Οι εκκλήσεις για αίμα βρήκαν τέτοια ανταπόκριση, ώστε στο τέλος τα νοσοκομεία έδιωχναν κόσμο. Αυτό δεν πρέπει να έχει προηγούμενο, τουλάχιστον σε καιρό ειρήνης.
Τα social media είναι πλέον σπαρμένα με πρωτοβουλίες που έχουν ως σκοπό την άμεση ανακούφιση των πυροπαθών: κάποιοι προσφέρουν στέγη, άλλοι φαγητό ή ιατρικές υπηρεσίες, αρκετοί φροντίζουν ζώα που βρέθηκαν χαμένα στις στάχτες. Μεγάλη είναι και η προσφορά σε τρόφιμα, σε βαθμό που κρίνεται ως και υπερβολικός -πιθανότατα θα μείνουν και θα διατεθούν σε άλλες δράσεις. Οδηγοί ταξί αφήνουν το μεροκάματο και διατίθενται για μετακινήσεις ασθενών.
Η ελληνική κοινωνία δεν έχει ιδιαίτερη παράδοση στον εθελοντισμό. Για ένα μεγάλο κομμάτι της η έννοια του εθελοντισμού ταυτίζεται συχνά με την αφέλεια. Ωστόσο με αυτό που συμβαίνει τώρα, εκδηλώνονται πρωτοφανή αντανακλαστικά αλληλεγγύης. Θα πείτε ότι είναι η ανθρωπιά και η βοήθεια που παρέχεις αυθορμήτως προς τον συνάνθρωπο. Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι οι πολίτες που, κυρίως μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, υιοθετούν ήθη μέχρι πρόσφατα ήταν ξένα στην Ελλάδα. Πριν από είκοσι χρόνια θα μαζεύαμε κούτες σε πλατείες ή στην είσοδο κάποιου σταδίου με συναυλία υπέρ των πυροπαθών. Σήμερα η κοινωνική δικτύωση επιτρέπει να προσφέρουμε περισσότερα, αξιοποιεί στο μέγιστο βαθμό τη διάθεση και την ευρηματικότητα των ανθρώπων.
Και, ευτυχώς, υποκαθιστά ως ένα βαθμό την ανεπάρκεια του κράτους. Πόσοι πολίτες είναι εκείνοι που προτίμησαν να καταφύγουν στο twitter παρά στις αρχές; Ένα από τα πολλά που πρέπει να μάθει η Πολιτεία από την τραγωδία, είναι ότι κάποιες λύσεις υπάρχουν και είναι διαθέσιμες μέσα από τεχνολογία και εφαρμογές που παρέχονται δωρεάν. Είναι και κάτι ακόμα: σήμερα το facebook και το twitter, εκτός από δίκτυα επικοινωνίας και αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, αποτελούν κομμάτια εθνικής υποδομής για τη διαχείριση και την αντιμετώπιση κρίσεων. Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα χωρίς τη λειτουργία αυτών των δικτύων.
Λένε ότι οι άνθρωποι δείχνουν στις τραγωδίες το αληθινό τους πρόσωπο. Μία κοινωνία δεν μπορεί, φυσικά, να έχει ένα πρόσωπο. Έχουμε όμως την ευκαιρία να δούμε το τρυφερό πρόσωπο της δικής μας. Δεν είναι μόνο αυτός που έχτισε μέσα στο δάσος. Είναι και εκείνος που του απλώνει το χέρι. Δεν υπάρχουν μόνο οι τύποι που οδηγούν μέσα στη ΛΕΑ. Είναι και οι χιλιάδες που έσπευσαν να δώσουν αίμα ή βοήθεια.
Ακούγεται οξύμωρο, αλλά αυτή η καταστροφή μπορεί να μας πόνεσε και να μας φόβισε, αλλά μας θύμισε ότι εκεί έξω υπάρχει ελπίδα και αλληλεγγύη. Δεν είσαι, τελικά, μόνος, ακόμα και όταν τα πάντα σε έχουν εγκαταλείψει.