Γιατί συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο τίτλος; Είναι προφανές: διότι διαλύεται το Κίνημα Αλλαγής. Για την ακρίβεια, επίκειται η διάλυσή του, αν σε λίγες μέρες το Ποτάμι αποχωρήσει, όπως όλα δείχνουν.
Η συγκρότηση του ΚΙΝΑΛ ήταν εξαρχής προβληματική, όλοι το ξέραμε. Δεν ήταν ενιαίο κόμμα, είχε δύο κοινοβουλευτικές ομάδες, δεν είχε όργανα που παίρνουν αποφάσεις. Πλην του(της) αρχηγού, που δεν ξέρουμε αν είναι όργανο, αλλά διεκδικεί να παίρνει την τελική απόφαση. Επιπλέον, το νέο κόμμα δεν είχε καταφέρει να καταγράψει δέκα (ας πούμε) θέσεις σε βασικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να ακούγονται δύο και τρεις θέσεις και στη Βουλή να ψηφίζουν ό,τι ο καθένας ήθελε.
Πόσο μπορούσε να αντέξει αυτό το σκορποχώρι; Παρά τις αρχικές δηλώσεις καλής θέλησης Γεννηματά-Θεοδωράκη, όχι πολύ. Και ήρθε η συμφωνία στο Μακεδονικό για να φέρει στην επιφάνεια ό,τι κρυβόταν κάτω από τα χαλί. Το θέμα αυτό ανέδειξε δύο θεμελιώδη προβλήματα:
Πρώτον, την αιτία που χωρίζει τα συνιστώντα το ΚΙΝΑΛ κόμματα . Και αυτή δεν είναι άλλη από τον φόβο του πολιτικού κόστους. Το ΚΙΝΑΛ δεν είπε ότι η συμφωνία είναι εθνική επιτυχία, για να μην ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογική του βάση είναι αντιΣΥΡΙΖΑ και δεν θα το άντεχε. Όμως, δεν είπε ούτε ότι η συμφωνία είναι καταστροφική, όπως λέει η ΝΔ. Ποιο ΚΙΝΑΛ, όμως; Φυσικά, το ΚΙΝΑΛ της αρχηγού.
Η Φώφη Γεννηματά προσπάθησε να ισορροπήσει κάπου στη μέση, αλλά με αρνητικό δια ταύτα, δηλαδή όχι στη συμφωνία. Όμως, η επιλογή «και με τον χωροφύλαξ («η συμφωνία είναι ένα πρώτο βήμα») και με τον αστυφύλαξ» («αλλά δεν αποτελεί ολοκληρωμένη λύση») ούτε καθαρό μήνυμα στέλνει ούτε την εσωκομματική διχόνοια αποτρέπει. Οι ομιλίες Γεννηματά και Θεοδωράκη στη Βουλή ανέδειξαν το χάσμα. Η πρώτη έκανε μια προσπάθεια άσκησης ισορροπιών (μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αλλά και εσωκομματικών), χωρίς πειστική απάντηση επί της ουσίας του προβλήματος. Ο δεύτερος επιχειρηματολόγησε για την αναγκαιότητα να ψηφιστεί η συμφωνία. Η πρώτη, με αναφορές στο «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ, απαντούσε στην αγωνία «πώς δεν θα χάσουμε ψήφους», ο δεύτερος εξηγούσε «γιατί πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα».
Δεύτερον, ανέδειξε τον τρόπο που παίρνονται οι αποφάσεις. Στο Πολιτικό Συμβούλιο, πέντε από τα έξι μέλη ήταν υπέρ της συμφωνίας (Θεοδωράκης, Παπανδρέου, Ανδρουλάκης, Καμίνης, Θεοχαρόπουλος) και ένα, η Φώφη Γεννηματά, κατά. Ομως, το Πολιτικό Συμβούλιο δεν είναι εκλεγμένο και θεσμοθετημένο όργανο, η αρχηγός το έφτιαξε. Αρα μπορεί και να ισχυρίζεται ότι ακούει μεν τους άλλους, αλλά εκείνη παίρνει τις αποφάσεις ως εκλεγείσα από τη λαϊκή βάση. Μύλος.
Η διαφαινόμενη αποχώρηση του Ποταμιού αντιμετωπίζεται από το ΠΑΣΟΚ με τη (συμβολική) προτροπή «στο καλό» ή την απαξιωτική λογική «τι είχαμε τι χάσαμε». Είναι η αλαζονεία του ισχυρού.
Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ είναι η ισχυρή, η κυρίαρχη δύναμη. Φάνηκε και στις εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού. Ωστόσο, αυτό ήταν γνωστό από πριν. Αν ήθελε να έχει την απόλυτη κυριαρχία, θα μπορούσε να προχωρήσει μόνο του. Όμως, κρίθηκε ότι μόνο του δεν μπορεί. Το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον ένα γερασμένο κόμμα, με ψηφοφόρους άνω το 60 χρόνων και χρειάζεται νέο αίμα, που σε κάποιο ποσοστό θα μπορούσε να φέρει το Ποτάμι.
Αντίστοιχα, ήταν λάθος η είσοδος του Ποταμιού στο σχήμα, αν διαπνεόταν από τη λογική του μικρομεγαλισμού, ότι εκείνο θα επιβάλει τις βασικές επιλογές. Αδύνατον.
Ετσι, οι φόβοι που πολλοί είχαν, ότι το νέο σχήμα δεν θα άντεχε στους πρώτους ανέμους , επιβεβαιώθηκαν. Οδεύει ήδη προς διάλυση. Και γι’ αυτό χαίρεται ο Τσίπρας και χαμογελά ο Μητσοτάκης. Διότι θα φαγωθούν εκλογικά μεταξύ τους, αλλά δεν θα απειληθούν από τρίτον.
Η συγκρότηση του Κινήματος Αλλαγής έγινε με δύο (αλληλοσυμπληρούμενες) επιδιώξεις:
1.Να σταματήσει την πολυδιάσπαση του κεντρώου-κεντροαριστερού χώρου, η οποία στις τελευταίες εκλογές οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στο 6,29% και το Ποτάμι στο 4,09%, ποσοστά καχεκτικά για τον άλλοτε κραταιό αυτό χώρο.
2.Να οδηγήσει το νέο κόμμα τουλάχιστον στην τρίτη θέση και με ποσοστό τουλάχιστον διψήφιο, ώστε να σπάσει η νέα (μετά το 2015) δικομματική κυριαρχία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ.
Αν και οι προβλέψεις σε μη εκλογικό χρόνο είναι επισφαλείς, η θεωρούμενη ως αναπότρεπτη διάλυση του ΚΙΝΑΛ θα ωφελήσει αυτονοήτως τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Το χειρότερο είναι ότι στις προσεχείς εκλογές δεν θα υπάρχει κάποιο ανάχωμα ανάμεσά τους. Θα ζήσουμε μια εκτός ορίων σύγκρουση μεταξύ μιας χωρίς έρμα Αριστεράς και μιας ρεβανσιστικής Δεξιάς. Ο,τι χειρότερο για την πολιτική ζωή και τη χώρα.