Φαίνεται ο καναπές κουρδίζει σε άλλες στροφές τον άνθρωπο. Πώς να το εξηγήσω αλλιώς; Μπορείτε να φανταστείτε, η καταγεγραμμένη ως αυστηρή και άκαμπτη Αννα Διαμαντοπούλου να μιλάει, με τόσο χιούμορ στο λόγο της, που το κοινό στην αίθουσα του Café ΙΑΝΟΣ να ξεσπάει συνεχώς σε τρανταχτά γέλια;
Ηταν ακόμα μία από τις «Απρόβλεπτες συναντήσεις», όπως τις ονομάζει η εξαιρετικά ευφυής και ταλαντούχα δημοσιογράφος Μαργαρίτα Πουρνάρα, ως οικοδέσποινα. Που ο καλεσμένος της καταφθάνει με φωτογραφίες της επιλογής του, για να μας ταξιδέψει στη ζωή του.
«Ξέρετε τι είναι, να είσαι σε σοβαρή σύσκεψη με τον Κόφι Ανάν και ενώ μιλάς να βλέπεις στο κινητό σου κλήση από το σπίτι σου; Που βέβαια η οικογένεια μου, ως εκπαιδευμένη στις απατήσεις της πολιτικής, ποτέ δεν με ενοχλούσε, παρά μόνο για πολύ σοβαρό λόγο. Στην τρίτη κλήση λοιπόν, ζητάω ανήσυχη να διακόψουμε για λίγο. Επικοινωνώ με αγωνία, για ν’ ακούσω τελικώς τον μικρό μου -τότε- γιο να λέει: “Μαμά, δεν βρίσκω πουθενά στο σπίτι την περικεφαλαία και πρέπει να φύγω για το πάρτι μασκέ”. Του θύμωσα. “Δεν ντρέπεσαι! Ξέρεις με ποιον είμαι αυτή τη στιγμή;”. Και κείνος απάντησε “Καλά τότε! Ν’ αγαπάς αυτό το παιδάκι! Κι όχι εμένα!”. Η φράση του με γέμισε τύψεις. Ναι, θα σας πω την αλήθεια. Εκλαψα. Και μετά συνέχισα τις διαπραγματεύσεις».
Και γιατί δεν μίλησε χθες η Αννα Διαμαντοπούλου; Ξεκάθαρες, όμορφες κουβέντες και σκέψεις. Αλήθειες στυγνές. «Στα Μνημόνια πήγαμε άκλαυτοι. Σας το λέω εγώ. Πώς να διαπραγματευτούμε με τους άλλους, όταν δεν καταφέραμε ποτέ να διαπραγματευτούμε – να συμφωνήσουμε μεταξύ μας;».
Μίλησε για τη Μελίνα Μερκούρη και πόσο τη θαύμαζε. Μίλησε για την ανηθικότητα των κομμάτων και για τις φιλικές μαχαιριές. «Μετά τον αγώνα που έδωσα για την Παιδεία, το κόμμα μου το ίδιο, επέλεξε να βάλει στο ψηφοδέλτιο γυναίκα, που είχε το ίδιο όνομα με μένα και να διεκδικούμε μαζί την ψήφο».
Μίλησε για τα όνειρα και τον στόχο για εκσυγχρονισμό την περίοδο Σημίτη και κατέληξε «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
Μίλησε για τις καυτές ώρες και την ηλεκτρική καρέκλα την εποχή του πρώτου Μνημονίου επί Γιώργου Παπανδρέου.
Μίλησε για τον λαϊκισμό αλλά και την τεράστια ευθύνη του ΠΑΣΟΚ που τον εξέθρεψε. Μίλησε για το δικό της έργο, που τόσο είναι συνδεδεμένο με το όνομά της αλλά και τα συναισθήματα που νοιώθεις να το βλέπεις να ξηλώνεται από τους ίδιους που το υπερψήφισαν.
Μίλησε για τη φιλία. Για τη γυναικεία φύση και την ομορφιά, και πόσο τη «στραγγάλισε» η ίδια, για να μην νομίζουν, ότι απ’ αυτή την οδό κατέκτησε, ό,τι κατέκτησε. Για τα μελλοντικά της σχέδια.
Η Αννα Διαμαντοπούλου μ’ ενδιαφέρει, ως ιδιαίτερη περίπτωση στην πολιτική σκηνή του τόπου μας. Είναι από τους ελάχιστους, που επέλεγε ανέκαθεν, έξω και μακριά από το μικροσυμφέρον της «πάρτης της».
Για φαντάσου, μελετώντας τις κινήσεις της! Με το «καλημέρα σας» στο υπουργείο Παιδείας, έκανε ως υπουργός 4.500 μετατάξεις δασκάλων από το υπουργείο, πίσω στα σχολεία τους, γιατί εκεί βεβαίως γνώριζε (όπως όλοι) ότι ήταν η φυσική τους θέση. Μετρήστε, πόσους «εχθρούς» κατόρθωσε αυτόματα! Για φαντάσου! Με το «καλημέρα σας», 2.200 συγχωνεύσεις σχολείων που έκρινε ως αναγκαίες και που βέβαια ουδείς διανοήθηκε ν’ αλλάξει στη συνέχεια, αν και λυσσαλέα την είχαν πολεμήσει.
