Ενας υπουργός δικαιούται (ή και οφείλει) να επαινεί, ακόμα και να κολακεύει τον Πρωθυπουργό, αφού σ’ αυτόν οφείλει τη θέση που κατέχει. Αλλιώς δεν θα τον ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του, σύμφωνα με την αθάνατη ρήση του αείμνηστου Γιώργου Κατσιφάρα.
Βεβαίως, ο βαθμός και ή ένταση της κολακείας έχουν σημασία. Αλλο να λες, για παράδειγμα, ότι ο Πρωθυπουργός «αγωνίζεται για να σώσει τη χώρα» (θεμιτή κοινοτοπία) κι άλλος να σπας τα κοντέρ της αμετροέπειας, λέγοντας ότι ένας Πρωθυπουργός με θητεία ολίγων μηνών (πρόλαβε και) έγινε…εθνάρχης!
Ο υπουργός, λοιπόν, που είπε πριν από δύο χρόνια αυτήν την…εθνική μπαρούφα, πώς να έχει ενδοιασμούς σήμερα να πει και τα υπόλοιπα; Διάλεξε, λοιπόν, ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς για να μας ψυχαγωγήσει με ανάλογες ατάκες του, όπως ότι ο-ευεργέτης του- Αλέξης Τσίπρας θα κυβερνά μέχρι το 2023 και… βλέπουμε! (εδώ). Κανένα πρόβλημα. Καθένας ό,τι βλέπει περιγράφει ή απλώς κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα. Αλλωστε, αν ο Τσίπρας σε μερικούς μήνες ή κάτι παραπάνω πάψει να διορίζει υπουργούς, πώς θα μπορούν αυτοί να εκτοξεύουν τέτοιες πομφόλυγες;
Το πρόβλημα ανακύπτει όταν οι ρέποντες προς την ασυγκράτητη κολακεία υπουργοί δεν περιορίζονται σ’ αυτήν. Αλλά επεκτείνονται και σε άλλα χωράφια, όπως είναι η αξιολόγηση του έργου προγενεστέρων και μάλιστα σε πεδία (πχ. Οικονομία) που εμφανέστατα δεν κατέχουν. Για παράδειγμα, ο κ. Παπαγγελόπουλος χαρακτηρίζει «αποτυχημένους» τον Κώστα Σημίτη, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Γιάννη Στουρνάρα, είναι ξινός με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δίνει συμβουλές στην Φώφη Γεννηματά, αλλά θεωρεί… επιτυχημένους τον Κώστα Καραμανλή και τον Προκόπη Παυλόπουλο! Δηλαδή, δύο πολιτικούς που —κατά την επιεικέστερη εκδοχή— έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης(ως Πρωθυπουργός ο ένας, ως πρώτος υπουργός ο άλλος) για τον οικονομικό εκτροχιασμό της περιόδου 2007-2009, που οδήγησε στην μετέπειτα χρεοκοπία.
Αλλά κι αυτό θα μπορούσε να «συγχωρεθεί» στον αμετροεπή κ. Παπαγγελόπουλο. Αξιωματούχος στην κυβέρνηση Καραμανλή είχε διοριστεί, δεν θα μπορούσε να λέει άλλα για τους ευεργέτες του. Όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα όταν μιλάει για «αποτυχημένους» άλλων παρατάξεων. Για τους εξής δύο λόγους:
Πρώτον, αν ο αναπληρωτής υπουργός Παπαγγελόπουλος τα λέει αυτά ως πολιτικός, πρέπει να αποδείξει ότι στη μέχρι τώρα θητεία του έχει διαπρέψει. Και δεν το βλέπουμε. Ο χώρο της Δικαιοσύνης (εκεί έχει αρμοδιότητα) καρκινοβατεί, δεν άλλαξε τίποτα. Μια δίκη χρειάζεται χρόνια και χρόνια για να ολοκληρωθεί (αλήθεια, η δίκη της Χρυσής Αυγής πού βρίσκεται τέσσερα και πλέον χρόνια μετά τη δολοφονία του Φύσσα;) και ο ίδιος, μαζί με τον προϊστάμενό του Σταύρο Κοντονή εξαντλούν τη δράση τους σε επιθέσεις εναντίον των δικαστών.
Δεύτερον, αν το λέει ως πρώην επιτυχημένος επαγγελματίας, δεν το δικαιούται καθόλου. Διότι τα στοιχεία άλλα λένε. Οι σημαντικές υποθέσεις που ο ίδιος χειρίστηκε δεν ευτύχησαν. Στο αρχείο κατέληξαν (εδώ).
Πώς, λοιπόν, με τέτοια ευκολία χαρακτηρίζει άλλους «αποτυχημένους», όταν για τον ίδιο υπάρχουν πειστήρια αποτυχίας και στην επαγγελματική και στην πολιτική του θητεία;
Επειδή σ’ αυτά τα θέματα δεν υπάρχει κάποιος κώδικας αξιολόγησης και στην πολιτική η καταξίωση έρχεται από τη λαϊκή ψήφο, την επόμενη φορά ας είναι συγκρατημένος ο κ. Παπαγγελόπουλος. Τουλάχιστον μέχρι να τον κρίνουν «επιτυχημένο» οι ψηφοφόροι (διορισμένος υπουργός είναι).
Φυσικά, το δικαίωμά του στην κολακεία είναι αναφαίρετο. Ακόμα κι αν επιδαψιλεύει κολακείες στον αποτυχημένο Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, στον αποτυχημένο υπουργό του Προκόπη Παυλόπουλο και στο… νεοεθνάρχη Αλέξη Τσίπρα.
Διότι ξέρει ότι ποτέ δεν θα προβληματιστούν με τη ρήση του Λέοντος Τολστόι: «Μην ακούτε ποτέ αυτούς που κακολογούν τους άλλους και λένε καλά λόγια για σας».
Και του χρόνου!