Οι Ελληνες είναι, ανάλογα με την εποχή, προοδευτικοί ή συντηρητικοί, φιλοευρωπαίοι (όταν τρέχουν αβέρτα τα ευρώ) ή αντιευρωπαίοι (όταν έρχονται Μνημόνια), αντιαμερικανοί (γενικώς) ή φιλοαμερικανοί (για να βγάζουν το άχτι τους με τους Ευρωπαίους, που τους «βασανίζουν»).
Αυτά, λοιπόν, αλλάζουν κατά καιρούς. Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι ο φιλορωσισμός των Ελλήνων.
Ο Πούτιν θεωρείται ο …ιδανικός ηγέτης εδώ και πολλά χρόνια.
Περισσότερα εδώ.
Στην πραγματικότητα οι Ελληνες είναι οι από τους πιο ανενημέρωτους λαούς του προηγμένου κόσμου, στον οποίο ανήκουν. Ή ενημερώνονται από «πηγές» τέτοιες που τους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μας ψεκάζουν. Κάπως έτσι διαμορφώνονται και συμπεράσματα του τύπου ότι οι Γερμανοί και οι Γάλλοι (που μας έδωσαν τα περισσότερα δανεικά για να μην χρεοκοπήσουμε) είναι εχθροί μας, ενώ οι ορθόδοξοι αδελφοί Ρώσοι (που δεν έδωσαν ρούβλι τσακιστό – όχι ότι είχαν υποχρέωση να δώσουν) είναι φίλοι μας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Αμερικανούς, οι οποίοι σε όλη την περίοδο της κρίσης έλεγαν ωραία λόγια, αλλά δεν έβαζαν το χέρι στην τσέπη (εδώ).
Φυσικά, η διαμόρφωση αυτής της πεποίθησης οφείλεται στην εσκεμμένη παραπληροφόρηση, η οποία προσέλαβε θηριώδεις διαστάσεις από το 2009 και μετά. Από την εποχή της κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου ακόμα η μυθολογία, ψεκασμένων ή μη, ήθελε την Ρωσία πρόθυμη να μας στείλει πολλά δισεκατομμύρια, ώστε να γλιτώσουμε από τα νύχια των δυτικών «τοκογλύφων». Μόνο που η πραγματικότητα που βρήκε ο τότε πρωθυπουργός στη Μόσχα ήταν οδυνηρά διαφορετική: τον παρέπεμψαν στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα (εδώ).
Αλλά οι ψεκασμένοι και οι μπουρδολόγοι επανήλθαν δριμύτεροι μερικά χρόνια αργότερα, τάζοντας ξανά πακτωλό ρωσικής βοήθειας. Τότε που κάποιοι τραβολογούσαν τον Αλέξη Τσίπρα στην Μόσχα, όπου πήρε την οριστική κρυάδα και ούτε ρούβλι τσακιστό (εδώ).
Παρόλα αυτά ο μύθος του Πούτιν δεν υποχώρησε, όπως δείχνουν οι περισσότερες έρευνες από τότε. Βεβαίως, τώρα αρχίζουν κάπως να αλλάζουν τα δεδομένα, αφού έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις το «τακίμιασμα» του συντρόφου Βλαντίμιρ με τον καρντάση Ταγίπ. Κάτι που καθιστά απολύτως σαφές ότι τα συμφέροντα είναι πάνω από θρησκείες, όπως δεν πιστεύουν (ακόμα;) οι πολυπληθείς (και αφελείς) εγχώριοι θαυμαστές του Βλαδίμηρου. Και κάτι που ίσως θα φέρει δραματικές ανατροπές στις μέχρι σήμερα συμμαχίες και ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή, αν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θεωρήσουν την Τουρκία του Ερντογάν «χαμένη υπόθεση».
Μέχρι να γίνει αυτό, αν γίνει, οι «έξυπνοι» Ελληνες θα βρίζουν την Μέρκελ, θα θυμώνουν με τον Ερντογάν, αλλά στους δημοσκόπους θα λένε πόσο θαυμάζουν τον Πούτιν. Ο οποίος- για να μην υπάρχει παρεξήγηση- ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα της χώρας του και δεν έχει καμιά ευθύνη για την αφέλεια και ευήθεια των εγχωρίων θαυμαστών του.