Οταν προ καιρού το Βήμα αποκάλυψε τις κρυφές συναντήσεις του Πρωθυπουργού με τον εκδότη της εφημερίδας, η αντίδραση του Μαξίμου, πέραν των εξηγήσεων που έδωσε και που δεν είναι του παρόντος, περιελάμβανε και μια απειλή.
Στην περίπτωση που η εφημερίδα δημοσίευε μαγνητοφωνημένες συνομιλίες των συναντήσεων, ενέργεια παράνομη που διώκεται από τον νόμο, ο Πρωθυπουργός θα κινείτο δικαστικά εναντίον της.
Δεν γνωρίζω αν υπήρχε κάτι που φοβόταν η κυβέρνηση αλλά δεν έχει σημασία. Είχε δίκιο. Τα κυπατζίδικα πράγματα είναι παράνομα και ως τέτοια πρέπει καταρχάς και καταρχήν να τα αντιμετωπίζουμε.
Σαν βάναυση εισδοχή στον προσωπικό χώρο των πολιτών ανεξαρτήτως ιδιότητας. Αυτό πρέπει να είναι θέση αρχής για όλους μας και τότε καταλάβαμε ότι ήταν και για το Μέγαρο Μαξίμου.
Φαίνεται όμως ότι δεν καταλάβαμε καλά. Η δημοσίευση συνομιλιών είναι παράνομη όταν δεν συμφέρουν την κυβέρνηση.
Διότι, όταν δημοσιεύτηκαν οι συνομιλίες του Γιωργου Κουμουτσάκου με τον διωκόμενο δημοσιογράφο, η κυβερνητική εκπρόσωπος δεν έδειξε αντίστοιχη ευαισθησία και καθόλου δεν στάθηκε στο παράνομο της ενέργειας. Βασίστηκε αδιαμαρτύρητα στο υλικό υποκλοπής και έκανε την αταβιστική μικροπολιτική: «Ο κ. Κουμουτσάκος πρέπει να δώσει εξηγήσεις» κ.λπ. Κουβέντα για τον νόμο και την προστασία των ιδιωτικών συζητήσεων.
Καλά να διαψεύδουν μια πορεία σαράντα χρόνων της ανανεωτικής Αριστεράς που υπερασπιζόταν τον ιδιωτικό χώρο, να διαψεύδουν όμως τον ίδιο τον εαυτό τους λίγων βδομάδων πριν;