Αλήθεια, έχει βρεθεί κάποια λύση στο Ασφαλιστικό και πάνω σ’ αυτή γίνεται η συζήτηση; Ουδέν ψευδέστερον. Καμιά λύση δεν έχει βρεθεί, διότι δεν έχουν μιλήσει οι αρμοδιότεροι, οι δανειστές μέσω της τρόικας.
Στην κυβέρνηση γνωρίζουν αυτήν την απλή αλήθεια, αλλά την κρύβουν πίσω από ηρωϊκές εξαγγελίες του τύπου «θα δώσουμε πολιτική μάχη».
Ομως, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι δανειστές θα αποδεχθούν όλα όσα περιλαμβάνει το σχέδιο Κατρούγκαλου-δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η τρόικα ενδιαφέρεται για ουσιαστική λύση στο πρόβλημα- τέτοια λύση δεν πρόκειται να βρεθεί. Διότι δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της χρηματοδότησης του συστήματος, δηλαδή των πόρων που πρέπει να εισρεύσουν σ’ αυτό. Ετσι, η κυβέρνηση το μόνο που επιχειρεί είναι ένα μπάλωμα με περιορισμένη απόδοση και διάρκεια. Και μια μετάθεση των επώδυνων μέτρων εκτός της δικής της θητείας. Η λογική της είναι «να τα φέρουμε βόλτα κουτσά στραβά τώρα και για μετά βλέπουμε». Ποιος ξέρει τι θα γίνεται το 2018;
Η κυβέρνηση δεν αντέχει να πάρει ουσιαστικά μέτρα για το ασφαλιστικό σύστημα, διότι κάποια θα είναι επώδυνα και πολιτικά επικίνδυνα γι’ αυτήν. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που τη στηρίζει είναι εύθραυστη και αντέχει μόνο μπαλώματα. Αυτό ακριβώς που πάει να κάνει ο κ. Κατρούγκαλος, κατ’ εντολήν κ. Τσίπρα.
Τα δύο πρώην κυβερνητικά κόμματα, ακριβώς επειδή έχουν διαχειριστεί το πρόβλημα, γνωρίζουν ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Η μια λύση θα θίξει τους νυν, η άλλη τους μελλοντικούς συνταξιούχους
Αν αποφύγει τις μειώσεις των κύριων συντάξεων τώρα, ελπίζει ότι θα γλιτώσει από την οργή των σημερινών συνταξιούχων. Οι μελλοντικοί δεν θα επηρεαστούν σήμερα, αλλά μετά το 2018. Μέχρι τότε οι εκλογές θα έχουν γίνει. Αυτό είναι ο κυβερνητικός σχεδιασμός. Δεν στερείται πολιτικής λογικής, αλλά δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Το μεταθέτει και το διαιωνίζει. Κι αν η κυβέρνηση ψάχνει μπαλώματα, η αντιπολίτευση δεν συμπεριφέρεται με σοβαρότητα. Μάλλον έχει πέσει στην κυβερνητική παγίδα. Για να αποκρούσουν τις κατηγορίες ότι οι δικές τους κυβερνήσεις έκαναν απανωτές μειώσεις στις συντάξεις, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πασχίζουν να αποδείξουν ότι και η παρούσα κυβέρνηση θα τις μειώσει(κι αν αυτό στο τέλος δεν συμβεί, θα μείνουν εκτεθειμένα). Το δε Ποτάμι επέλεξε μια, μάλλον ανέλπιστη, στάση. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν συνάντησε τον υπουργό Εργασίας, για να μη γίνει «ντεκόρ της κυβέρνησης». Τον συνάντησε, όμως, ένας βουλευτής του κόμματος. Και το ένα και το άλλο είναι λάθος.
Η κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τα πεπραγμένα και τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σωστή. Ομως, στο «δια ταύτα» πάσχει. Διαφωνούν με μειώσεις στις συντάξεις(όπως και η κυβέρνηση), αλλά και με την αύξηση των εισφορών, που προτείνει η κυβέρνηση. Οι αντιπροτάσεις τους είναι αδύναμες. Τα δύο πρώην κυβερνητικά κόμματα, ακριβώς επειδή έχουν διαχειριστεί το πρόβλημα, γνωρίζουν ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Η μια λύση θα θίξει τους νυν, η άλλη τους μελλοντικούς συνταξιούχους. Η αύξηση των εισφορών μπορεί να φέρει ανεργία και περισσότερη μαύρη εργασία, αλλά και η μείωσή τους, πριν από λίγα χρόνια, δεν έφερε αύξηση της απασχόλησης.
Η αντιπολίτευση δεν μπορεί, ασφαλώς, να παίζει το ρόλο του αβανταδόρου της κυβέρνησης, όπως έγινε το καλοκαίρι εξ ανάγκης, τότε που βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφιζαν το Μνημόνιο της κυβέρνησής τους. Ομως, η αντιπολίτευση δεν πρέπει να λέει μόνο «όχι», ούτε να λαϊκίζει. Εν ολίγοις τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν πρέπει να γίνουν όπως ο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης, που απέρριπτε τα πάντα και υποσχόταν τα πάντα, για να βρεθεί σήμερα μπροστά σε αδιέξοδα.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ας αναλογιστούν πώς χάθηκε η ευκαιρία του 2001 (μεταρρύθμιση Γιαννίτση) και ποια μπαλώματα έγιναν στη συνέχεια, για να φτάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο. Αλλο ένα μπάλωμα σήμερα θα μεταθέσει το πρόβλημα κατά ένα-δύο χρόνια, μέχρι να σκάσει κάποια στιγμή. Οπως έσκασε η χρεοκοπία το 2009.