Παρακολουθώ αυτό το νέο διαδικτυακό παιχνίδι που έχει μεγάλη πέραση στο Facebook: Σε προσκαλούν και εσύ πρέπει να ανεβάσεις ένα ένα τα δέκα βιβλία που σε σημάδεψαν, που σε διαμόρφωσαν, που καθόρισαν την πορεία σου στη ζωή.
Εχουν, αλήθεια, τέτοια δύναμη τα βιβλία; Μας επηρεάζουν τόσο πολύ; Εχουν – δεν έχουν, χαίρομαι που εγώ δεν έχω δεχτεί πρόσκληση να παίξω. Και σας απαγορεύω να μου απευθύνετε. Αρκετά εκτίθεμαι με αυτά που γράφω ως δημοσιογράφος (για λόγους επιβίωσης, για να βγάλω το ψωμί μου) σε μια κοινότητα (αυτή των χρηστών των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης) που περιμένει κάθε σου λέξη για να σε κατασπαράξει. Ο,τι μου λείπει είναι να παραδεχτώ δημοσίως και τη μεγάλη ντροπή μου: πόσα βιβλία από εκείνα που θα έπρεπε να έχω απαραιτήτως διαβάσει για να θεωρούμαι άνθρωπος που μπορείτε να τον καλέσετε για ένα ποτό χωρίς να ντρέπεστε που κάθεται δίπλα σας, δεν έχω καν ξεφυλλίσει. Είναι, φοβάμαι, πολλά.
Την ίδια στιγμή, δεν γνώριζα πόσο Ντοστογιέφσκι έχουν διαβάσει οι περισσότεροι! Τόσο πολύ που, υποθέτω, πως αν μετρήσουμε πόσα αντίτυπα έχουν πουλήσει οι «Αδελφοί Καραμαζώφ» τα τελευταία πέντε χρόνια και πόσο το «Ερωτας σαν βροχή» της Λένας Μαντά ή το «Μην πυροβολείτε τη νύφη» της Χρυσηίδας Δημουλίδου, οι δύο πολυγραφότατες Ελληνίδες θα φάνε τη σκόνη του ρώσου συγγραφέα.
Από την άλλη, απορώ: Πώς είναι δυνατόν η Μαντά να πουλάει τόσες χιλιάδες αντίτυπα κάθε χρόνο όταν όλοι διαβάζουν μόνο Ντοστογιέφσκι; Εκτός αν όσες (και όσοι) επιλέγουν Μαντά δεν έχουν Facebook!
Αστειεύομαι, χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν, ούτε από τους φανατικούς του Ντοστογιέφσκι ούτε από τους φανατικούς της Μαντά. Αλλά και σοβαρολογώ: στη μάχη των εντυπώσεων που παίζεται μέσα από το Διαδίκτυο, είναι φυσικό να θέλουμε να παρουσιάσουμε μια εξωραϊσμένη εικόνα του εαυτού μας. Ακόμα όμως και αν είναι απατηλή;
Ακόμα και τότε, θα μου πείτε. Σάμπως θα μας εξετάσουν ώστε να αποκαλυφθεί η αλήθεια;
Ο,τι δηλώσεις είσαι (και) στο Facebook, οπότε από τον Βέρτη στον Βέρντι οι διαφορές είναι ελάχιστες: προσθέτεις ένα νι μετά το ρο, μετατρέπεις το ήτα σε γιώτα, γι’ αυτό υπάρχει το πληκτρολόγιο, και καθάρισες. Μπορείς τώρα να τα πίνεις με τους κολλητούς (που ξέρουν τι ρεμάλι είσαι) τραγουδώντας το «Δώσ’ μου λιγάκι σημασία» αλλά στο λογαριασμό σου να ποστάρεις «Τροβατόρε». Οπως μπορείς να διαβάζεις το «Πέντε χιλιάδες τρόποι για να πείτε στη μάνα του να σας αδειάσει τη γωνιά» αλλά να ποστάρεις το «Δεύτερο φύλο» της Σιμόν ντε Μποβουάρ.
Θέμα βιτρίνας είναι. Ολα; Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να εκφράσω τη συμπάθειά μου σε Μαντά, Δημουλίδου και άλλες μπεστσελερίστριες: πρέπει να είναι πολύ πικρό να σε διαβάζουν όλοι και κανένας να μην το παραδέχεται.