«Η Δημοκρατία δεν πρέπει να είναι θεσμός που εξισορροπεί συμφέροντα και αποκοιμίζει συνειδήσεις, αλλά εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών. Είναι ένας διαρκής αγώνας να κερδίσουμε συνειδήσεις και να ξαναβάλουμε τις μάζες στο πεδίο της πολιτικής πάλης». Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός. Το είπε στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο για τις Ανισότητες.
Αν το ακούσεις την ώρα που οδηγείς, κάνεις απότομα δεξιά, τραβάς χειρόφρενο, ανοίγεις το παράθυρο, χαμηλώνεις την ένταση του ραδιοφώνου και προσπαθείς να καταλάβεις τι είπε. Ο σκοπός του, βέβαια, ήταν να μην πει τίποτα απολύτως. Είχε μπροστά του τον καμβά ενός φιλικού ακροατηρίου και είπε να τον γεμίσει με λέξεις που διαχρονικά μεταφέρουν θετική φόρτιση για την Αριστερά.
«Να ξαναβάλουμε τις μάζες στο πεδίο της πολιτικής πάλης». Ο Λένιν θα ήταν πιο συνεσταλμένος. Αλλά ο Λένιν ήταν σε άλλη εποχή, σε άλλον αιώνα, σε άλλο σύμπαν. Ποιος σύγχρονος ευρωπαίος πολιτικός αναφέρεται σε μάζες; Ισως ο Μελανσόν.
«Η Δημοκρατία δεν πρέπει να είναι θεσμός που εξισορροπεί συμφέροντα..»
Η Δημοκρατία δεν είναι θεσμός. Είναι πολίτευμα. Και ως πολίτευμα λειτουργεί με θεσμούς. Ο Πρωθυπουργός είναι δημοκρατικός θεσμός. Τι είναι, όμως, ένας Πρωθυπουργός που δεν μπορεί να διακρίνει τον θεσμό από το πολίτευμα; Είναι ένας Πρωθυπουργός που πιστεύει ότι η Δημοκρατία είναι «εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών». Επιβολή; Να συζητούσαμε για «δικτατορία του προλεταριάτου», να τη δεχθώ. Αλλά επιβολή σε συνθήκες Δημοκρατίας; Και τι θα συμβεί, αλήθεια, σε εκείνους που διαφωνούν με τη θέληση των πολλών;
Ευτυχώς, για όλους μας, ζούμε σε μία χώρα που κανένας δεν τα παίρνει στα σοβαρά όλα αυτά. Ο λόγος του Πρωθυπουργού θα γράφτηκε από κανένα παιδί ή κανένα Καρτερό του γραφείου, που θα θεώρησε σκόπιμο να τον επενδύσει με άσφαιρα τσιτάτα. Οχι πως δεν έχει ενδιαφέρον η άποψη του Τσίπρα για τη Δημοκρατία. Πρωθυπουργός είναι και με το δημοψήφισμα απέδειξε ότι έχει ειδική, ιδιαίτερη, ίσως και λίγο περίεργη σχέση μαζί της.