Ο γιος του Δημήτρη Κουφοντίνα επικαλείται τους νόμους της αστικής Δημοκρατίας προκειμένου ο πατέρας του να δει λίγο ήλιο και από την εξωτερική πλευρά της φυλακής.
Αυτό βέβαια από μόνο του εγγράφεται ως μία αντίφαση επιβεβαιωτική των αξιών που προσπάθησε να υπονομεύσει ο καταδικασθείς, για μία ντουζίνα φόνους, τρομοκράτης. Αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία. Οταν βρίσκεται μπροστά σου ένας κατά συρροή δολοφόνος, όλες οι σχετικές με την ηθική έννοιες συστέλλονται και διαστέλλονται ανά περίσταση.
Τα δεδομένα μας λένε ότι το Συμβούλιο της Φυλακής έκανε δεκτό το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα για ολιγοήμερη άδεια, εννοείται με βραχιολάκι στο πόδι. Στη χορήγηση της άδειας συναίνεσε και ο αρμόδιος εισαγγελέας. Τι προβλέπει ο νόμος; Οι διατάξεις του δεν είναι δεσμευτικές και το Συμβούλιο εξετάζει την κάθε αίτηση ξεχωριστά. Ολοι οι κατάδικοι από ένα σημείο και μετά δικαιούνται άδεια. Η τελική κρίση ανήκει στο Συμβούλιο.
Το θέμα μας, λοιπόν, δεν είναι μόνο νομικό, είναι και φιλοσοφικό. Πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί ένας άνθρωπος που έχει αφαιρέσει τόσες ζωές χωρίς να δείξει μεταμέλεια έστω για μία στιγμή; Στο ακροατήριο ο Δημήτρης Κουφοντίνας υπερασπίστηκε τις πράξεις του και δεν ζήτησε συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων του. Παράλληλα επανέλαβε θέσεις με απαξία για το αστικό κράτος και την κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ποιος μπορεί, λοιπόν, να είναι σίγουρος ότι ο κατάδικος θα τηρήσει τον λόγο του; Ούτως ή άλλως μπορεί να δικαιολογήσει συνειδησιακά και «πολιτικά» οτιδήποτε στρέφεται κατά του αστικού κράτους.
Εδώ ο αντίλογος λέει ότι δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για κανένα κατάδικο όταν του δίνεις το χαρτί της άδειας και του ανοίγεις την πόρτα της φυλακής. Ομως αυτή η μονομερής επίδειξη εμπιστοσύνης αποδεικνύει το μέγεθος της Δημοκρατίας έναντι των εχθρών της.
Τι λέει η διεθνής εμπειρία; Συνήθως μετράει τον αριθμό των φόνων και ο κατάδικος, μέχρι να πεθάνει, δεν βλέπει άλλο τοίχο πέραν του κελιού του. Στην Ιταλία άδειες και υπό όρους απόλυση χορηγήθηκαν μόνο μετά από κατηγορηματικές δηλώσεις μεταμέλειας. Στην περίπτωση της άδειας προς τον Κουφοντίνα η ένσταση είναι διπλή: από τη μία δεν έχει δείξει κανένα σημάδι μεταμέλειας και από την άλλη, μη λησμονούμε, υπάρχει το προηγούμενο του Χριστόδουλου Ξηρού που βγήκε με άδεια και τον ξαναείδαμε με ντεκαπάζ.
Υπάρχει το βραχιόλι, θα πείτε. Αυτό, σχεδόν, εξασφαλίζει την επιστροφή του στη φυλακή. Μεταξύ μας, θα έχει και δέκα ασφαλίτες στο κατόπι του. Το θέμα δεν είναι αν θα την κοπανήσει ο Κουφοντίνας, αλλά αν η Δημοκρατία, ως απάντηση, πρέπει να του δείξει επιείκεια. Aλλά γιατί να το κάνει όταν ο ίδιος δεν υπαινίχθηκε, έστω, διάθεση μεταμέλειας; Ας του δείξει, λοιπόν, έναν καθρέφτη, να δει το πρόσωπό του.