Αχ νιάτα! «Ζόραν, Do you know (the region) Prespes?» είπε ο Αλέξης αλλά ήταν, τόσο στο αφτί του αντικείμενου του πόθου του, που αναμεταδόθηκε «Ζόραν do you know Prespes?». Και κάπως έτσι ξεπόνεσα τα καμάκια της νιότης μας «Βουλέβου κουσέ αβέκ μουά σε σουάρ;». Σεσουάρ, όπως το πιστολάκι.Τι ασπρόμαυρο βίντεο ήταν αυτό που ανέβασε το Μαξίμου!.. Κι ας ήταν έγχρωμο. Ακούς το «Ζόραν», βλέπεις και την κλίση του σώματος προς το τηλέφωνο, παρατηρείς και τον «παλιό» Θανάση Καρτερό, να δίνει τα φώτα τού έμπειρου γόη στον νέο… Ο Θανάσης Καρτερός να σας θυμίσω, ήταν αυτός που είχε γράψει άρθρο με τίτλο «Σας γαμώ το Χάρβαρντ» για τον Κυριάκο, άρα μεγάλη μορφή της Αριστεράς! Ο Αλέξης χαμογελάει σε κάθε φράση, μόνο ματάκι δεν κλείνει, ότι τα πάει καλά, και καλά. Λες κι έχει πάρει τον Ζόραν στο κατόπι και του λέει και του λέει ψιθυριστά κι αυτός, ο Ζόραν, τον φαντάζεσαι να του απαντάει δήθεν θιγμένος, πλην ήδη κολακευμένα διεγερμένος: «Α να χαθείς αλήτη! Για ποιον με πέρασες;». Τι μου θύμισε ο Αλέξης!
Σε κατασκοπεύω κάτω από την ομπρέλα σου. Δίπλα σου είναι. Δίπλα του είσαι. Στο κινητό σας καθρεπτίζεστε, μωρέ; Στο κινητό σας καμώνεστε ναζάκια;Γιατί δεν κοιτάζονται πια οι άνθρωποι; Βλεμματοδοτούμενοι εκ κατασκευής μας! Τι τυχεροί που αξιωθήκαμε βλέμματα και πόθο!
Τι ήταν τα καμάκια της νιότης μας; Πόθος, γενικώς και αορίστως. Μάλλον να το πω καλύτερα, η πέτσα του πόθου ήταν. Και η δημοκρατία, του φλερτ. Γιατί… Μακάρι να ήσουν όμορφη. Μακάρι να είχες θελκτικά πόδια για να σκανδαλίζουν με τη μίνι φούστα σου και τους γοφούς που αναδεύονταν αλλά και να μην ήσουν… Για όλες είχε! Η στέρηση τον θέριευε τον πόθο. Ο καταναγκασμός των προκαταρκτικών και δώστου προκαταρκτικών… Τι τράβηξαν τ’ αγόρια με τα λαρύγγια Το πιο ευφάνταστο που είχα ακούσει, ακόμα γελάω, ήταν σε νησί χαμένο από τον Θεό, μόνο κατσίκες στο τοπίο και σκάσαμε μύτη τρία κορίτσια και ανασηκώθηκε το σύμπαν και έπεσε κι η πρόταση από διερχόμενο μηχανάκι «Είσι για πυροφάνι;». Ήταν ομιλητικά τα καμάκια και επίμονα. Έβγαζαν διαδρομή από κοντά σου. Φτιάχνονταν με τις λέξεις τους «Να σου κάνω, να σου δείξω, να σου…» χόντραινε το πράγμα. Αλλά υπήρχαν και τα ντροπαλά παιδιά. Εκείνα που κοκκίνιζαν στο «Ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου;». Που νόμιζες θα τους σκότωνε η τόλμη.Και υπήρχαν και τα μινιμαλιστικά. Τα σβέλτα. Αυτά που έκαναν μόνο ήχο. «Φφφφφφς» ανάμεσα στα δόντια. Μόνο αυτό. Σαν να πάει να χυθεί κάτι και το προλαβαίνεις στο τσακ!
Αχ Αλέξη τι μας θύμισες! «Ζόραν, do you know Prespes?». «Ζόραν, this is Balkan! You will face difficulties, I will face difficulties»… Αλλά η αγάπη Ζόραν… Η αγάπη Ζόραν… Στο συγκεκριμένο σημείο, κανονικά θα έπρεπε να σκάσει τραγούδι με τον Πουλόπουλο με κλειστά τα μάτια. Τι ζούμε βρε Ζόραν! This is Balkan. Όντως! This is Balkan! Ασπρόμαυρη η ταινία.