«Η τέλεια ανυποληψία του είναι και προσωπική μου ταπείνωση. Ζητώ συγγνώμη από όσους παραπλανήσαμε». Η σκληρή δήλωση-μήνυμα για την υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη, από τον πρώην βουλευτή της ΔΗΜΑΡ και στενό του συνεργάτη, Νίκο Τσούκαλη, συμπυκνώνει τα αισθήματα όσων παραμένουν ακόμα πιστοί στις ιδέες και αντιλήψεις της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Ο κ. Τσούκαλης εκφράζει ένα αίσθημα θλίψης και κενότητας γιατί στο πρόσωπο του κ. Κουβέλη δεν καταγραφόταν μόνο οι ατυχείς χειρισμοί του, ήδη από το 2010, όταν αποχώρησε από τον τότε Συνασπισμό και μαζί με άλλα στελέχη ίδρυσαν τη ΔΗΜΑΡ, καταγγέλλοντας την «αριστερίστικη στροφή» που επέβαλλε η σημερινή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Αλέξη Τσίπρα από τον οποίο είχε χάσει στις εκλογές για την αρχηγία.
Ούτε μόνο γιατί αρνήθηκε την υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας το καλοκαίρι του 2014 αφού είχε αποχωρήσει, έναν χρόνο νωρίτερα, από την τρικομματική κυβέρνηση, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα – ίσως μάλιστα τώρα ο κ. Τσίπρας να εξοφλεί εκείνη την υποχρέωση.
Η θλίψη είναι γιατί, σε μια στροφή της μοίρας, στο πρόσωπό του κ. Κουβέλη απεικονίστηκε η συνέχιση των ιδεών του δημοκρατικού σοσιαλισμού της Ανανεωτικής Αριστεράς, του ΚΚΕ εσωτερικού, η παρακαταθήκη του Πάνου Δημητρίου, του Μπάμπη Δρακόπουλου, του Λεωνίδα Κύρκου. Ο κ. Κουβέλης είχε βρεθεί να είναι ο πολιτικός διαχειριστής αυτής της παράδοσης. Και αυτήν την παράδοση την αποκηρύσσει.
Την ξοδεύει αποδεχόμενος να ικανοποιήσει τη προσωπική ματαιοδοξία της λεγόμενης «Αριστεράς της Ευθύνης», υπό της χειρότερες συνθήκες και προοπτικές. Υπό τον Πάνο Καμμένο σε κυβέρνηση Τσίπρα.
Πόσο σχέση να έχουν άραγε οι ιδέες και αντιλήψεις του Κύρκου, του Δρακόπουλου για την Ελλάδα, τον κόσμο, τον σοσιαλισμό, τη Δημοκρατία και την πρόοδο με τον εθνικολαϊκισμό των ΑΝΕΛ; Με το κυβερνητικό ύφος του Αλέξη Τσίπρα; Με το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς και την επιδότηση ενοικίου της Ράνιας Αντωνοπούλου; Με τα ψέματα και τις κυβιστήσεις της Πρώτης Φοράς Αριστερά, τη σκανδαλολογία ως μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης, την αντιμνημονιακή ρητορική και τελικά συμφωνία 3ου Μνημονίου; Καμία.
Βέβαια, η υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη είναι με έναν τρόπο λυτρωτική για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς: Διαλύει την θολούρα γύρω από πρόσωπα και τις επιδιώξεις τους ενώ διαχωρίζει το ποιος είναι με ποιον και για ποιο πράγμα προσπαθεί.
Αραγε όμως έχει να πει κάτι ο κ. Κουβέλης σε όσα στελέχη της ΔΗΜΑΡ και του ευρύτερου χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς πάλεψαν για μια λύση της Εθνικής Συμφωνίας. Εχει να πει κάτι στους απλούς ψηφοφόρους που το 2012 ταλαιπωρήθηκαν, διχάστηκαν και πόνεσαν για μια άλλη λύση; Σε αυτούς που σήμερα σήμερα νιώθουν πολιτικά «άστεγοι»; .
Γι αυτό και η δήλωση συγγνώμης από τον Νίκο Τσούκαλη είναι ενέργεια μεγαλοθυμίας και γενναιότητας.