Πολλά μπορείς να πεις για τον Γιάννη. Που μας έκανε να τον φωνάζουμε με το μικρό του όνομα, κερδίζοντας εκείνη την οικειότητα που δεν έχει σχέση μόνο με την επιτυχία, την τρελή σταδιοδρομία του στον αθλητισμό, η οποία κορυφώθηκε λίγες μέρες πριν, με την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματός του. Η οικειότητα που μας εμπνέει γεννήθηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο χάρη στους δεκάδες λόγους που σου δίνει για να τον συμπαθήσεις, να αντλήσεις από αυτόν πολύτιμα μαθήματα ζωής.
Το πρώτο, η ταπεινότητα. Τι όμορφο πράγμα να βλέπεις ανθρώπους που ξεφεύγουν από τον μέσο όρο και που, αν και ανεβαίνουν ψηλότερα, δεν σε κοιτούν αφ’ υψηλού. Το βλέπεις στον Γιάννη και το απολαμβάνεις. Δεν είναι οι δυσκολίες της ζωής που έχει περάσει κανείς εκείνες που τον γειώνουν και δεν του επιτρέπουν να καβαλήσει το καλάμι. Είναι ο χαρακτήρας και ο τρόπος που μεγαλώνει, οι αξίες που παίρνει από τους ανθρώπους που έχει δίπλα του.
Ολοι λένε για τον φυλετικό ρατσισμό και ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τον έβγαλε νοκ άουτ. Η αλήθεια είναι ότι όσα κατάφερε δεν θα τα κατάφερναν έτη παίδευσης και καλλιέργειας. Το πέρασμά του από τη μικρή γειτονιά μας, το γεγονός ότι αυτός ο μέγας αθλητής ξεκίνησε από εδώ, έσπασε στερεότυπα σε χρόνο ρεκόρ. Η επιρροή των αδελφών Αντετοκούνμπο στην ανοχή της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη διαφορετικότητα θα αποτυπωθεί στην επόμενη γενιά. Θα το δείτε. Ηδη το νιώθεις, βλέποντας μικρά παιδιά να πηγαίνουν στο μπάσκετ επειδή θαυμάζουν τον Γιάννη, κι άλλα τόσα να ονειρεύονται να του μοιάσουν.
Λίγα θα το καταφέρουν, αλλά τι σημασία έχει; Αυτό που μετράει είναι να σε εμπνέει κάποιος να ονειρεύεσαι. Να σκέφτεσαι ότι μπορείς να τα καταφέρεις, όπως ένα παιδί από τα Σεπόλια, παιδί μεταναστών, που, με σκληρή δουλειά και επιμονή, έζησε το όνειρό του. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς πείσμα και θυσίες, βέβαια, αλλά εδώ μιλάμε για κάποιον που είναι και «one of the kind», για να το πω με τη γνωστή αγγλική έκφραση. Ενας και μοναδικός, μ’ ένα ξεχωριστό ταλέντο.
Ας εστιάσουμε λίγο εδώ στο ταλέντο, στην ικανότητα, στην κλίση. Δύο πράγματα λέει και ξαναλέει αυτό το παιδί, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, τα είπε και στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα: «Να πιστεύετε αυτό που κάνετε, να συνεχίσετε να δουλεύετε», το ένα. Και «ευγνωμονώ όσους με βοήθησαν στο ταξίδι», το άλλο.
Κρατήστε το δεύτερο, κι ελάτε να το προσγειώσουμε στην καθημερινότητα ενός παιδιού, μέσα στην ελληνική οικογένεια. Αλήθεια, ξέρετε τι βαθμούς έπαιρνε ο σταρ του Μιλγουόκι Μπακς στο σχολείο; Απ’ όσα έχω διαβάσει, οι βαθμοί του στα μαθήματα ήταν από μέτριοι έως κακοί. Αλλά στη γυμναστική υπήρχε πάντα ένα περήφανο άριστα δίπλα στο όνομά του.
Δεν θέλω να ξέρω τι θα γινόταν αν ο Γιάννης είχε δύο γονείς που θα τον πίεζαν να φέρει καλύτερους βαθμούς στα μαθηματικά και στην έκθεση. Με σκοπό να περάσει στις Πανελλαδικές σε κάποια σχολή της προκοπής, να σπουδάσει κάτι με αντίκρισμα στην αγορά εργασίας. Ή, έστω, αφού δεν παίρνει τα γράμματα, να μάθει μια τέχνη να φέρνει μεροκάματο στο σπίτι; Ή ν’ αναλάβει τη δουλειά του μπαμπά, την οικογενειακή επιχείρηση.
Πόσα ταλέντα έχουν χαθεί στον εφιάλτη του δρόμου με τα θέλω των γονιών, που δεν βλέπουν την κλίση των παιδιών τους ή τη βλέπουν αλλά δεν την αποδέχονται; Ανάμεσά τους, μπορεί να υπήρχαν και μερικοί Αντετοκούνμπο, σκόρπιοι, εν δυνάμει πρωταθλητές, που τους σταμάτησε η αποθάρρυνση των δικών τους ανθρώπων.
Στη συνέντευξη Τύπου, όταν ρώτησαν τον Γιάννη γιατί δάκρυσε μετά τον αγώνα, είπε, μεταξύ άλλων, ότι σκεφτόταν τη μαμά του που δούλεψε τόσο σκληρά στη ζωή της για να βρίσκεται σήμερα αυτός εδώ. Και ότι δεν τον πίεσε ποτέ να κάνει άλλα πράγματα.
ΥΓ. Γονείς, ακούτε;