Αν ο Μητσοτάκης δεν είχε πετάξει τον Αντώναρο έξω από το κόμμα, σήμερα μπορεί να του έβγαζε γλώσσα και ο καφετζής της Πειραιώς. Δεν επρόκειτο, απλώς, για μία λογική απόφαση. Ηταν η αυτονόητη απόφαση που δεν εκπορεύεται από τη σχέση του με τον Αδωνι, αλλά από το ύφος του Αντώναρου.
Ηταν επίσης μία απόφαση που επιτρέπει, επιτέλους, στο φιλελεύθερο ακροατήριο του Μητσοτάκη να σηκωθεί από την κερκίδα και να χειροκροτήσει χλιαρά -ήδη εδώ και καιρό είχε ξεκινήσει η μουρμούρα. Και, το κυριότερο: ήταν μία απόφαση που, πιθανότατα, σηματοδοτεί την ενηλικίωση του στην προεδρία του κόμματος.
Σήμερα διαβάζουμε διάφορα για τον Καραμανλή, τους καραμανλικούς, το DNA και τις αρχές της Νέας Δημοκρατίας. Ο Μητσοτάκης, λέει, καθιστά τον Αδωνι προστατευόμενο αντιπρόεδρο. Λες και θα φαινόταν απολύτως λογικό να αποπέμπψει τον αντιπρόεδρο και trend της λαϊκής Δεξιάς, με μία κατάθεση που αναφέρει, χωρίς αποδείξεις, ότι πήρε δύο εκατομμύρια ευρώ μετρητά και τα ξέπλυνε πουλώντας αρχαίους συγγραφείς.
Ομως, μισό λεπτό, υπάρχουν και αυτά:
Πρώτον. Αν η Δημοκρατία ήταν ένα κόμμα του Καραμανλή, τότε δεν θα τους το έπαιρνε ο Μητσοτάκης. Και απ’ ό,τι φαίνεται τους το πήρε σχετικά χαλαρά.
Δεύτερον. Ποιες ακριβώς είναι οι «αρχές του καραμανλισμού»; Ευρώπη, μεγάλο κράτος-πατερούλης, κομματάρχες-ηγεμόνες, ρουσφέτια στους πελάτες; Μα, αυτά πλέον τα πουλάει και ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να πάει κάποιος να τα ψωνίσει από τη ΝΔ; Πάει στον ΣΥΡΙΖΑ και στις επετείους συγκινείται με τον Παυλόπουλο και τον Παπαγγελόπουλο, άντε και τον Αντώναρο.
Τρίτον. Κανένας πλέον δεν είναι σίγουρος για τον αν ο Κώστας Καραμανλής είναι υπαρκτό πρόσωπο. Εννοώ ότι και εγώ αν, ειδικά τέτοιες ημέρες, βάλω μία μάσκα δύναμαι να ισχυριστώ ότι είμαι ο Κώστας Καραμανλής. Πώς διάολο γίνεται να συντηρεί ολόκληρο ρεύμα και να μην ανοίγει καν το στόμα του; Και εν τέλει τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν οι «καραμανλικοί»; Ενα μηχανισμό νομής της εξουσίας και εξυπηρέτησης ημετέρων; Κομματάρχες στην τρίτη ηλικία; Ο,τι και αν αντιπροσωπεύουν, έχει ξεπεραστεί.
Τέταρτον. Ο Μητοτάκης έχει σαφές πρόβλημα φιλελεύθερης ταυτότητας με τις εθνικοπατριωτικές εξαλλοσύνες του Αδωνι, του στρατηγού και των συλλαλητηρίων. Ομως από την άλλη μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θα υπονομεύσει την πορεία προς την εξουσία για μία υπόθεση που ήδη σβήνει. Εξουσία κερδίζουν μόνο τα πολυσυλλεκτικά κόμματα. Η αλήθεια είναι ότι ο Μητσοτάκης απογοητεύει όσους περίμεναν τη μετατροπή της Νέας Δημοκρατίας σε κάτι σαν Ποτάμι plus. Ωστόσο η Νέα Δημοκρατία δεν θα δει κυβέρνηση έτσι και αφήσει όλους αυτούς των συλλαλητηρίων να κατευθυνθούν στους Καμμένους και στους Μιχαλολιάκους. Ομοίως, δεν πρόκειται να δει εξουσία έτσι και η μαρκίζα της διατηρεί τα ίδια και τα ίδια ξεπερασμένα ως και θλιβερά πρόσωπα.
Με τα σημερινά δεδομένα, αν η Νέα Δημοκρατία έχει μία ελπίδα για την εξουσία, αυτή είναι ο Μητσοτάκης. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι διατηρεί περισσότερες. Αρκεί και ο ίδιος να μη λησμονεί για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί που είναι, επιβεβαιώνοντας σε όλους ότι ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας μπορεί να ανέχεται τάσεις, αλλά όχι μηχανισμούς ή διακριτούς πόλους.