Καμιά φορά σκέφτομαι: τι θα γίνει αν η Αντζελίνα Τζολί πάρει 15 κιλά και αποκτήσει λίγο περισσότερο λίπος στο μπρατσάκι της; Θα είναι σίγουρα ένα ευχάριστο γεγονός για τους δικούς της ανθρώπους που ανησυχούν για το βάρος της, αλλά μάλλον θα είναι μια απογοήτευση για τα ταμπλόιντ. Φαντάζομαι ήδη τις συζητήσεις στις αίθουσες σύνταξης:
-Πάχυνε να πάρει.
-Ναι ρε γαμώτο μια χαρά φαίνεται.
-Έχεις καμιά φωτογραφία να φαίνεται πιο λεπτή;
-Έχω μία που το πόδι της μοιάζει με καλαμάκι.
-Τέλεια, βάλε αυτή με τίτλο: πήρε ή όχι η Αντζελίνα κιλά;
Και κάπως έτσι θα συνεχίσουν, μέχρι που να μην μπορούν να κάνουν αλλιώς. Μέχρι που να μη βρίσκουν πια φωτογραφία της με υποψία νευρικής ανορεξίας. Γιατί, αυτό καταλαβαίνει κανείς απ’ τον τρόπο που αναπαράγεται το ζήτημα με το βάρος της, τη συγκεκριμένη κυρία τα ταμπλόιντ αγαπούν να μας τη δείχνουν αδυνατισμένη, αδύναμη, παραδομένη στη νευρική ανορεξία.
Όσο να πεις, πουλάει καλύτερα ένας τίτλος με το προσδιοριστικό σοκ μπροστά: «Σοκ! Δείτε την αποστεωμένη Τζολί!’»… ή «Η Αντζελίνα Τζολί λεπτότερη απ’ την κόρη της Σίλο», όπως έγραψε το περιοδικό Star στο εξώφυλλό του, βρίσκοντας ένα νέο τρόπο θέασης μιας νευρικής ανορεξίας. Συγκρίνουμε τα κιλά τής 42χρονης μάνας και της 11χρονης κόρης και αναρωτιόμαστε ποια είναι πιο βαριά, και υποψιαζόμαστε ότι η μάνα έφτασε να ζυγίζει λιγότερο απ’ το παιδί της. Ναι, κυρίες και κύριοι, σε τέτοια κατάσταση έχει φτάσει η Τζολί, δείτε το χάλι της.
Το χάλι πουλάει. Και το πουλάνε κάτω απ’ το μανδύα μιας δήθεν ανησυχίας για την υγεία ενός ανθρώπου κι ενός δήθεν ενδιαφέροντος για την αρρώστια που τον βρήκε. Η νευρική ανορεξία της Τζολί γίνεται θέαμα, που όσο πιο πολύ την καταβάλλει, τόσο περισσότερο σου το πλασάρουν για να το παρακολουθήσεις. Όπως στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία βλέπανε τους μονομάχους στην αρένα να πεθαίνουν, έτσι σε καλούν να δεις τους σταρ να τους νικάει η αδυναμία.
Σε μια σουρεαλιστική ταινία, όπου ο σκηνοθέτης θα ήθελε ν’ αποτυπώσει τη φιλοσοφία των ταμπλόιντ, θα έβαζε διαφήμιση: «Απολαύστε τη νευρική ανορεξία της Αντζελίνα Τζολί! Τα κιλά της μειώνονται! Τα κόκαλά της φαίνονται! Το σασπένς μεγαλώνει… Θα πεθάνει ή όχι; Αύριο στα περίπτερα μόνο στο περιοδικό Star». Σε μια σουρεαλιστική ταινία, τα περιοδικά θα έβαζαν διαγωνισμό για το πότε η Τζολί θα μπει στο νοσοκομείο και τα πάνελ θα έβγαζαν γραφεία κηδειών για να της προτείνουν τον πιο χλιδάτο τάφο σε περίπτωση που πεθάνει. Και όλα αυτά μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων που διψούν για αίμα.
Κακά τα ψέματα. Διψάμε κι εμείς. Έχουμε εθιστεί να χαζεύουμε τον πόνο, την αρρώστια, το βάσανο, τον θάνατο, όπως χαζεύουμε τις ταινίες. Την προσοχή μας την κερδίζουν οι άνθρωποι σε αδυναμία και σε απόγνωση. Εκεί κάνουμε τα πολλά κλικ. Αν δούμε ποτέ την Αντζελίνα Τζολί υγιή, στα κιλά που πρέπει, να κάνει βόλτα με τα παιδιά της, θα προσπεράσουμε και θα πάμε στο επόμενο θέμα που μυρίζει πόνο και θανατίλα.
Δεν χορταίνουμε να βλέπουμε την Αντζελίνα να πεθαίνει από νευρική ανορεξία. Αν δεν πεθαίνει, χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι.
Υ.Γ.: Κι άμα ποτέ παχύνει, θα βγάλουν τη ζυγαριά και θα τη μετράνε πάλι λέγοντας: μα πώς έγινε έτσι.