Ισα που προλάβαμε να δούμε το σποτάκι της νέας καμπάνιας της Πολιτικής Προστασίας με τον Χρήστο Λούλη και κατέβηκε, αλλά αξίζει να το δει κανείς ως case study. H ουσία της καμπάνιας για τον κίνδυνο που διατρέχουμε όταν δεν τηρούμε τις απαραίτητες αποστάσεις σε δημόσιους χώρους, πέρασε μάλλον απαρατήρητη, όχι μόνο από αυτούς που καλούν σε συγκεντρώσεις στις πλατείες και από το κοινό τους.
Το βάρος, από αυτούς και από άλλους που δεν συνωστίζονται, έπεσε στο ύφος του «σκληρού» που υιοθετεί ο καλός ηθοποιός «διαφωνώντας» με το κορίτσι του, που θέλει γαλίφικα να «πάει πλατεία». Τον στόλισαν και με άλλα στερεότυπα, του «μάγκα» και του «κλαρινογαμπρού», αλλά δεν θα κολλήσουμε τώρα σε αυτά. Η κριτική δεν έγινε για την αισθητική του διαφημιστικού σποτ, αλλά επειδή θεωρήθηκε σεξιστικό. Το ύφος του Λούλη προκάλεσε αναταραχή και διαμαρτυρίες και έγινε αφορμή για να αποσυρθεί το βίντεο άρον άρον. Και πολύ σωστά.
Ομως για σιγά. Γιατί είναι σεξιστικό το σποτ του Λούλη και δεν είναι σεξιστικό (από την ανάποδη) το προηγούμενο σποτ με τη Βίκυ Σταυροπούλου για την κατασκευή και τη χρήση μάσκας; Η ηθοποιός μάς εξηγεί με απλά βήματα πώς μπορούμε να φτιάξουμε μια μάσκα από ένα μακό μπλουζάκι. Δικό της.
«Βίκυ μου, θα κρύψεις τέτοια ομορφιά;», λέει αυτοσαρκαζόμενη ας πούμε, και λίγο παρακάτω με νόημα: «Ναι, αυτό είναι φανέλα μου, δεν είναι σεντόνι», δείχνοντάς μας ένα τεράστιο φούξια φανελάκι. Με την ευκαιρία θα το πω για να μη σκάσω, ότι έτσι και τυλίξεις ένα κομμάτι μακό τόσο πολλές φορές, όσες το έκανε η Βίκυ, μάλλον θα σκάσεις και δεν θα σε ακούσει κανένας ακόμα και αν φωνάξεις, αφού ο κορονοϊός έχει μεν κάτι πιθανότητες να διαπεράσει τα τόσα στρώματα, αλλά όχι ο αέρας ούτε ο ήχος της φωνής. Τέλος πάντων, όμως, δεν είναι αυτό το θέμα μας, αλλά ο σεξισμός που μπορεί να υφέρπει στα μηνύματα.
Γιατί λοιπόν δεν ακούστηκε κουβέντα για το σποτ με τη Σταυροπούλου, που ουσιαστικά βασίζεται στην εμφάνιση της ηθοποιού και στο γεγονός ότι είναι υπέρβαρη για να προκαλέσει το ενδιαφέρον του τηλεθεατή; Απορώ. Οσες και όσοι επαναστάτησαν με το ύφος του Λούλη, δεν βρήκαν καθόλου σεξιστική την αναφορά στην εμφάνιση μιας υπέρβαρης γυναίκας και στο τεράστιο μπλουζάκι της; Αλλά ναι. Αυτό μάλλον τους φάνηκε αστείο και γέλασαν, αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος. Ομως, ας μη γελιόμαστε, αυτό είναι σεξιστικό, το άλλο δεν είναι.
Ας το πάρουμε και αλλιώς. Είναι δυνατόν να θεωρείται σεξιστική η διαφωνία ενός ζευγαριού; Είναι πιθανό βέβαια ότι αν κυκλοφορούσε και ένα βιντεάκι με μια κοπέλα, που θα διαφωνούσε αντίστοιχα με τρόπο «ντε λα μαγκιέν» με το αγόρι της, αν εκείνος ήθελε να πάνε «πλατεία», θα ήταν λιγότερες οι αντιδράσεις στο πλαίσιο της τήρησης των ίσων αποστάσεων. Δεν έγινε έτσι.
Η μάλλον «ξενέρωτη» politically correct εμφάνιση της Κατερίνας Λέχου δεν μπορεί να εξισορροπήσει τα πράγματα.Ή μήπως κι εκείνη δεν είναι τελικά και τόσο πολιτικά ορθή, όταν λέει «είστε για μάζεμα» «απευθυνόμενη» στους φίλους της;
Το θέμα του σποτ δεν είναι πολιτικό, όπως υπαινίσσονται κάποιοι από όλες τις παρατάξεις. Είναι πολιτισμικό και σίγουρα μεγάλο. Ο σεξισμός στη #MeΤoo εποχή μας έχει, δυστυχώς, καταντήσει τσίχλα στο στόμα πολλών, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Και είναι κρίμα γιατί με τον τρόπο αυτό πραγματικά σεξιστικές συμπεριφορές περνάνε στην πραγματικότητα απαρατήρητες, στο «ντούκου» για να χρησιμοποιήσω και εγώ μια έκφραση «ντε λα μαγκιέν».
Οσο για το σποτ, αφού εκτιμήθηκε ότι δεν περνάει το επιθυμητό μήνυμα, καλώς κατέβηκε αμέσως. Πολιτικά ήταν μια σωστή απόφαση που πάρθηκε γρήγορα, όπως έπρεπε. Τώρα, εξάλλου, θα το δουν περισσότεροι. Το θέμα, βέβαια, είναι το κατά πόσο θα μείνουν στην ουσία, που δεν είναι άλλη από το «δεν πάμε πλατεία, δεν συνωστιζόμαστε». Διαφωνείτε;