Πόσους αγώνες της γνωρίζουμε και πόσα δεν ξέρουμε; Τερμάτισε αιώνιους φοιτητές, επέβαλε την κατάργηση του ασύλου, έφερε την αφρόκρεμα της διασποράς -ναι, έφερε- για να συμμετέχουν στα συμβούλια των Ιδρυμάτων, πάλεψε για την Αριστεία. Εχοντας στο πλευρό της την σιωπηλή (αχ η σιωπηλή!) πλειοψηφία των καθηγητών.
Λειτούργησε με μεθοδικότητα, έκανε διάλογο με όλους του φορείς, όχι για να λιμνάζουν τα πράγματα σε «εις αεί διάλογο» αλλά για να μετουσιωθεί ο διάλογος σε πράξη, κατόρθωσε βαθιά γνώση του αντικειμένου της, φέρθηκε με ακραία γενναιότητα, εντιμότητα, «φιλοδωρήθηκε» να φωτογραφηθεί με τεράστιο πανό των συνδικαλιστών-καθηγητών στην πλάτη της, που έγραφε «ΚΑΤΩ Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ».
Δεν κιότεψε στιγμή. Και από την επομένη, των επόμενων εκλογών, είδε να ξηλώνεται εγκληματικά επιπόλαια ότι κατάφερε. Η Άννα Διαμαντοπούλου δικαιώθηκε πανηγυρικά αντιστρόφως… Βλέποντας την κατάντια μας σήμερα. Ολα από την Παιδεία ξεκινάνε. Βεβαίως δεν εξελέγη. Παρατηρώντας τα έδρανα… Λες, να έχασε η Άννα ή εμείς από την απουσία της; Αχρείαστοι οι χρήσιμοι.
Η Αννα Διαμαντοπούλου μ’ ενδιαφέρει, για τον τρόπο που χειρίστηκε την εξουσία από τα 26 της κιόλας χρόνια, η νεότερη Νομάρχης εξ ου και ένας αστυνόμος της είχε πει: «Και ‘γω είμαι ο Μέγας Ναπολέων. Ασε μας κορίτσι μου, που είσαι Νομάρχης εσύ!» αλλά κυρίως για τον τρόπο που χειρίστηκε τη ΜΗ εξουσία. Τα πολιτικά όντα, έξω από τη Βουλή συχνά μοιάζουν με ξεπουπουλιασμένα κοκόρια, που εναγώνια αναζητάνε ευκαιρία να τρυπώσουν ξανά, κι όπου κι αν είναι!
Μελετώ τις κινήσεις της. Τις αποστάσεις που κρατάει από κόμματα που κόπτονται να στολίζει το όνομά της το ψηφοδέλτιό τους. Εντυπωσιάζομαι, πώς οργάνωσε το «Δίκτυο», επιλέγοντας να προσκαλεί διεθνείς προσωπικότητες ώστε οι πολίτες- συμμετέχοντες στις συζητήσεις, να «εκπαιδεύονται» στη γνώση των διεθνών άρα και στις σωστές, ανοιχτόμυαλες και όχι βιαστικές αποφάσεις. Εντυπωσιάζομαι ότι ενεργεί και πάλι ενάντια στο «μικροσυμφέρον της πάρτης της».
Τη χαζεύω στον καναπέ του Ιανού, μαζί με πλήθος κόσμου που κατέφθασε, μια συνηθισμένη μέρα… Κλειστό το Σύνταγμα, στάση στις συγκοινωνίες. Διαδήλωση αντιεξουσιαστών, διαδήλωση του ΠΑΜΕ, τα ρολά των καταστημάτων να κλείνουν για να προλάβουν καταστροφές… Μια συνηθισμένη μέρα. Και εκείνη απαστράπτουσα στα πορτοκαλί που επέλεξε για χρώμα της, χαλαρή, επιτέλους χαμογελαστή, συγκινητική, ολοκληρωμένη.
Να σβήνει την τούρτα των γενεθλίων της, που της έκανε έκπληξη η μητέρα της. Να προσκαλεί τη φίλη της Δήμητρα Παπαδοπούλου να μιλήσει για τα παιδικά τους χρόνια… Φαντάσου! Η Δήμητρα της θείας κωμωδίας, είναι η αιώνια φίλη της Αννας. Της Αννας της βαθμολογίας του 19,8, που ο πατέρας της την προέτρεπε «Αντε και του χρόνου καλύτερα» και που επέτρεπε στη Δήμητρα να κλέβει από το γραπτό της.
Η Αννα που μπορεί να είναι ήσυχη ότι έκανε το καθήκον της. Και που έχει βάλει σκοπό της να εκπαιδεύσει τον ψηφοφόρο, στο να μην χάφτει τον λαϊκισμό, να κόπτεται για την αλήθεια, να αποφασίζει όχι εν θερμώ, να επιζητεί από τους πολιτικούς το καλύτερο δυνατό, το εφικτό και όχι «τα πάντα, όλα».
Σοφή, αρτιμελής αν και μετά από συναδελφικά μαχαιρώματα και ξηλώματα. Δραστήρια. Δημιουργική. Πολύπλευρη. Ακέραια. Ένα ωραίο ον, γυναίκα. Από τις εξαιρέσεις που χαίρουν σεβασμού και εκτίμησης. Κι αν αναρωτιέστε, όπως εγώ, πού στην ευχή τελικά θα καταχωρηθεί πολιτικά, προβληματιστείτε αν υπάρχει κόμμα που να πρεσβεύει τέτοιες αρχές και να αντέχει να πολεμήσει γι’ αυτές. Για να γίνει το «Κάτω η Αριστεία»… Πάνω! Θέλει χρόνο, πατριώτες. Εκείνη, μαθημένη ν’ αντέχει. Εμείς;