Περνούν οι μήνες και οι συσχετισμοί στο πολιτικό πεδίο αλλάζουν ξανά. Τον Σεπτέμβριο μετά την ανάπαυλα των διακοπών το κλίμα ήταν εμφανώς υπέρ της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα. Το τουριστικό κύμα, ο καλός καιρός και η περίοδος της θερινής ραστώνης βελτίωσε τη δημοσκοπική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, έκλεισε ελαφρώς τη ψαλίδα με τη Νέα Δημοκρατία και οδήγησε κάποιους στο συμπέρασμα ότι υπάρχει τάση ανατροπής του σκηνικού.
Δύο μήνες μετά η τάση αυτή μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ: η διαφορά παγιώνεται και το κλίμα γίνεται πάλι βαρύ. Η ελπίδα των πολιτών ότι μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί, ότι «γυρίζουμε σελίδα» όπως έλεγε το Μαξίμου, θάφτηκε γρήγορα κάτω από τα κύματα της υπερφορολόγησης και την πικρή (ως δραματική) συνειδητοποίηση της ανεπάρκειας του κράτους για την προστασία των πολιτών (πετρελαιοκηλίδα, Μάνδρα, εγκληματικότητα κ.ο.κ.).
Στο Μαξίμου, γνωρίζοντας το αδιαμφισβήτητο επικοινωνιακό χάρισμα του Πρωθυπουργού, θεώρησαν ότι αυτό είναι το «φάρμακο» που μπορεί να γιατρέψει τα πάντα. Ετσι, τη φαινομενική υπεροπλία του Τσίπρα στα μπρα ντε φερ με τον Μητσοτάκη στη Βουλή ακολουθεί το «πανηγύρι» που στήνει την επόμενη μέρα ο φιλικός προς την κυβέρνηση Τύπος. Οπως τις Δευτέρες μετά από ντέρμπι στο ποδόσφαιρο. Με τη διαφορά όμως πως στην πολιτική το γαμπρό τον ξυρίζουν στο τέλος, δηλαδή στην κάλπη.
Ενόψει της νέας μονομαχίας την Δευτέρα στη Βουλή για το θέμα Καμμένου, στην κυβέρνηση επικρατεί προκαταβολική ευφορία για το αποτέλεσμα του «ματς». Μιλώντας στο πρωινό πρόγραμμα του ΣΚΑΙ μέσα στη βδομάδα η Θεανώ Φωτίου προέβλεψε αυτάρεσκα ότι «τη Δευτέρα θα γίνει άλλο ένα Βατερλώ του κυρίου Μητσοτάκη, όπως έγινε και στη συζήτηση για τη δημόσια ασφάλεια».
«Κυριακή κοντή γιορτή» πρόσθεσε με τη γνωστή της σιγουριά.
Το πρόβλημα με την πεποίθηση αυτή για το κυβερνητικό στρατόπεδο είναι περισσότερο τι θα γίνει αν επιβεβαιωθεί και λιγότερο τι θα γίνει αν δεν επιβεβαιωθεί: δηλαδή αν ο Μητσοτάκης επιμείνει ξανά σε επιχειρήματα και συγκεκριμένα στοιχεία (όχι ψεύτικα) και καλλιεργηθεί για άλλη μία φορά η εντύπωση ότι ηττήθηκε επικοινωνιακά από τον «ασυναγώνιστο» αντίπαλό του.
Διότι όλο και περισσότεροι εκτιμούν ότι η υπερβολική άνεση και οι επιθέσεις σε προσωπικό επίπεδο εναντίον του Μητσοτάκη στη Βουλή μπορεί να μην είναι το «υπερόπλο» που λογαριάζει το Μαξίμου.
«Γιώργο είσαι εδώ; Γιατί θα έχανες, ε;» έλεγε κάποτε από το βήμα της Βουλής ο Κώστας Καραμανλής προκαλώντας την έκρηξη του πολιτικού του αντιπάλου (Φεβρουάριος 2007). Ο Καραμανλής κέρδισε άνετα τις εκλογές της ίδιας χρονιάς και συνέχισε στο ίδιο τέμπο. «Λαγός την φτέρη έσειε… κακό της κεφαλής του» έλεγε συχνά στον Παπανδρέου όταν εκείνος ζητούσε εκλογές, μια φράση που τη δανείστηκε ο Τσίπρας και τη χρησιμοποιεί κι αυτός.
«Το δίδυμο Καραμανλή – Παπανδρέου είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα της επιλογής που έκανε ο λαός να στηρίξει τελικά τον πιο αδύναμο επικοινωνιακά», λέει πολιτικός επιστήμονας και δημοσκόπος, ο οποίος παρακολουθεί τα νούμερα και υπενθυμίζει το αποτέλεσμα των εκλογών του 2009: «Ο Τσίπρας διατρέχει τον ίδιο κίνδυνο», προσθέτει.
Τα πράγματα ήταν τότε πολύ διαφορετικά και είναι προφανές ότι στο αποτέλεσμα των εκλογών παίζουν ρόλο πολλές παράμετροι, πέρα από την επικοινωνιακή άνεση των υποψηφίων. Πρώτα απ’ όλα παίζει ρόλο η πραγματική κατάσταση της οικονομίας, ενώ το εκλογικό σώμα έχει την τάση να ενοχλείται και από τα σκάνδαλα. Κανείς δεν μπορεί να πει ακόμη αν η υπόθεση του μεσάζοντα θα αποδειχθεί το Βατοπέδι του Τσίπρα. Είναι πολύ νωρίς. Αλλά και όταν «έσκασε» το Βατοπέδι, κανείς δεν ήξερε ότι θα γινόταν Βατοπέδι.