Από τη στιγμή που ο Νίκος Παρασκευόπουλος ανασκεύασε την προηγούμενη δήλωσή του περί πολιτικής συναίνεσης ακόμα και με την Χρυσή Αυγή, και που ξεκαθάρισε πώς ακριβώς την εννοούσε, νομίζω πως δεν πρέπει να δοθεί άλλη συνέχεια.
Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης είπε: «Νόμιζα ότι η προσήλωσή μου στα ανθρώπινα δικαιώματα και στις δημοκρατικές αξίες θα απέτρεπε τις παρερμηνείες μιας απλής δήλωσής μου. Αφού όμως, όπως φαίνεται, αυτό χρειάζεται διευκρινίζω: Πιστεύω, ότι κάθε ανθρώπινο ον, έχει δικαίωμα να αλλάξει στο μέλλον στάση. Η φασιστική ιδεολογία δεν είναι θέμα αναλλοίωτου αίματος ή γονιδίων, αλλά κοινωνικοπολιτικό μόρφωμα, που σαγηνεύει αρκετούς. Η δήλωσή μου πάντως καθόλου δεν αναφέρεται στο παρελθόν, στα πεπραγμένα μιας ομάδας που εμφορείται από ναζιστική ιδεολογία, ούτε στα εγκλήματα μελών της που λογοδοτούν ενώπιον της Δικαιοσύνης. Η ιστορία δεν ξεπλένεται».
Εμένα, αυτό που με ενόχλησε στην διορθωτική δήλωσή του, είναι ότι αντί να ζητήσει μια τυπική έστω συγγνώμη για την παρανόηση, όπως λέει, που ο ίδιος όμως προκάλεσε, περίπου θέλει να επιρρίψει την ευθύνη για αυτήν την παρανόηση στους επικριτές του, λέγοντας ότι λόγω των δημοκρατικών του πιστοποιητικών έπρεπε να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοούσε. Δυσφορεί μάλιστα, λέγοντας, περίπου ότι «έ, επειδή δεν με ξέρετε, ή δεν καταλάβατε τι ήθελα να πω, ας το διευκρινίσω».
Ενοιωσα ότι περίπου μας εγκαλούσε κιόλας.
Εν πάση περιπτώσει, ανεξαρτήτως του τι λέει ο κ. Παρασκευόπουλος ότι πρεσβεύει, η συνέχεια των πραγμάτων θα δείξει πώς θα εξελιχθούν οι σχέσεις μεταξύ των κομμάτων, με ή χωρίς μεταμέλειες! Ιδίως δε εκείνου που έχει δώσει απτά δείγματα ότι θέλει να κρατηθεί στην εξουσία με όποιον διάβολο και εάν χρειαστεί να συμμαχήσει.