Μεγάλωσα σε μια γειτονιά προσφύγων. Σε μια πολυκατοικία (εγώ τη λέω κάστρο των Σταμπούλογλου), απ’ αυτές που ζει μέσα όλο το σόι. Ξέρετε, θείοι, ξαδέλφια και βέβαια παππούδες και γιαγιάδες. Θυμάμαι τη γιαγιά μου τη δεκαετία του ’90. Εκανε τα πάντα για τα παιδιά και τα εγγόνια της, όλη μέρα ανεβοκατέβαινε ορόφους για μαγειρέματα και συμμαζέματα, αλλά το απόγευμα την έχανες. Ηταν η ώρα της, η ξεκούρασή της. Να κάτσει μπροστά στο μαγικό κουτί να δει τον Φώσκολό της. Να δει τη Βίρνα, το Δράκο και βέβαια τον Στάθη Θεοχάρη της, τον αδέκαστο αστυνόμο της.
Το 2004 η γιαγιά μου ήταν στα τελευταία της, αλλιώς μπορεί να τον είχε ψηφίσει τον καλό της αστυνόμο Θεοχάρη. Είχε κατέβει στις εκλογές εκείνη την περίοδο ο Γιώργος Βασιλείου, με τη Νέα Δημοκρατία. Τι κι αν κατέβηκε με το πραγματικό του όνομα, η γιαγιά μου θα τον ψήφιζε επειδή ήταν ένας καλός και δίκαιος αστυνομικός στη σειρά του Φώσκολου. Πάρα πολύ κόσμος τον ψήφισε τότε γι’ αυτό το λόγο αν θυμάστε, ο Γιώργος Βασιλείου έγινε βουλευτής χάρη στον ρόλο του Θεοχάρη.
O Βασιλείου ήταν καλοσυνάτος και δίκαιος. Hταν καθαρός και ντόμπρος. Oπως ο Θεοχάρης του. Ο Θεοχάρης της γιαγιάς μου
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες που κατεβαίνουν στην πολιτική κερδίζουν ψήφους λόγω αναγνωρισιμότητας, ήταν η πρώτη φορά που κάποιος ψηφίστηκε επειδή έπαιξε έναν εμβληματικό ρόλο με τον οποίο ο κόσμος τον ταύτισε. (Και πώς να μην ταυτίσεις κάποιον με έναν ρόλο όταν τον παίζει τόσα χρόνια. Το «Καλημέρα Ζωή» παιζόταν απ’ το 1993 ως το 2006). Το κοροϊδεύαμε τότε, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, πίσω απ’ την αφέλεια τού να νομίζεις ότι ψηφίζεις έναν δίκαιο αστυνόμο, κρύβεται η διακαής επιθυμία να βρεις επιτέλους έναν δίκαιο να ψηφίσεις. Τον αναζητούσε και τον αναζητά ο κόσμος τον δίκαιο άνθρωπο στην πολιτική. Απλώς τότε τον βρήκε σε έναν χαρακτήρα σίριαλ.
Για να πω την αλήθεια, νομίζω ότι ο Γιώργος Βασιλείου δεν απ’ είχε πολύ απ’ αυτόν τον χαρακτήρα που αγάπησε (και ψήφισε) η μισή Ελλάδα. Χωρίς να τον ξέρω προσωπικά, απ’ τις συνεντεύξεις του μόνο που έτυχε να διαβάσω κι απ’ τη στάση που κράτησε σαν άνθρωπος όλα αυτά τα χρόνια, νομίζω ότι ο Βασιλείου ήταν καλοσυνάτος και δίκαιος. Hταν καθαρός και ντόμπρος. Oπως ο Θεοχάρης του. Ο Θεοχάρης της γιαγιάς μου. Ο Θεοχάρης μας. Eνας χαρακτήρας που είχε πάνω του ό,τι θέλουμε όλοι να έχουμε στη ζωή μας. Δικαιοσύνη και ανθρωπιά.
Αντίο καλέ μας αστυνόμε.
ΥΓ. Ο Γιώργος Βασιλείου γεννήθηκε το 1950 στη Λαμία. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Μπέλλου από όπου και αποφοίτησε με άριστα. Το 1973 γνώρισε την σύζυγό του, Λία Θερμογιάννη, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά. Εργάστηκε στο θέατρο δίπλα σε μεγάλα ονόματα όπως ο Θανάσης Βέγγος και η Ρένα Βλαχοπούλου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 γνώρισε τον Νίκο Φώσκολο. Απ’ το 1993 ως το 2006 εργαζόταν δίπλα του. Επαιξε τον ταξίαρχο αστυνόμο Στάθη Θεοχάρη στην καθημερινή σειρά «Καλημέρα Ζωή». Στις εκλογές του 2004 εξελέγη βουλευτής Β’ Πειραιώς με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.