Ελεγε κάποιος «Δεν μπορώ να ορίσω τι είναι πορνό, μπορώ όμως με τεράστια ευκολία να το καταλάβω». Ετσι και με το ήθος. Τι είναι ήθος; Τι ηθικό; Βαθιά έννοια, απόλυτα εσωτερική. Ζυγίζεται στη ζυγαριά ακριβείας της συνείδησης του ανθρώπου, που δεν την κοροϊδεύεις με τίποτα. Αντε λίγο να νομίσεις ότι την έκλεψες… Αντε να υποκριθείς για λίγο, τόσο δα, τον ανήξερο, τον αθώο και καλά. Για πόσο; Αραγε έχει dress code το ήθος; Πώς ντύνεται, ας πούμε, το ήθος, στη συνάντησή του με τη φιλανθρωπία;
Παρατηρώντας την Αντζελίνα Τζολί, παρατηρώντας το ντύσιμό της, τη στάση του σώματός της, τις κινήσεις της, είναι σαν να βλέπω έναν κοινό τόπο να ορίσουμε σημειολογικά την έννοια «ήθος». Οχι βέβαια γιατί οποιοδήποτε άλλο dress code αποκλείει οτιδήποτε άλλο… Η ζωή είναι μια σειρά γοητευτικών εκπλήξεων αλλά και απογοητευτικών ακυρώσεων. «Εικονογραφημένο» όμως το «ήθος» μάλλον μοιάζει με την εικόνα που παρουσίασε χθες. Εκεί που σβήνεις αισθητικά τον εαυτό σου (έστω κι αν δεν ακυρώνεται αυτό το θείο πρόσωπο ότι και να κάνεις) σβήνεις τη δική σου ανάγκη επίδειξης του οτιδήποτε διαθέτεις γιατί σε καθηλώνει η ανάγκη του απέναντι. Γιατί ότι έχεις, ακόμα και ένα κοκαλάκι στα μαλλιά σου, σε βαραίνει αφόρητα αφού δεν το έχει και ο άλλος. Ντρέπεσαι. Αυτό ακριβώς. Ντρέπεσαι τον εαυτό σου. Η ντροπή είναι το πιο περίεργο συναίσθημα. Την κλωτσάνε οι ένοχοι και τη φοράνε κατάσαρκα οι αθώοι.
Η Αντζελίνα Τζολί φορούσε το πένθος όπως το φορούσαν οι γυναίκες στα χωριά και στην απόλυτη μάλιστα σημειολογία του δράματος «κλείδωναν» και τους καθρέπτες τους ακόμα, με σεντόνια. Ολα μαύρα. Ολα να σβήνουν το «εγώ».
Συχνά αναρωτιόμουν, άραγε μπορεί να θεωρείς τον εαυτό σου «φιλάνθρωπο κυρία» και να επισκέπτεσαι, για παράδειγμα, καρκινοπαθή παιδιά που έχουν χάσει τα μαλλάκια τους και δίνουν μια ηρωική προσωπική μάχη και με την εικόνα τους ακόμα και εσύ να επιλέγεις να υποδυθείς ενδυματολογικά τη Barbie και μάλιστα, όπως ευκρινώς κάνει μπαμ, με κοπιώδη διαδικασία στο «τι θα φορέσω;»; Αραγε μπορεί να πρωταγωνιστείς σε εκπομπή που εκμαιεύει τα δάκρυα των ανθρώπων και τους καλείς να εξομολογηθούν το δράμα τους και ‘συ να κάθεσαι απέναντί τους σε ανυψωμένο σκαμπό και ν’ ανεβάζεις το πόδι σου όπως στο «Βασικό Ενστικτο»;
Αραγε μπορεί να φέρεις τον τίτλο της μάνας και να επισκέπτεσαι δασκάλους σε συγκέντρωση γονέων και να ντύνεσαι ως βιζιτού που πάει όχι να πάρει βαθμούς αλλά τους δασκάλους; Αραγε μπορεί να εκπροσωπείς τη χώρα σου και μάλιστα την σπαρασσόμενη χώρα σου και να επιλέγεις να ντυθείς ως θλιβερός βλαχόμαγκας που θέλει να κάνει τη διαφορά παίζοντάς το δήθεν άνετος και καταργώντας τη γραβάτα;
Προσέξτε. Δεν γνωρίζω την Αντζελίνα Τζολί. Δεν παθαίνω καμία παράκρουση με τους διεθνείς αστέρες. Να το τραβήξω κι ακόμα περισσότερο; Νομίζω ότι πρέπει κάποτε να γίνει ένας οργανισμός διεθνής για να σώζει τα παιδιά των διάσημων. Αναγνωρίζω ένα μεγάλο δράμα στα μάτια αυτών των παιδιών. Είναι μεγάλη πετριά οι διάσημοι γονείς για τα έρμα τα παιδιά τους. Αλλά… στο κείμενό μου θέλησα ν΄απλώσω μια σειρά από ερωτηματικά. Που συχνά βουρλίζουν το μυαλό μου σαν ενοχλητικό κουνούπι. Ερωτηματικά που δεν ήξερα από πού να τα πιάσω και πού να τ΄αφήσω; Ηρθε η Τζολί και τ΄άπλωσα. Ελεγε κάποιος «δεν μπορώ να σου πω τι είναι πορνό, μπορώ όμως αυτόματα να το καταλάβω»… Κάπως έτσι και με το ήθος.