Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι ανακούφιση. Σκέψου δηλαδή να θεωρείσαι συνάδελφος με όλους αυτούς στα payroll – και έχω συναντήσει πολλούς όλα αυτά τα χρόνια στις εφημερίδες.
Σκέψου την ντροπή να ανήκεις στο ίδιο σωματείο με ανθρώπους που έπαιρναν στα σοβαρά συνέντευξη από τον Αρτέμη Σώρα.
Με κακομοίρηδες που μεταφέρουν δελτία Tύπου από τα υπουργεία τους και τα αναπαράγουν στις εφημερίδες τους.
Με losers που εδώ και χρόνια κοιτάζουν τα κινητά τους μήπως τους μήπως τους έστειλε κάποια εντολή το «αφεντικό», δηλαδή ο εκάστοτε υπουργός Tύπου.
Με ανθρωπάκια που παίρνουν στημένες συνεντεύξεις από πρωθυπουργούς με προεγκεκριμμένες ερωτήσεις.
Με συνειδητούς ψεύτες που έχουν χρησιμοποιήσει τη φράση «οι νεκροί της ΕΡΤ» για να ντοπάρουν το πόπολο.
Με ηλίθιους που εγκαλούν εταιρίες κινητής τηλεφωνίας επειδή θεωρούν ότι το να απαντήσεις «ναι» σε μια προωθητική ενέργεια είναι προπαγάνδα για το δημοψήφισμα.
Με γλείφτες που ενώ τους ξεφτιλίζει η κάθε Ραχήλ Μακρή την καλούν και την ξανακαλούν γιατί κάνει νούμερα.
Με ανθρώπους που πληρώνονται για να καλέσουν στις εκπομπές τους υπόδικους ή ναζιστές και τους αφήνουν να διαφημίζουν την πραμάτεια τους και να κατηγορούν όποιον γουστάρουν χωρίς να τους κάνουν ούτε μια δύσκολη ερώτηση.
Με καραγκιόζηδες που κάθε βράδυ ανεβάζουν παραστάσεις σαν παιδιά του λαού, ενώ ταυτόχρονα λειτουργούν με το αζημίωτο φυσικά, ως porte parole υπουργών.
Με μικρολαμογάκια που φτιάχνουν βοθρολυμματικά blogs και sites προκειμένου να προωθήσουν τους πολιτικούς που τους έχουν προσλάβει.
Με αυτούς που αναμεταδίδουν ειδήσεις αδιασταύρωτες επειδή βολεύουν την προπαγάνδα τους.
Ευτυχώς κανείς από αυτούς δεν μπορεί να με μολύνει αποκαλώντας με συνάδελφο. Γι’ αυτό συνεχίζω να απορώ που κάποιοι συνεχίζουν να παίρνουν την ΕΣΗΕΑ στα σοβαρά. Και να μην θεωρούν τιμή τους και παράσημο τη διαγραφή τους από εκεί.