Τρία γεγονότα, που προβλήθηκαν ιδιαίτερα το τελευταίο εικοσιτετράωρο, καταγράφουν το σημερινό πολιτικό σκηνικό και προδιαγράφουν το αυριανό. Αποτυπώνουν την αντιπολίτευση που ασκείται εν γένει στη σημερινή κυβέρνηση και εξηγούν εν μέρει την αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ας τα δούμε ένα-ένα.
Γεγονός πρώτο: το καμπανάκι της Γουόλ Στριτ, το οποίο χτύπησε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Τα αντιπολιτευτικά σχόλια, αλλά και αυτά στα social media ήταν από ειρωνικά έως χλευαστικά. Λες και περίμεναν ότι ο «κομμουνιστής» Ευκλείδης, αντί να χτυπήσει το καμπανάκι, τουλάχιστον θα… γκρέμιζε, συμβολικά βρε αδερφέ, το έδρανο του κέντρου του παγκόσμιου καπιταλισμού. Φευ, εκείνος γελούσε πλατιά.
Γεγονός δεύτερο: η απαξιωτική στάση των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που το Ευρωκοινοβούλιο βράβευε την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας (εδώ). Τα σχόλια για τους «φίλους του Μαδούρο» έδωσαν και πήραν.
Γεγονός τρίτο: η τελευταία δημοσκόπηση της MRB (εδώ αναλυτικά), η οποία επιβεβαιώνει την τάση που κατέγραψαν και οι προηγούμενες. Δηλαδή, η ΝΔ προηγείται σταθερά με σημαντική διαφορά, η οποία, όμως, βαίνει μειούμενη, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνεται και ανακάμπτει σιγά-σιγά. Τρίτο κόμμα είναι πλέον αδιαμφισβήτητα το Κίνημα Αλλαγής (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κτλ) με αξιοσημείωτη άνοδο, η οποία, όμως, δεν αρκεί για να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστά κατάρρευσης.
Αυτά είναι τα τρία, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, γεγονότα. Είναι, όμως έτσι; Όχι. Σχετίζονται απολύτως και θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πώς και γιατί.
Η κριτική που (εξακολουθεί να) ασκείται στον ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται σε αυτά που έλεγε ως αντιπολίτευση, άντε και μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2015. Ετσι, το ότι ο Τσακαλώτος πήγε στη Γουόλ Στριτ και χτύπησε το παραδοσιακό καμπανάκι κριτικάρεται με το επιχείρημα του «κομμουνιστή». Ομως, αυτά είναι (στη γλώσσα των πιτσιρικάδων) last year ή αλλιώς «περσινά ξινά σταφύλια». Ο Τσακαλώτος δεν είναι κανένας μαρξιστής, είναι ο πιο «πετυχημένος» (ναι, δεν πρέπει να τρομάζει η λέξη) μνημονιακός υπουργός Οικονομικών. Οποιος αμφιβάλει, ας κάτσει να μετρήσει πόσα και ποια μέτρα έχει περάσει και τα ξαναλέμε. Λοιπόν, αυτού του είδους η αντιπολιτευτική κριτική («οι αριστεροί που υποτάχθηκαν στον καπιταλισμό» και τα συναφή) ό,τι ήταν να αποδώσει απέδωσε και είναι πλέον άσφαιρη. Το ίδιο άσφαιρα είναι τα «πυρά» του Αδωνη ότι ο Τσακαλώτος έχει επενδύσει τα χρήματά του σε εταιρείες-σύμβολα του καπιταλισμού, τον οποίο -υποτίθεται- πολεμάει ως «κομμουνιστής». Για την ακρίβεια, το επιχείρημα αυτό των αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ είναι παρόμοιας ποιότητας με το αντίστοιχο των ΣΥΡΙΖΑίων για «την off shore της Μαρέβας» (εδώ). Και τα δύο είναι άσφαιρα.
Την ίδια αποτελεσματικότητα, δηλαδή αμελητέα, έχει και το επιχείρημα για τον «μαδουρισμό» του ΣΥΡΙΖΑ. Χιλιοπαιγμένο θέμα, που εξιτάρει ένα πολύ μικρό κομμάτι φιλελεύθερων και αριστερών από το 3% του πάλαι ποτέ Συνασπισμού, αλλά δεν απασχολεί το μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί η αντιπολίτευση και ειδικά η ΝΔ.
Σε αντίθεση με αυτά, άλλα θέματα, τα οποία πλήττουν καίρια την κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν πολύ μικρότερη προβολή. Για παράδειγμα, τους τελευταίους μήνες είχαμε πλήθος στοιχείων για την ανεργία (την οποία η κυβέρνηση καυχιέται ότι τη μειώνει), τις αμοιβές που διαρκώς κατρακυλάνε, την εκ περιτροπής και μαύρη εργασία και όλα τα συναφή (εδώ μερικά αποκαλυπτικά). Αυτά, όμως, δεν είναι τόσο «γαργαλιστικά» όσο το καμπανάκι που χτύπησε ο «κομμουνιστής» Τσακαλώτος, ούτε όσο τα «μαδουρικά» του ΣΥΡΙΖΑ.
Oλα αυτά, όμως, εξηγούν εν μέρει γιατί εδώ και ένα χρόνο η δημοσκοπική άνοδος της ΝΔ είναι 1,6% και του ΣΥΡΙΖΑ 5,1%. Αυτό είναι άλλου είδους καμπανάκι, αν όχι καμπάνα. Και δεν γνωρίζουμε αν η τάση αυτή συνεχιστεί και πού θα «κάτσει» του χρόνου τον Αύγουστο, τότε που θα «βγαίνουμε από τα Μνημόνια» και το προπαγανδιστικό τσουνάμι του success story θα έχει κατακλύσει τα πάντα.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι τα συνήθη και «πιασάρικα» αντιπολιτευτικά θέματα δεν έφεραν, μέχρι στιγμής, την (προβλεπόμενη από πολλούς) κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ . Και δεν θα τη φέρουν:
Πρώτον, αν η αντιπολίτευση συνεχίσει να ασχολείται με τα «πιασάρικα»(για τους λίγους) και να υποβαθμίζει αυτά που πραγματικά καίνε τους πολλούς. Και
Δεύτερον, αν Τσίπρας κάνει το λογικώς αναμενόμενο: αντί να κάτσει να φθείρεται έως το τέλος του 2019, να προκηρύξει εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2018, αμέσως μετά την «έξοδο από τα Μνημόνια» και πριν χρειαστεί να εφαρμόσει ο ίδιος τα επώδυνα μέτρα που έχει ψηφίσει.
Αν όλα αυτά αποτυπώνουν μια πραγματικότητα, ίσως κάποιοι πρέπει να προσέξουν αυτό που έχει πει ο Αμερικανός μάνατζερ Τζακ Γουέλς (Jack Welch): «Αλλαξε προτού αναγκαστείς να το κάνεις».