Η διάσημη φράση «Θα κρεμάσουμε τους καπιταλιστές με το σκοινί που θα μας πουλήσουν» αποδίδεται στον Λένιν, αλλά δεν εμφανίζεται πουθενά στο έργο του. Παρ’ όλα αυτά, βλέποντας τη φωτογραφία-σέλφι που έγινε viral, από τα επεισόδια στο Αμβούργο για τη συνάντηση των G20 και παραφράζοντας την, θα μπορούσε κανείς να πει ότι «θ’ αποτυπώσουμε την καταστροφή του καπιταλισμού, με τα εργαλεία που θα μας πουλήσει».
Η αλήθεια είναι πως όταν πρωτοείδα τη συγκεκριμένη φωτογραφία, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι «ποιος έκανε αυτό το καταπληκτικό χιουμοριστικό φωτομοντάζ». Όταν κατάλαβα ότι είναι πραγματική αναρωτήθηκα πόσες μεταφράσεις έχει ένα γεγονός και πόσο πολυπρισματική είναι η αλήθεια. Γιατί τα επεισόδια στο Αμβούργο, μετά κι απ’ αυτή τη φωτογραφία, μπορείς να τα αποκαλέσεις αντίσταση, επανάσταση, εξέγερση, αλλά μπορείς να πεις κι ότι είναι event, happening, δρώμενο, χαβαλές, μπάχαλο, μόδα. Κατά πάσα πιθανότητα είναι όλα αυτά μαζί.
Την ίδια στιγμή που ένας κουκουλοφόρος πετάξει τη μολότοφ στη βιτρίνα της τράπεζας και νιώθει ειλικρινώς Τσε Γκεβάρας, Βελουχιώτης και μαχητής της παγκόσμιας κοινωνικής δικαιοσύνης (και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά, γιατί υπάρχουν τέτοιοι τύποι και νιώθουν πραγματικά έτσι), ο χιπστεράς ανακαλύπτει τη «φάση» και τη βιώνει ως κουλαριστή τρεντινιά, που φυσικά πρέπει να αποτυπώσει με σέλφι, να τη δείχνει στις γκόμενες. Με τέτοιες «αποτυπωμένες» εμπειρίες, δικαιούσαι τουλάχιστον 2-3 κατακτήσεις μέσα στο καλοκαιράκι. Άλλωστε, είναι η μόδα προσωποποιημένη. Αηφόουν στο δεξί και τατού στο αριστερό με κινέζικα ιδεογράμματα, που θα γράφουν κάποια ψαγμένη κοελιά, κι ένα ακόμα πιο πάνω, που δε φαίνεται ακριβώς τι είναι, αλλά εμένα πιο πολύ κάτι σε καλαμαράκι μου κάνει.
Επομένως, τι είναι η διαμαρτυρία τόσων κυρίως νέων στο Αμβούργο για τους G20; Μια συνειδητοποιημένη λαϊκή μάζα, με ταξική συνείδηση, που αντιστέκεται και μάχεται τον καπιταλισμό ή μια τρέντι, απολιτίκ, χιπστερική δηθενιά, στην οποία συμμετέχουμε ώστε να ‘χουμε κάτι να θυμόμαστε; Υποθέτω κάτι απ’ όλα. Μπορεί να μην ξέρω τα ποσοστά των άσχετων ιδεολογικά με τους συνειδητά εξεγερμένους εναντίον του «συστήματος», ωστόσο είμαι σίγουρη ότι πάντα και παντού εισχωρούν άσχετοι που εκφυλίζουν τις προθέσεις και τα κινήματα. Κάπως έτσι κυκλοφόρησε και η φράση «θα γινόμουν κι εγώ αναρχικός, αλλά δεν έχει λεφτά ο πατέρας μου» στο facebook.
Ισχύουν όλα, αλλά περιοδικά και κατά εποχές. Η πολιτική τοποθέτηση γίνεται μόδα. Η αντισυστημικότητα, συνυφασμένη με την Αριστερά και την εξέγερση, είναι κουλ και τρέντι. Η πραγματικότητα, η βία του καπιταλισμού όμως, επιβάλλεται και βιώνεται στους ξυπόλυτους. Σ’ αυτούς που έκαναν τις επαναστάσεις.
ΥΓ Η ιδέα για παγκόσμιο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, μπορεί να μοιάζει ουτοπική, ωστόσο μέρα με τη μέρα κερδίζει έδαφος και τίποτα δεν αποκλείει την υλοποίηση της σε βάθος χρόνου. Βέβαια, αν επιτευχτεί ειρηνικά, δεν θα είναι και πολύ κουλ και θα είναι δύσκολο να βγάλεις και σέλφι.