Για πολύ καιρό, το 1992, τα λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη κυκλοφορούσαν «ντυμένα» στα χρώματα της ελληνικής σημαίας, «μεταφέροντας» τη διαφήμιση «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Την ίδια εποχή, τα μηνύματα «Η Μακεδονία είναι ελληνική», «Η Μακεδονία είναι Ελλάδα», «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», «Macedonia is Greek», «Macedonia is Greece», κυκλοφορούσαν σε διάφορες παραλλαγές, σε διάφορα αντικείμενα, διαφημιστικά ταμπλώ, πανώ και καταχωρίσεις, στα πέρατα του κόσμου.
Λίγα χρόνια αργότερα, όποτε αναφερόταν το «Μακεδονικό», δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην παραδεχτεί πόσο λάθος ήταν το μήνυμα, έτσι όπως μεταφερόταν. Ανθρωποι με δημόσιο λόγο και συμβολή στην εκστρατεία του 1992, έκαναν την αυτοκριτική τους, σημειώνονταν πόση σύγχυση δημιουργεί το μήνυμα ότι «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Με αυτήν τη φράση, δεν είναι δυνατόν να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει τι εννοείς ως «Μακεδονία», ποια είναι η ιστορία της και ποιο είναι το πρόβλημα με τους γείτονες. Όταν, δε, άρχισαν οι αναγνωρίσεις της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως «Μακεδονία», το μήνυμα έγινε τελείως ακατανόητο. Ο πλανήτης έμεινε να αναρωτιέται γιατί οι Ελληνες ισχυρίζονται ότι η μικρή αυτή χώρα είναι ελληνική. Αντί να εξηγούμε εμείς τις τάσεις αλυτρωτισμού, την παραχάραξη της ιστορίας και την κλοπή των συμβόλων από πλευράς της ΠΓΔΜ, δημιουργούσαμε την εντύπωση ότι η Ελλάδα διεκδικεί τη χώρα των γειτόνων. Διότι, πλέον, όλος ο κόσμος αποκαλούσε τη χώρα «Μακεδονία» και τους κατοίκους της «Μακεδόνες».
Το 2008, προκειμένου να φτάσουμε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι και την ελληνική άρνηση να δεχτεί την είσοδο της ΠΓΔΜ στη Συμμαχία εάν δεν εξευρεθεί αμοιβαία αποδεκτή μόνιμη λύση, είχε γίνει από τη μεριά μας πολύ καλή προετοιμασία σε διπλωματικό επίπεδο. Το υπουργείο Εξωτερικών είχε εργαστεί σκληρά προς την κατεύθυνση της επεξήγησης του ζητήματος και της διεξοδικής αναφοράς στα ιστορικά στοιχεία. Χαρακτηριστικό, πάντως, της δυσκολίας χειρισμού της υπόθεσης διεθνώς είναι το γεγονός ότι ο ξένος Τύπος της εποχής ανέφερε σε όλες τις ανταποκρίσεις από τη Σύνοδο τη χώρα ως «Μακεδονία». Νέτα σκέτα. Οχι ως Former Yugoslavian Republic of Macedonia, όπως είναι το όνομα της χώρας στους διεθνείς Οργανισμούς. Υπάρχουν, δε, καταγεγραμμένα περιστατικά σε Συνόδους Οργανισμών κατά τα οποία οι έλληνες αξιωματούχοι αντίκριζαν τη λέξη «Μακεδονία» να προσδιορίζει τη θέση στην οποία θα καθόταν ο εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ.
Για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν, φτάσαμε πάλι στα συλλαλητήρια του «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Λόγω της τεχνολογίας και της δυνατότητας άμεσης μετάδοσης των γεγονότων, είδαμε live ομογενείς και μετανάστες να διαδηλώνουν στις πόλεις τους για την ελληνικότητα όχι μόνο της Μακεδονίας αλλά και της… Ελλάδας! «Η Ελλάδα είναι μία και είναι ελληνική!» φώναζε περήφανα κάποιος έλληνας μετανάστης στη Γερμανία, αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει μια άλλη Ελλάδα που απειλεί την Ελλάδα. Ακούσαμε διαδηλωτές να τραγουδούν το στίχο «Οι Μακεδόνες δεν μπορούν να ζούνε σκλαβωμένοι» και δεν ξέραμε τι να βάλουμε με το μυαλό μας. Υπάρχουν άραγε, Μακεδόνες σκλαβωμένοι, οι οποίοι περιμένουν κάποιον να τους ελευθερώσει;
Ας έρθουμε στη θέση του μέσου Βρετανού, του μέσου Μαλτέζου, του μέσου Ούγγρου, του μέσου Γάλλου, του μέσου Αμερικανού, ο οποίος ακούει ότι «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Υπάρχει περίπτωση να καταλάβει ποιο είναι το ζήτημα, τι ισχυρίζεται η ελληνική πλευρά και ποια είναι τα δίκια της; Για μένα, καμία. Γι’ αυτό, άλλωστε, και βρίσκω εξαιρετικά επιτυχημένο τον τίτλο της εφημερίδας Financial Times που συνόδευε την είδηση για το συλλαλητήριο της Κυριακής «It’s all Greek». Σαν να λέμε, «Αυτά φαίνονται κινέζικα».