Πριν από λίγες μέρες οι κραυγές του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής από το βήμα της Βουλής, για τους «προδότες πολιτικούς», και ο διαπληκτισμός που επακολούθησε, όπως και μερικά ακόμη γεγονότα βίας με συμμετέχοντες χρυσαυγίτες, απ’ ό,τι αναφέρει ο Τύπος, ήρθαν να μας θυμίσουν ξανά το εξτρεμιστικό και αυταρχικό πυρήνα αυτής της οργάνωσης και ταυτόχρονα να επαναφέρουν στο προσκήνιο τη συζήτηση για την αντιμετώπιση της εξτρεμιστικής άκρας Δεξιάς στην Ελλάδα. Πέρασαν πέντε περίπου χρόνια από τον Αύγουστο του 2013, όταν δημοσιεύτηκε στο Protagon το άρθρο μου, με τον σαφή για τις προθέσεις του, τίτλο «Διαλύστε τη Χρυσή Αυγή». Τότε ακόμη δεν είχαν αρχίσει οι δικαστικές διώξεις των ηγετικών στελεχών της οργάνωσης. Μάλιστα κάποιοι είχαν θεωρήσει το παραπάνω κείμενο ως προοίμιο για το τι ακολούθησε λίγο καιρό αργότερα.
Το πνεύμα εκείνου του άρθρου, από το οποίο μάλιστα δεν θα άλλαζα σήμερα ούτε μια λέξη, συγκεφαλαιώνεται στα εξής: η διάλυση της Χ.Α. πρέπει να μπει άμεσα στην ημερήσια διάταξη από τις δυνάμεις του Δημοκρατικού Τόξου. Μια τέτοια απόφαση θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση της Δημοκρατίας και θα αποτελέσει ένα μάθημα για το μέλλον, που θα το λάβουν όλοι. Η απαγόρευση της λειτουργίας της Χ.Α. αποτελεί ένα βήμα-τομή προς μια νέα μεταπολίτευση, όπου ο νόμος και κυρίως η εφαρμογή του δεν θα εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια της κάθε οργανωμένης ομάδας ή κόμματος. Ένα τέτοιο βήμα ασφαλώς δεν θα πρέπει να είναι το μόνο, αλλά αναμφίβολα θα αποδειχτεί σημαντικό για την αναβάθμιση της ποιότητας της Δημοκρατίας μας.
Από τότε πέρασαν 5 χρόνια. Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής από το καθιερωμένο πολιτικό σύστημα (όταν αυτό για λόγους φτηνού τακτικισμού δεν κάνει τα στραβά μάτια) ταξινομείται σε δύο βασικές κατηγορίες: η πρώτη σχετίζεται με την προσπάθεια απόδειξης πως η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική συμμορία, μέσω της απόδοσης ποινικών ευθυνών στα στελέχη της για μια σειρά εγκληματικές ενέργειες και ειδικότερα για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και η δεύτερη συνδέεται με την απομόνωσή της και τις διοικητικού χαρακτήρα κυρώσεις εντός του Κοινοβουλίου (π.χ. στέρηση της κρατικής χρηματοδότησης, αποζημιώσεις βουλευτών, κ.ά.).
Μέχρι σήμερα, η προσπάθεια ανάσχεσης της Χρυσής Αυγής δεν είχε επιτυχές αποτέλεσμα. Βέβαια, δεν πρέπει να είμαι άδικος. Είναι απολύτως βέβαιο πως χάρη σε αυτές τις ενέργειες επιτεύχθηκε ένας κάποιος περιορισμός της αρχικής δυναμικής της και χωρίς αυτές είμαι πεπεισμένος πως το πρόβλημα θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Όμως πρόκειται για αλυσιτελή προσπάθεια. Η γνώμη μου είναι πως αυτό οφείλεται στο γεγονός πως το μεν πρώτο (η ποινική απόδοση ευθυνών στην ηγεσία της Χ.Α.) χρονίζει και δεν φαίνεται να προχωράει και πολύ καλά, το μεν δεύτερο (η απομόνωσή της ΧΑ στη Βουλή) δεν δείχνει να παραδειγματίζει ούτε την οργάνωση ούτε και τους οπαδούς της.
Η ταύτιση της Χρυσής Αυγής με εν γένει εγκληματική συμμορία είναι κατά τη γνώμη μου προβληματική, ανάμεσα σε άλλα, και ως προς το γεγονός του απολίτικου χαρακτήρα του επιχειρήματος (αφήνω στην άκρη τη δυσκολία ποινικής απόδειξης κάτι τέτοιου). Αντίθετα, θεωρώ πως είναι μάλλον σαφές πως το όλο ιδεολογικό περιεχόμενο της Χ.Α. παραπέμπει σε ένα εξτρεμιστικό και αυταρχικό, ολοκληρωτικής ιδεολογίας πολιτικό μόρφωμα, που με τη δημόσια συμπεριφορά του και ανεξάρτητα από ποινικά κολάσιμες πράξεις, συνιστά απειλή για τη Δημοκρατία, γεγονός που θα επέτρεπε στην τελευταία να αντισταθεί θεσμικά.
Αντί, λοιπόν, το καθιερωμένο πολιτικό σύστημα να επιχειρεί με πολύπλοκο τρόπο (και συχνά ακροβατώντας) να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή, θα έπρεπε να προχωρήσει άμεσα στην απαγόρευση της λειτουργίας της. Τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Στις μέρες μας, αποτελούν θεσμούς της οργανωμένης πολιτείας και στηρίζονται από αυτήν (χρηματοδοτούνται, υποστηρίζονται διοικητικά, επικοινωνιακά, κ.λπ.). Υπό αυτήν την οπτική, για τη λειτουργία τους είναι υπεύθυνη η πολιτεία. Ίσως θα έπρεπε να γίνει σαφέστερο στις συνταγματικές ρυθμίσεις, και άρα να μια καλή βάση για οικοδόμηση συναίνεσης μεταξύ των κομμάτων του Δημοκρατικού Τόξου. Μετά την εξαιρετική πρωτοβουλία της Φώφη Γεννηματά για τις συνταγματικές αλλαγές, βρίσκω πως και αυτό αποτελεί ένα νέο πεδίο δημοκρατικής συμφωνίας.
Η Χρυσή Αυγή απειλεί τη Δημοκρατία με την εν γένει συμπεριφορά της και την ιδεολογία της. Η Δημοκρατία ανέχεται όλες τις απόψεις. Όμως η οργανωμένη κομματικά επιχείρηση υπονόμευσης της Δημοκρατίας δεν είναι ανοχή είναι αφέλεια, για να μην πω αυτοκτονία. Η διάλυση αυτής της οργάνωσης θα λειτουργήσει παιδαγωγικά για το παρόν και για το μέλλον της Δημοκρατίας μας, θα παραδειγματίσει ακόμη και τους ίδιους τους ακροδεξιούς που θα πάρουν ένα μάθημα, χρήσιμο για το δικό τους μέλλον. Διαφορετικά, θα πρέπει να συνηθίσουμε να ακούμε από το βήμα της Βουλής τις εξτρεμιστικές προτροπές και κορόνες των εκπροσώπων της και πολλές άλλες εξαλλοσύνες, που το ρεπερτόριο της Χρυσής Αυγής έχει άφθονες. Ελπίζω μόνο να μην έρθει η στιγμή που θα το μετανιώσουμε πικρά όλοι μας.