Κάθε φορά που βλέπω τη Βίκυ Σταμάτη, μου έρχεται στο μυαλό η Κλαίρη Τσαχανασιάν από την «Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας». Οχι για το γηραιά, η κυρία Σταμάτη είναι πολύ πιο νέα από την ηρωίδα του θεατρικού έργου του Φρίντριχ Ντύρενματ. Κυρίως επειδή και η δική μας Κλαίρη Τσαχανασιάν δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου από πλαστικό. Οπως η ορίτζιναλ Κλαίρη, η οποία παραδέχεται σε μια σκηνή πως είναι επιμελώς αναπαλαιωμένη με τη βοήθεια των πιο ακριβοπληρωμένων ειδικών, έτσι και η Σταμάτη, «καλογυαλισμένη» (δεν έχω δει άνθρωπο να γυαλίζει πιο πολύ από τις κρέμες), σχεδόν πορσελάνινη και τρομακτικά ψυχρή (και αυτό το είχε η ορίτζιναλ Κλαίρη) είναι ένα πλάσμα στο οποίο συνυπάρχουν το γκροτέσκο και το τραγικό, η παρωδία και το δράμα, η έπαρση και η συντριβή. Μόνο που η Κλαίρη του Ντύρενματ βγαίνει στη σκηνή για να εκδικηθεί την κοινωνία που την κατέστρεψε, ενώ η Βίκυ του Ακη για να επιβεβαιώσει πως εξακολουθεί να γράφει την κοινωνία που τόσο έβλαψε με τις πράξεις της στα παλιά της τα τακούνια – αν και τελευταίως προτιμά τα αθλητικά.
Η κυρία Σταμάτη μοιάζει περισσότερο με θεατρικό ρόλο σε μια τραγική κωμωδία παρά με άνθρωπο. Και έτσι, ως ρόλος ιδανικός για εκπομπές α λα «Ερωτοδικείο» (για όποιον θυμάται την παλιά, trash τηλεόραση) και «Παρατράγουδα», επανέρχεται στην επικαιρότητα: Με τη νέα καταδίκη της, καταθέτοντας αίτηση διαζυγίου από τον Τσοχατζόπουλο αλλά και δίνοντας συνέντευξη και ποζάροντας στο εξώφυλλο του περιοδικού «Down Town» όπου μεταξύ άλλων δηλώνει: «Δεν χρωστώ τίποτα σε κανέναν». Ούτε στη Μιχαλού;
Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που επανεμφανίζεται και κάνει δηλώσεις (ή χειρονομίες σαν αυτή με το υψωμένο δάχτυλο που απαθανάτισαν τις προάλλες οι φωτορεπόρτερ), μου δημιουργεί σύγχυση. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν την αντιπαθώ ή τη λυπάμαι. Να την αντιπαθήσεις είναι εύκολο. Η πορεία της από τα χρόνια της χλιδής ως σήμερα δίνει δεκάδες αφορμές για να επιβεβαιώσεις πως ναι, όλα τα ελαττώματα για τα οποία την έχουν κατηγορήσει (και άνθρωποι που την έχουν γνωρίσει) είναι εδώ: ο εγωκεντρισμός, η αγένεια, η απληστία, ο σνομπισμός και πολλά άλλα. Μπορείς όμως την ίδια στιγμή να μην λυπηθείς έναν άνθρωπο που, όσο βλαπτικός και αν έχει αποδειχθεί (και με τις αποφάσεις των δικαστηρίων) για το κοινωνικό σύνολο, για μία ολόκληρη χώρα, έτσι όμως συμπεριφέρεται δίνει την εντύπωση πως… κάτι δεν πάει καλά;
Κάτι δεν πάει καλά. Το είπε και ο ψυχίατρος που την παρακολουθούσε, κάνοντας λόγο για βαριά κατάθλιψη και αυτοκαταστροφικές τάσεις. Πώς να μην συμπονέσεις μια άρρωστη ψυχολογικά γυναίκα; Ακόμα και αν για να φτάσεις στη συμπόνια πρέπει να παρακάμψεις ασυγχώρητα παραπτώματα. Τα παρακάμπτεις. Με το που κάνεις την υπέρβαση βγαίνει για να δηλώσει πως δεν μετανιώνει για όσα συνέβησαν. Δεν μετανιώνει! Και αναδεικνύεται πάλι στην πιο αντιπαθητική γυναίκα που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στη χώρα.
Τελικά ναι, ως ρόλος σε τραγικωμωδία η κυρία Σταμάτη έχει εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον. Κυρίως επειδή η ίδια και το περιβάλλον στο οποίο κινήθηκε έρχονται για να αποκαλύψουν με θεαματικό τρόπο την επαίσχυντη παρουσία της διεστραμμένης ανθρώπινης φύσης σε έναν κόσμο όπου όλα είναι χρήμα (και ισχύς) και όπου ο ίλιγγος της υλικής ευημερίας μετατρέπει τους ανθρώπους σε τέρατα, σε ζόμπι που τρέφονται από τον αυτοθαυμασμό και την έπαρση.
Το μπουλούκι στο οποίο ήταν συμπρωταγωνίστρια μαζί με τον σύζυγό της έχει πολλά να μας διδάξει. Την ίδια στιγμή, ο άνθρωπος, η γυναίκα πίσω από τον ρόλο δεν διδάσκεται τίποτα, παραμένει ανεπίδεκτη μαθήσεως. Ισως αυτή να είναι τελικά η καταδίκη της: Η καθήλωσή της στον κακό εαυτό της και η αδυναμία της να εξελιχθεί, να μετανιώσει ειλικρινώς, έστω και μέσα από την άκρα ταπείνωση που της επιφύλαξε η μοίρα. Αν αυτό δεν είναι για λύπηση, για τι είναι;