Τόσο μένος απ’ το στόμα ενός ιερωμένου ώστε να ακυρώνει κάθε έννοια «αγάπης» του Χριστού του, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Για ένα θέμα μάλιστα που στο κάτω κάτω δεν τον αφορά, προσωπικά.
Ή μήπως άραγε τον αφορά; Μήπως ο οχετός κατευθύνεται εμμέσως πλην σαφώς εναντίον κάποιων από το σινάφι του, από τους κύκλους του; Εκτός κι αν υπερασπίζεται μανιωδώς τον ίδιο του τον εαυτό, βιαιότητες και αμαρτίες σε στρατόπεδα και ξερονήσια.
Δεν εξηγείται διαφορετικά. Ο τόσος φθόνος μόνο ως λυσσώδης υπεράσπιση εαυτού μπορεί να ερμηνευτεί. Γι’ αυτό χρησιμοποιεί το ποίμνιό του και το στήνει έξω από τα δικαστήρια για να φωνάζει «άξιος!» – τι ξεπεσμός σε κλακαδόρους δουλικούς που ίσα-ίσα ο Αργηγός τους (και Χριστός τους), τούς καλεί να είναι ελευθερόφρονες…
Υστερα απ’ όλα αυτά, φαντάζομαι το ενδεχόμενο να πέσει στα νύχια τού Αμβρόσιου κάποια ψυχή βασανισμένη για να ξαλαφρώσει απ’ το βάρος. Να καταφύγει, από λάθος, στο εξομολογητήριο του ιεράρχη κάποιο «απόβρασμα» απ’ αυτά που ο σεπτός πατέρας αποστρέφεται σαν τις δικές του αμαρτίες. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του. Θα ξεκρεμάσει το μαστίγιο ο δέσποτας και θα τον δέρνει ανελέητα. Θα τον φτύνει και θα τον αποστρέφεται. Ετσι, το ιερό εξομολογητήριο θα μετατραπεί σε κολαστήριο.
Γιατί με το μίσος και την εμμανή αποστροφή επιτυγχάνεται η κάθαρση (αλλά κι αυτοκάθαρση). Ναι, ο τόσος φθόνος ως λυσσώδης υπεράσπιση εαυτού μπορεί να ερμηνευτεί.
(Κι ίσως γι’ αυτό να πείστηκε η έδρα του δικαστηρίου: Διέβλεψαν το δράμα τού κατηγορουμένου ιεράρχη. Κατανόησαν στο πρόσωπό του τα πάθη όλων των ανθρώπων, και τον αθώωσαν πανηγυρικά. Σαν δίκαιοι κριτές. Αφού πρώτα έριξαν πίσω τους μια ματιά, στην εικόνα που κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια τους).