Μία ημέρα εκδηλώσεων εφέτος για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Και αυτή με κόπο.
Σε ένα σκηνικό βίας, πολιτικών αντιπαραθέσεων, αναρχικών από όλες τις χώρες των Βαλκανίων και -κυρίως- ενός ανύπαρκτου κράτους, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου (παράλληλα μάλιστα με τα τραγικά γεγονότα στη Δυτική Αττική), έφτασε τελικά να μοιάζει με κακό θέατρο. Τόσο κακό που δεν ξέρεις από τι να πρωτοαπογοητευτείς.
Το χειρότερο λοιπόν, δεν είναι ότι μας έμεινε μία ημέρα (η σημερινή) για τις εκδηλώσεις μνήμης στους νεκρούς αγωνιστές του 1973. Το χειρότερο είναι ότι και αυτήν την ημέρα τελικά την πήραμε επειδή μας την έκαναν ως χάρη οι παρατάξεις των αντιεξουσιαστών, αυτοί –οι «μέσα» και οι «έξω»– συμφώνησαν, αυτοί άνοιξαν το Πολυτεχνείο, επιτρέποντάς μας να τιμήσουμε τον αγώνα κατά της χούντας και υπέρ της δημοκρατίας.
Το κράτος, το αριστερό μας κράτος, δεν υπήρξε σε κανένα σημείο αυτού του «ξεκαθαρίσματος».
Οι μισές αναρχικές ομάδες (που διοργάνωσαν χωρίς κανείς να τους ελέγξει διαβαλκανικό «φεστιβάλ εξέγερσης» μέσα στο Πολυτεχνείο παραμονές της επετείου της 17ης Νοέμβρη και τελικά το κατέλαβαν), διαφώνησαν με τις άλλες μισές (που δε συμμετείχαν στην κατάληψη).
Επί δυο ημέρες οι πανεπιστημιακές αρχές (που ως συνήθως ενημέρωσαν τις αρχές, αλλά κανένας δεν αντέδρασε), αστυνομία, αρμόδια υπουργεία σφύριζαν αδιάφορα.
Ο υπουργός Παιδείας δε, που την περασμένη εβδομάδα ήταν λαλίστατος και ειρωνευόταν σκληρά πρύτανη που… τόλμησε να συνδέσει την ορκωμοσία φοιτητών του με την αριστεία, αρκέστηκε σε μια γενικόλογη ανακοίνωση για τον «παλλαϊκό ξεσηκωμό» του 1973.
Εκπρόσωπος του υπουργείου μάλιστα δήλωνε προχθές σε δημοσιογράφο που ρωτούσε αν θα βγει καμία ανακοίνωση για το θέμα: «Από εμάς; Τι δουλειά έχουμε;»
Σημειώνω εδώ ότι εφέτος είναι η πρώτη επέτειος του Πολυτεχνείου που γίνεται με τον νέο νόμο Γαβρόγλου σε ισχύ, σύμφωνα με τον οποίο για να μπει η Αστυνομία σε πανεπιστημιακό χώρο πρέπει να υπάρχει απόφαση ενός δυσκίνητου επταμελούς Πρυτανικού Συμβουλίου. Εκτός βέβαια εάν διαπράττονται αδικήματα κατά ζωής.
Θυμίζω επίσης ότι επί σειρά ημερών τα κρούσματα βίας στα ΑΕΙ, με την ανοχή της Πολιτείας, πολλαπλασιάζονταν.
Με όλα αυτά φτάσαμε στην προχθεσινή κατάληψη. Και τελικά το Πολυτεχνείο άνοιξε, απλά γιατί οι μισές αναρχικές ομάδες, διαφώνησαν με τις άλλες. Οι «ώριμοι» σοφά δήλωσαν ότι το ΕΜΠ ανήκει σε όλους και οι «νεότεροι» υποχώρησαν.
Επαναλαμβάνω για να το σκεφτούμε: το θέμα δεν το έλυσαν οι αρχές του πανεπιστημίου, η αστυνομία ή τα αρμόδια υπουργεία. Το έλυσαν μεταξύ τους οι αντιξουσιαστές. Εάν είχαν αποφασίσει αλλιώς, η κατάληψη θα συνεχιζόταν, η πορεία θα ξεκινούσε (αν ξεκινούσε) χωρίς ποτέ να μπει κανένας από την Επιτροπή Εορτασμού στο εμβληματικό αυτό κτίριο και τελικά το ίδιο βράδυ οι αναρχικοί θα επανέρχονταν ζητώντας από τους πολίτες που υποστηρίζουν την «εξέγερση» να πετούν γλάστρες από τα μπαλκόνια, σαν άλλη Γεωργία Βασιλειάδου στην «θεία από το Σικάγο».
Είναι όμως αυτή η εικόνα ευρωπαϊκού κράτους; Και ποιος φταίει τελικά για τα παραπάνω;
Νομίζω ότι φταίμε όλοι μας. Κανείς δεν αισθάνεται άσχημα με όλα αυτά, έχουμε συνηθίσει, μια ρουτίνα που έχει λάβει χαρακτηριστικά κανονικότητας. Κάποιοι μάλιστα νομίζουν και ότι έχει πλάκα.
Προσπαθώ να κατανοήσω τη θέση ενός πρύτανη που είναι πιθανά και ο ίδιος θύμα της βίας ακροαριστερών ομάδων φοιτητών που δεν τον αφήνουν να κάνει τη δουλειά του, αλλά κυρίως τον φοβίζει μην χτυπήσει κάποιος φοιτητής μέσα στο Ιδρυμα του. Ειδικά δε, όταν έχει απέναντι του και ένα ολόκληρο κράτος που δείχνει ανοχή στη βία των μειοψηφιών μέσα στα ΑΕΙ.
Προσπαθώ μέχρι και να κατανοήσω έναν «αριστερό» υπουργό που θεωρεί αρμοδιότητα του να ασχοληθεί με τη συμπεριφορά των διοικήσεων των ΑΕΙ και ένα όρκο υπέρ της αριστείας, αλλά μη αρμοδιότητα του το να καταλαμβάνουν ένα πανεπιστημιακό κτίριο στο κέντρο της πόλης αναρχικοί και να εμποδίζουν τις εκδηλώσεις μνήμης μιας ιστορικής επετείου (αυτό είναι πιο δύσκολο).
Εκείνο που δεν κατανοώ είναι πού βαδίζουμε με όλα αυτά στην πλάτη μας. Πόσο μακριά μπορούμε να πάμε; Τα περιστατικά βέβηλης γελοιότητας συσσωρεύονται. Και πλέον δεν έχουν πλάκα.
Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου φέρνει μόνο στενάχωρα συναισθήματα. Ισως όμως δίνει μια ευκαιρία να σκεφτούμε: πόσα ακόμη μπορούμε να ανεχτούμε;