Oι λίστες των σκανδάλων είναι σαν τους καταλόγους των συμμαθητών που μισεί ο κομπλεξικός της τάξης. Αυτές που φτιάχνει κάθε φορά που τον στενοχωρούν και τους συμπληρώνει στο φάκελό του, για να τους εκδικηθεί με την πρώτη ευκαιρία.
Σχεδόν ποτέ δεν τα καταφέρνει αλλά τουλάχιστον, απολαμβάνει την ικανοποίηση να διαβάζει τα ονόματα και να τα δείχνει στους φίλους του.
Η μαύρη λίστα των «παρανόμων» της Novartis είναι άλλο ένα κεφάλαιο στην ηρωική νουβέλα όπου πρωταγωνιστεί ακόμα ο παλιός εκδικητής ΣΥΡΙΖΑ. Ενα από τα πιο καυτά μέρη μιας σειράς που ξεκίνησε από τις λίστες κεφαλαιούχων στο εξωτερικό και κατέληξε στη λίστα των πολιτικών αντιπάλων ή τουλάχιστον των πιο επικίνδυνων εξ αυτών.
Παρόλα αυτά, δεν είναι όλοι εκεί μέσα. Λείπουν ονόματα. Και προκαλεί μεγάλη εντύπωση για ποιο λόγο δεν τα βρίσκει κανείς σε έναν τόσο σκοτεινό από αμαρτίες κατάλογο. Δεδομένου πως η Novartis δραστηριοποιείται πάρα πολλά χρόνια στην Ελλάδα και έχει συνεργαστεί με πολλές κυβερνήσεις.
Αναρωτιέται λοιπόν κάποιος γιατί γίνεται αυτή επιλογή πολιτικών προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες σε μία δικαστική έρευνα την οποία θα προκαλέσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, φέρνοντας στη Βουλή τον φάκελο της υπόθεσης. Γιατί εξαιρούνται και άλλοι πολιτικοί που είχαν και θέση μεγαλύτερης ευθύνης;
Μία εξήγηση είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμμένος -o πιο σεσημασμένος όλων-, βρήκε την ευκαιρία στις 22 ημέρες της πρωθυπουργίας του να ξεδιπλώσει το εγκληματικό του ταλέντο και να πλουτίσει εις βάρος μας. Ηταν άλλωστε γνωστός για τη ροπή του στο έγκλημα κατά την διάρκεια της δικαστικής του καριέρας…
Οσο για τους υπόλοιπους, θα τους κάψουν οι «no name μάρτυρες» που καταθέτουν επάλληλες αξιολογικές κρίσεις, με την προσδοκία ότι θα τιμωρηθούν μετά θάνατον στην Αχερουσία λίμνη, μιας και είναι σχεδόν δεδομένη η παραγραφή πιθανών παρεκβάσεων.
Παρά όλα αυτά, σε τέτοιες περιστάσεις, πάντοτε κάποιος λείπει από τη λίστα των ονομάτων. Κάποιος που μπορεί να έχει προκαλέσει μεγαλύτερη ζημία στα δημόσια ταμεία αλλά ποτέ δεν στοχοποιείται γιατί έχει πολλούς φίλους και τον αγαπούν.
Είναι συνήθως ο αφανής πολιτικός. Αυτός που ατονεί μπροστά στον χρόνο της ειμαρμένης και καταγράφεται ως αμέτοχος και αθώος προς τις τεράστιες ενοχές που απονέμει η γραφίδα της Iστορίας. Αυτής που επιλεκτικά, κρατάει στα χέρια της η εξουσία.
Στην προκειμένη περίπτωση είναι ο συμμέτοχος των γκρίζων περιόδων της Novartis που απολαμβάνει κάθε ασυλία, αφού έκλεισε η επάρκεια της επιλογής και δόθηκε το σύνθημα της κατανομής.
Και δεν είναι άδικο για τα σύμβολα να λείψει άλλος ένας. Η δουλειά γίνεται και με τους υπόλοιπους, αφού σκοπός είναι να σβήσουμε τα φώτα των Σκοπίων, να μαζέψουμε τα συλλαλητήρια και να φουντώσουμε την αδρανή λίμπιντο των ψηφοφόρων μας.
Αλλά έτσι είναι οι φίλοι. Στα δύσκολα φαίνονται πως αγαπούν.
Και πάλι όμως, φαίνεται το έλλειμμα, το κενό, στη λίστα Novartis. Πάντα όμως λείπει αυτός όταν αγριεύουν τα πράγματα. Και μένει μόνος, «χλωμός και κουρασμένος, ιδεώδης εν τη λύπη, τη αφωνία και τη εκκωφαντική απουσία του»…