Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι κι έτσι: είμαστε σεξιστές με τους όμορφους; Σαν να είμαστε λίγο, ε; Σαν να έχει δημιουργηθεί ένα ρεύμα που τους σνομπάρει επιδεικτικά, τους υποτιμά και τους χλευάζει. Και με την πρώτη ευκαιρία, τους το δείχνει.
Σε μια Γιουροβίζιον ας πούμε. Βλέπεις μία Φουρέιρα και μια Νέτα. Η μία εντυπωσιακή, κούκλα, σέξι, ένα αιλουροειδές που ανεβαίνει στη σκηνή και φεύγουν τα σαγόνια στους από κάτω. Η Μπιγιονσέ της Γιουροβίζιον σού λέει το BBC διθυραμβικά. Η άλλη εντυπωσιακή επίσης, αλλά για άλλους λόγους. Εκείνη σε εντυπωσιάζει επειδή είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, που παίρνει με θάρρος τα πάχη του και την όχι και τόσο ευπαρουσίαστη μορφή του, και διεκδικεί την πρωτιά. Κι οι δυο είναι ικανές. Και οι δύο αξίζουν μια διάκριση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, κι αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα αντικειμενικοί, η Φουρέιρα το άξιζε λίγο περισσότερο.
Βάλτε στην άκρη την ομορφιά και το σεξ απίλ. Εύκολο είναι να χορεύεις έτσι και να τραγουδάς ταυτόχρονα; Εύκολο είναι να αλωνίζεις με χορογραφία τη σκηνή, να ανεμίζεις το μαλλί εκατό φορές το δευτερόλεπτο, τραγουδώντας ένα γρήγορο ποπ κομμάτι; Πανδύσκολο είναι, εξαιρετικά απαιτητικό και ζόρικο, και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η κοπέλα, που το καταφέρνει τόσο καλά, είναι ικανή και χαρισματική. Και πιθανότατα, θα μπορούσε να κάνει και διεθνή καριέρα. Όχι επειδή έχει την ομορφιά (πολλές είναι όμορφες) αλλά επειδή έχει την ικανότητα, το πείσμα και τη θέληση.
Εμείς όμως, θεωρήσαμε ότι η πιο ατελής παρουσία, το άξιζε περισσότερο. Θαυμάσαμε τη Φουρέιρα, μείναμε με ανοιχτό στόμα όταν εμφανίστηκε, είπαμε μπράβο, της δώσαμε ψήφους, αλλά το κάτι παραπάνω το χαρίσαμε στο τροφαντό και ασχημούλικο κορίτσι της διπλανής πόρτας. Και μάλλον, όχι επειδή του αναγνωρίσαμε μεγαλύτερη ικανότητα και ταλέντο, ή επειδή θεωρήσαμε ότι έχει καλύτερο τραγούδι, αλλά επειδή θέλαμε να νικήσει αυτό που μας μοιάζει περισσότερο και όχι εκείνο που φτάνουμε δυσκολότερα. Στην ουσία, ανάμεσα στα δύο φαβορί, επιλέξαμε το πιο μέτριο.
Κάτι τέτοιο κάνουμε, και το έχουμε κάνει αρκετές φορές, ειδικά στη Γιουροβίζιον των τελευταίων ετών. Σαν να δίνουμε βραβείο στη μετριότητα, για να τιμωρήσουμε την ομορφιά. Σεξιστικό δεν καταντά κι αυτό; Κομπλεξικό δεν είναι; Όσο κομπλεξικό είναι να τιμωρούμε την ατέλεια και την ασχήμια με σεξιστικά σχόλια, άλλο τόσο σεξιστικό είναι να τιμωρούμε την ομορφιά, να σνομπάρουμε τους όμορφους ικανούς και να μην αναγνωρίζουμε το μέγεθος της αξίας τους.
Βεβαίως, το κάνουμε στο πλαίσιο μιας Γιουροβιζιον, εκεί που τα βραβεία δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία και οι νικητές είναι αστέρια για μερικούς μήνες το πολύ. Εκεί δίνουμε τη μία παραπάνω ψήφο στη Νέτα, στον Σομπράλ, στην Κοντσίτα, και κρυφά χαιρόμαστε βλέποντας τους όμορφους, αψεγάδιαστους, εντυπωσιακούς αντιπάλους τους να χάνουν. Στο σπίτι μας όμως, τους όμορφους έχουμε κολλημένους σε αφίσες στους τοίχους μας. Στο σπίτι μας δεν χορεύουμε με τη Νέτα, χορεύουμε με τη Φουρέιρα. Και κοιτώντας στον καθρέφτη, ευχόμαστε να της μοιάζαμε λίγο.
Υ.Γ.: Κάναμε πράξη τη φαντασίωση του «Είσαι το ταίρι μου» στη φετινή Γιουροβίζιον. Η Βίκυ Σταυροπούλου κερδίζει τον Αλέξη Γεωργούλη, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος κερδίζει την Κατερίνα Λέχου.