Ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής, συναντήθηκε τη Δευτέρα με τον έλληνα μπασκετμπολίστα Νίκο Γκάλη, στον οποίο και ανακοίνωσε την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης: να δοθεί το όνομά του στο κλειστό στάδιο των ολυμπιακών εγκαταστάσεων της Αθήνας.
Οπως τονίζεται στην ανακοίνωση της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, η απόφαση ελήφθη ήδη ομόφωνα από το Διοικητικό Συμβούλιο του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου Αθηνών.
«Η απόφαση της κυβέρνησης είναι το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για να τιμήσουμε έναν αθλητή που έβαλε τις βάσεις τού υψηλού επιπέδου τού ελληνικού μπάσκετ των τελευταίων τριάντα ετών και άλλαξε τη ζωή των αθλητών, ανεξαρτήτως του σπορ που ακολουθούσαν. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι η πρωτοβουλία έπρεπε να είχε υλοποιηθεί νωρίτερα», δήλωσε από την πλευρά του ο κ. Κοντονής», σημειώνει η ανακοίνωση.
Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι ο Νίκος Γκάλης αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ. Για την ακρίβεια, η «Χρυσή Βίβλος» του αθλήματος άρχισε να γράφεται ξανά, από τη στιγμή που ήρθε στην Ελλάδα. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι το μπάσκετ, οι Ελληνες και τα παιδιά που τον έβλεπαν και αργότερα έγιναν αθλητές χάρη σε εκείνον, του χρωστάμε ένα κομμάτι από τα νεανικά μας χρόνια, με διπλά σπασίματα στον αέρα, μπασίματα, προσποιήσεις που έστελναν για αστραγάλους τους αντιπάλους του. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να θεωρεί ότι ο Γκάλης δεν άξιζε περισσότερες διακρίσεις στην καριέρα του, περισσότερα μετάλλια, περισσότερες κούπες. Κι αυτό επειδή η αναγνώριση από τους φιλάθλους, κάθε ομάδας, είναι δεδομένη.
Για ποιον λόγο, όμως, να πάρει το ΟΑΚΑ το όνομά του; Αντίστοιχη τιμή τού έχει ήδη γίνει, στη Θεσσαλονίκη. Η κεντρική σάλα του Αλεξάνδρειου Μελάθρου (γνωστό και ως «Παλαί ντε Σπορ») έχει ονομαστεί ήδη σε «Νίκος Γκάλης». Τι σόι λογική είναι αυτή; Να περιμένουμε, αντίστοιχα, να ονομάσουν και ένα στάδιο στο Ηράκλειο της Κρήτης με το ίδιο όνομα; Γιατί; Τελείωσαν οι έλληνες καλαθοσφαιριστές;
Για ποιον λόγο, για παράδειγμα, δεν ονομάστηκε το ΟΑΚΑ ως «Δημήτρης Διαμαντίδης»; Ναι, μη λέμε τα ίδια, στον Νικ οφείλουμε «γκαλόσημο» για όσα μας έδωσε, για το ότι μας έκανε να αγαπήσουμε το μπάσκετ. Ομως, αφού τον ανέφερα, ο «φον Δημητράκης», ο «Μήτσος», έχει πάρει λιγότερους ευρωπαϊκούς τίτλους από τον Γκάλη; Το αντίθετο, μάλιστα…
Τι θα συμβεί, λοιπόν; Θα γίνει το ίδιο και σε πλατείες ή σε δρόμους; Για πόσο ακόμα τα πάντα γύρω μας θα μετονομάζονται σε «Νίκος Γκάλης»; Και γιατί όχι «Παναγιώτης Γιαννάκης», μιλώντας πάντα σε επίπεδο συγκομιδής τίτλων. Γιατί όχι και «Φραγκίσκος Αλβέρτης»;
Είπαμε, στον Γκάλη χρωστάμε τα πάντα. Αλλά αυτές οι υπερβολές πρέπει να σταματήσουν. Το συνεχές λιβάνισμα, από ένα σημείο και μετά, δεν θα το θέλει ούτε ο ίδιος ο Νικ, ο θεός του μπάσκετ…