Η κυβέρνηση πανηγυρίζει. Η μείζων αντιπολίτευση απορρίπτει. Η ελάσσων θα το σκεφτεί. Το Ποτάμι χαίρεται.
Για το περιεχόμενο της εν εκκρεμότητι συμφωνίας Τσίπρα – Ζάεφ για την επιδιωκόμενη λύση του Σκοπιανού ζητήματος, λέει πλέον ο καθένας ό,τι θέλει και αναλόγως των απόψεων και των κινήτρων του.
Υπάρχει όμως ένα σκοτεινό σημείο. Και ίσως είναι αυτό το κρισιμότερο από όλα.
Δεν είναι ούτε το «Βόρεια Μακεδονία», που πέρασε ελαφρά τη καρδία, ούτε το θολό και αμφισβητήσιμο erga omnes, ούτε η αναγνώριση της Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας και γλώσσας (τα οποία συνιστούν ούτως ή άλλως προβληματική για το μέλλον υποχώρηση της Ελλάδας).
Είναι η εξής δηλητηριώδης λεπτομέρεια:
Σύμφωνα με τα όσα είπε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στο βιαστικό διάγγελμά του, η ελληνική κυβέρνηση έχει συμφωνήσει να στείλει επιστολή προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ στην οποία θα αναφέρει ρητώς ότι ενθαρρύνει την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της «Βόρειας Μακεδονίας» με την ΕΕ και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Υπό την προϋπόθεση ότι ΘΑ πραγματοποιηθεί η συνταγματική αναθεώρηση στην γειτονική χώρα.
Επιπλέον, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις 11 Ιουλίου θα δοθεί και πρόσκληση ένταξης στην «Βόρεια Μακεδονία», η οποία δεν θα ονομάζεται ακόμη έτσι, επίσης υπό την αίρεση της πραγματοποίησης συνταγματικής αναθεώρησης. Που τοποθετείται χρονικά περί το φθινόπωρο και βλέπουμε…
Τα δύο αυτά σημεία της συμφωνίας αποτελούν το πλέον προβληματικό στοιχείο της.
Για δύο λόγους.
Αφενός, διαμορφώνουν ένα τετελεσμένο προτού συντελεστούν οι διαδικασίες ολοκλήρωσης της.
Η Ελλάδα συμφωνεί στην πρόσκληση της ΠΓΔΜ για ένταξη στους δύο οργανισμούς, με όλες τις εκκρεμότητες ανοιχτές. Οι διαδικασίες θα δρομολογηθούν, όμως όπως όλοι γνωρίζουν, η διακοπή ή η αναστροφή τους θα είναι έως και αδύνατες.
Αφετέρου, αποδεικνύεται και επιβεβαιώνεται η διεθνής πίεση προς τις δύο πλευρές και σε ό,τι μας αφορά, προς την Ελλάδα.
Η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και η συζήτηση με την ΕΕ ήταν το ζητούμενο, γι’ αυτό έγινε όλη η φασαρία.
Πλην όμως, υπήρξαν ιστορικών διαστάσεων εθνικές υποχωρήσεις και η λογική ότι «κερδίσαμε την Ιστορία μας», είναι ανάξια σχολιασμού. Αν πρόκειται για την Ιστορία, μας ανήκει έτσι κι αλλιώς.
Το ότι δεν ξέρουμε πώς να την υπηρετήσουμε και να σταθούμε αντάξιοί της είναι το μεγάλο πρόβλημα εδώ και χρόνια.