούς), από την άλλη καταγγελίες περί άλωσης του χώρου του πολιτισμού από τα κομματικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ (προκλητικό, αν σκεφτεί κανείς ποιοι έχουν επιλεγεί τα τελευταία δύο χρόνια για διοικητικές θέσεις στους μεγάλους πολιτιστικούς οργανισμούς), και φυσικά η σταθερή πεποίθηση που διαχέεται από (μεγάλη) μερίδα του Τύπου και προβάλλει σαν πανάκεια την ιδιωτική πρωτοβουλία και στον χώρο του Πολιτισμού, φτάνοντας μέχρι του σημείου να προτείνει την ανάληψη της διοίκησης από το Ίδρυμα και να αρνείται στην κυβέρνηση της χώρας να αποφασίζει για έναν πολιτιστικό οργανισμό τον οποίο θα χρηματοδοτεί ως επί το πλείστον το κράτος και οι φορολογούμενοι πολίτες και τον οποίο θα παραλάβει σύντομα με όλους σχεδόν τους διευθυντές του επιλεγμένους από το διοικητικό συμβούλιο του Ιδρύματος. Είναι αυτονόητο ότι ως Τμήμα Πολιτισμού καταδικάζουμε όχι μόνο το συγκεκριμένο περιστατικό εναντίον του Γιώργου Κιμούλη, αλλά και συνολικά το πνεύμα κανιβαλισμού και ωμοφαγίας που γιγαντώνεται επικίνδυνα το τελευταίο διάστημα».
Κονταίνει ακόμα περισσότερο τον ηθοποιό και σκηνοθέτη η ανακοίνωση. Οχι μόνο επειδή βγαίνει σαν κηδεμόνας του. Αλλά και επειδή ουδείς αμφισβήτησε την υποκριτική δεινότητα του Γιώργου Κιμούλη, τη συμβολή του στο θέατρο. Ουδείς. Τη δυνατότητα να διοικήσει ένα θωρηκτό πολιτισμού, γνώσης, άθλησης και αστικής έκφρασης αμφισβήτησαν. Είναι κάπως σαν να βάζει λόγια η ανακοίνωση αυτή στο στόμα όσων αντέδρασαν και προβληματίστηκαν.Και αν επιμείνουμε στα περί διοίκησης, το μόνο παράδειγμα που μπορούμε να βρούμε είναι η περιπέτεια του προσωπικού του θεάτρου που δεν κατόρθωσε να ορθοποδήσει.
Και ας μιλήσουμε για την ουσία. Για την αυτοναφορικότητα, την περιορισμένη «όραση» που δεν έχει σχέση με τον πολιτισμό και τους εκφραστές του. Λησμονούν οι συντάκτες της ανακοίνωσης πως το ΚΠΙΣΝ δεν αφορά μόνο στον πολιτισμό. Αφορά ισότιμα στη γνώση (Εθνική Βιβλιοθήκη), στην άθληση και την ψυχαγωγία (Πάρκο) στη συνολική λειτουργία και προσφορά ενός αστικού τοπόσημου. Οσο εξαίρετος ηθοποιός και αν είσαι δεν αρκεί για να ανταποκριθείς στα καθήκοντα του διευθύνοντος συμβούλου ενός τέτοιου οργανισμού. Ούτε του προέδρου – θέση για την οποία προφανώς προορίζεται αφού η θέση του CEO είναι καλυμμένη.
Και αν κάποιος πάρει ανάσα και πει «έλα μωρέ πρόεδρος, τι αρμοδιότητες να έχει», ας δει πόσα έγγραφα συνυπογράφουν, πόσες συνεδριάσεις διοικητικών συμβουλίων εποπτεύουν και πόσες λύσεις καλούνται να δώσουν οι πρόεδροι στους δημόσιους οργανισμούς. Κανένας κανιβαλισμός για τον Γιώργο Κιμούλη. Μόνο κριτική και προβληματισμός για τα κέντρα που παίρνουν αποφάσεις σαν και αυτήν.