Ο Νίκος Φίλης είναι από τις πιο «ιδιαίτερες» φιγούρες του ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκει πρώτα από όλα, στο παλιό 3% στο οποίο οι αποχρώσεις της Αριστεράς ιρίδιζαν πάντα μεταξύ αξιών και κομματικής στράτευσης. Θέλω να πω δηλαδή ότι από τη μια δεν ανήκει στα αριστερά «αρπακτικά» της εξουσίας κι από την άλλη, διαπνέεται από μια εμμονική διάθεση εναντίον οποιασδήποτε μορφής καπιταλιστικής συνήθειας.
Ας πούμε, ο υπουργός είναι αντίθετος στην εμπορευματοποίηση της αριστείας, στην κερδοσκοπία της έρευνας από ιδιωτικά κεφάλαια, στην αλλοτρίωση της συνείδησης των νέων από την αγορά, στην υποκριτική εθνικιστική αφήγηση της Ιστορίας και στην εμπλοκή της Εκκλησίας σε θέματα δημόσιας Εκπαίδευσης.
Τι σύμπτωση! Κι ένας φιλελεύθερος που δεν είναι Αριστερός τα ίδια πιστεύει. Μόνο που εκείνος είναι υπέρ της αριστείας, υπέρ της έρευνας, υπέρ της αγοράς, υπέρ της Ιστορίας και εννοείται, υπέρ της απομάκρυνσης της Εκκλησίας από τα ελληνικά σχολεία.
Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα του κ. Φίλη; Ότι προσπαθεί συνεχώς να παραβιάσει ανοιχτές θύρες, με εμφατικό και πολύχρωμο τρόπο, φορώντας πάντα τον ροζ μανδύα του κόμματος και των ιδεολογικών αγκυλώσεων. Προκαλεί εν τω μεταξύ, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι είναι υπουργός ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο ενός μέρους της. Επίσης δεν του περνάει από το μυαλό ότι δεν απευθύνεται σε μία φανταστική κοινή γνώμη αλλά στην πραγματική η οποία έχει συσσωρεύσει αγανάκτηση από το κόμμα του και από τον προκάτοχό του κ. Μπαλτά.
Ο Νίκος Φίλης δεν είναι ο χειρότερος υπουργός που έχει περάσει από το υπουργείο Παιδείας. Υπήρξαν πολύ χειρότεροι στο παρελθόν που θα μπορούσαν να βγάλουν πολύ περισσότερο γέλιο και καζούρα
Επομένως, μόνος του ανοίγει συνεχώς λάκκους, προκαλώντας τους άλλους να τον σπρώξουν μέσα. Τις τελευταίες μέρες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον έχουν «ξεσκίσει», φτάνοντας οπωσδήποτε στην υπερβολή. Γιατί δεν είναι ο ίδιος που μίλησε για πριγκίπισσες και βασιλόπουλα. Ούτε και είναι ο πρώτος που αμφισβήτησε τον τρόπο διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο. Και εννοείται πως είναι καιρός κάποιος να καταργήσει προσευχές και παρελάσεις στα σχολεία.
Τα περισσότερα από αυτά που βγαίνουν στην δημοσιότητα, τα έχουν διατυπώσει σε πορίσματα και προτάσεις οι επιτροπές διαλόγου που έχει συστήσει. Και αναδεικνύονται ως προκλητικά και φαιδρά γιατί ο ίδιος ο Φίλης δεν έχει δημιουργήσει μια πρόνοια προστασίας του Υπουργείου από τις παρεξηγήσεις και την άσκοπη φλυαρία. Και σε κάθε «τρολιά», εμφανίζονται οι φίλοι του και ο ίδιος να εξανίστανται από την αδικία και την «προπαγάνδα» που υφίστανται, λες και είναι μικρά παιδιά και δεν ξέρουν ότι άλλο είναι ο δημόσιος λόγος και άλλο οι παρέες στα «μαρξιστικά» στέκια των ελεύθερων συζητήσεων.
Ο Νίκος Φίλης δεν είναι ο χειρότερος υπουργός που έχει περάσει από το υπουργείο Παιδείας. Υπήρξαν πολύ χειρότεροι στο παρελθόν που θα μπορούσαν να βγάλουν πολύ περισσότερο γέλιο και καζούρα. Απλά, έκρυβαν τεχνηέντως την ανυπαρξία τους και δεν ασχολούνταν μαζί τους.
Ο υπουργός «τρολάρεται» άσχημα γιατί είναι ο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης ενός προκλητικού και διχαστικού κόμματος. Ενός πολιτικού μορφώματος που δεν έχανε ευκαιρία να ρίξει μίσος και χολή σε όποιον δεν ήταν αρεστός στις «ηθικές» και «άμεμπτες» καταβολές του. Γιατί εκπλήσσεται τώρα που η κοινή γνώμη τον πληρώνει με το ίδιο νόμισμα, που οι σύντροφοί του εφηύραν για να πάρουν την εξουσία;
Mοιάζει πλέον κωμική κάθε προσπάθεια να διοικηθεί συγκεντρωτικά το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Κι από δω και πέρα, θα είναι γελοία κάθε παρέμβαση του υπουργείου να χειραγωγήσει προγράμματα και μεθόδους στην παιδευτική διαδικασία.
Και μια πρόβλεψη για το μέλλον του κ. Φίλη, που θα τον κάνει στο τέλος και συμπαθητικό: δεν τον βλέπω να μένει πολύ ακόμα στο υπουργείο. Οι «άγιοι» απανταχού της επικράτειας έχουν σπάσει τα τηλέφωνα του Πρωθυπουργού. Περιμένουν απλά την επόμενη «αμαρτία» εναντίον τους για να τον «καθαιρέσουν»…