Κρίμα που δεν ζει ο Βενάρδος, ο ληστής με τις γλαδιόλες, να της τον στείλουμε. Της Ζωής, ντε. Έβγαλε λέει μια ανακοίνωση και ζητεί νέο αίμα για την Πλεύση Ελευθερίας. Πρακτικογράφους, δικτυάδες (έτσι τους λέει), δημοσιογράφους, μάγειρες, μαστόρους, ληστές τραπεζών.
Ο Βενάρδος θα της άξιζε σίγουρα, που ήταν και ωραίος, δεν του άρεσε η βία και άφηνε παντού λουλούδια. Οχι τα ωραιότερα, βέβαια, γιατί οι γλαδιόλες μοιάζανε πιότερο με καραμπίνες παρά με άνθη διακοσμητικά, αλλά τι τα θες, αυτά ήταν της μόδας τότε.
Μην τυχόν την πατήσει και προσλάβει εκείνο το αχαϊρευτο δίδυμο, τον ψηλό και την κοντό, που είχανε ρημάξει 11 πρακτορεία ΟΠΑΠ, δέκα σούπερ μάρκετ, οκτώ καφετέριες, ένα ταχυφαγείο κι έναν λαχειοπώλη με ξυστό. Ερασιτέχνες, τους συλλάβανε.
Ή τον άλλο, τον ληστή με το κοστούμι, αυτός είναι για αστικά κόμματα (sic), όχι για την αγωνιστική, μαχητική, επαναστατική Πλεύση της Ζωής. Πήγαινε λέει και ξήλωνε τα γκισέ καλοντυμένος, sur mesure, με καπαρντίνα και καπέλο Παναμά. Απαπα.
«Συμπληρώνοντας αυτή τη φόρμα, μας βοηθάτε να σας γνωρίσουμε καλύτερα και να επικοινωνήσουμε μαζί σας πάνω στα ταλέντα σας και τις επαγγελματικές ή ερασιτεχνικές δεξιότητές σας» αναφέρει η Πλεύση, η Ζωή αυτοπροσώπως δηλαδή.
Στη «θυρίδα» λοιπόν όπου αναφέρονται οι δεξιότητες, επαγγελματικές και προσωπικές που μπορεί να είναι χρήσιμες στο κίνημα, να σου και ο «ληστής τραπεζών». Ενα τικ χρειάζεται μόνο, λίγο πιο πάνω από το κουτάκι που ψάχνει το ταλέντο στην «παρακολούθηση τηλεόρασης ή ραδιοφώνου», λίγο πιο κάτω από το άλλο, του «αγρότη /καλλιεργητή» – και αυτά έχουν επίσης ενδιαφέρον αλλά δεν είναι του παρόντος.
Τα social media πήραν φωτιά. Λάθος, λάθος, ισχυριζόταν η μια. Τρολιά, σίγουρα, εμφανιζόταν πεπεισμένος ο άλλος. Χάκινγκ είναι, δεν μπορεί, της τη φέρανε, εκτιμούσε ένας τρίτος. Σίγουρα, κάτι στήνει για τους πλειστηριασμούς, διατεινόταν ένας τέταρτος.
Οπως κι αν έχει, η είδηση κουμπώνει μια χαρά στην επικοινωνιακή στρατηγική που έχει χαράξει καιρό τώρα η κυρία Κωνσταντοπούλου. Τη στρατηγική που τη θέλει να ωρύεται στους διαδρόμους του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών αποδοκιμάζοντας τον πρόεδρο των συμβολαιογράφων για τους πλειστηριασμούς, να καταγγέλλει ασυστόλως (τα αυτονόητα) διεκδικώντας ρόλο Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Siemens, να διαπληκτίζεται δημοσίως σε εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την επίτροπο Κορίνα Κρέτσου, να εμποδίζει τον γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι στο Δίστομο.
Βοηθούμενη από την ιδιοσυγκρασία της (πώς αλλιώς…), η Ζωή ντύνει το πολιτικό της μανιφέστο, αυτό της πολιτικής ανυπακοής απέναντι σε ένα άδικο κράτος, έμπλεο του «δόγματος» του αμερικανού ιντιβιντουαλιστή Χένρι Ντέιβιντ Θόρο, με την αποδοτικότερη –στο σημερινό λαϊκιστικό τοπίο– τακτική: τον σαματά γύρω από το όνομα της. Και είναι προφανές ότι η Κωνσταντοπούλου ασπάζεται γενικότερα τους αγγλοσάξονες: «any publicity is good publicity», κάθε δημοσιότητα είναι καλή δημοσιότητα.
Μπορεί σε κάποια προσωπική της γωνιά να ‘χει και εικόνισμα τον ιρλανδό συγγραφέα Μπρένταν Μπίαν: «There is no such thing as bad publicity except your own obituary», δεν υπάρχει κακή δημοσιότητα εκτός από τη νεκρολογία σου.
Κι επειδή η Ζωή δεν θέλει η Πλεύση της, και μαζί ο πολιτικός της εαυτός, να κοιτάζουν σε λίγο καιρό τα ραδίκια ανάποδα, αναζητεί μέχρι και ληστές τραπεζών.